Στοιχηματίζω ότι ελάχιστοι από εσάς έχετε καν ακουστά τον Ιρλανδό ηθοποιό Ciarán Hinds. Είμαι όμως το ίδιο σίγουρος όταν όταν δείτε το πρόσωπό του, όλοι θα αναγνωρίσετε έναν από τους πιο συμπαθείς αλλά και ταλαντούχους καρατερίστες. Μπορεί να τον έχουμε δει σε αμέτρητες ταινίες μεταξύ των οποίων τα There Will Be Blood, Munich και The Phantom of the Opera αλλά μάλλον δύσκολα θα βρούμε κάποιο πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτή η ευκαιρία του δόθηκε από τον Conor McPherson στο ρομαντικό δράμα τρόμου (!!!), The Eclipse.
Το Eclipse αφηγείται την ιστορία του Michael Farr ενός χήρου δασκάλου που μετά το θάνατο της γυναίκας του προσπαθεί να μεγαλώσει τα δύο μικρά παιδιά του. Ο Michael είναι εθελοντής στο τοπικό φεστιβάλ λογοτεχνίας βοηθώντας όπως μπορεί τους συγγραφείς που έρχονται στη μικρή παραθαλάσσια πόλη του. Μία από αυτούς είναι και η Lena Morrell, την οποία και βοηθάει με μια ιδιαίτερη οικειότητα να αναπτύσσεται μεταξύ τους. Ταυτόχρονα όμως η Lena έχει και “ανοιχτούς λογαριασμούς” με έναν άλλον συγγραφέα που έρχεται στο φεστιβάλ για να την ξανακερδίσει. Από την άλλη, ο Michael ταλαιπωρείται από τρομακτικούς εφιάλτες (;;;) βλέποντας το φάντασμα του πατέρα του, οποίος όμως ακόμα ζει!
Το genre-crossing στο κινηματογράφο αν και κατά καιρούς έχει βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, πολλές φορές τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά αφού είναι ιδιαίτερα δύσκολο να συνδυάσεις δύο εντελώς διαφορετικά είδη και εδώ ο McPherson το κάνει με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Στο σύνολό της η ταινία είναι ένα ρομαντικό δράμα επικεντρωμένο στην απώλεια και την αδυναμία να τη χειριστείς αλλά και μια ξαφνική έλξη προς κάποιον άλλον που σε ξυπνάει. Όλα καλά μέχρι εδώ, τα τρομακτικά φαντάσματα που πετάγονται μέσα από τη ντουλάπα, που απλώνουν το χέρι τους και αρπάζουν το πόδι σου μέσα από το έδαφος, που τα βλέπεις να κάθονται ξαφνικά στη θέση του συνοδηγού, που κολλάνε; Και αναφέρομαι σε φαντάσματα της μορφής b-movie που μόνο σκοπό έχουν να σε τρομάξουν με το…makeup τους και όχι κάποιο μυστήριο πνεύμα που απλά δίνει μια δόση μυστηρίου. Θεωρητικά και σύμφωνα με το δημιουργό, τα φαντάσματα ήταν η αδυναμία του Michael να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις, το θάνατο της γυναίκας του, το βίαιο πατέρα του, την έλξη προς την Lena, όμως με τον τρόπο που παρουσιάζονται ο μόνος σκοπός τους είναι να σε κάνουν να πεταχτείς από τη καρέκλα, και μπορώ να πω ότι το πετυχαίνουν.
Όλη η ταινία είναι γυρισμένη σε έναν αργό, flat ρυθμό που οριακά καταφέρνει να σε αποτρέψει από το να πατήσεις το stop. Μέχρι τα μέσα της ταινίας παρακολουθούμε μια ξεχειλωμένη εισαγωγή και σύσταση των χαρακτήρων και μόλις το τελευταίο 20λεπτο η ταινία αρχίζει να έχει κάποιο νόημα. Το σενάριο δε καταφέρνει ούτε το αυτονόητο, να δώσει το πάτημα στον Hinds να επιδείξει το ταλέντο του, ενώ οι συμπρωταγωνιστές Aidan Quinn και Iben Hjejle είναι μάλλον πιο ρεαλιστικοί στην απλότητά τους. Πραγματικά δε μπορώ να συστήσω το The Eclipse σε κανέναν. Είναι απλά ένα δράμα που ασχολείται με πολυφορεμένα θέματα όπως η απώλεια και για να κάνει τη διαφορά πετάει και μερικά φαντάσματα. Αγνοήστε το.
4/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου