Η διαδικασία του να δεις και να γράψεις κριτική για ένα remake μια τόσο πρόσφατης, αλλά ταυτόχρονα και διάσημης ταινίας, είναι από τις πιο άχαρες και άβολες επαγγελματικές καταστάσεις. Δε ξέρεις σε ποιους πρέπει να απευθυνθείς, δε ξέρεις αν θα πρέπει να αναλωθείς σε μια αυτονόητη σύγκριση ή αν θα πρέπει να φερθείς σαν να βλέπεις και γράφεις για κάτι πρωτότυπο. Το The Girl with the Dragon Tattoo ανήκει ακριβώς σε αυτή τη κατηγορία. Όλοι, σχεδόν, γνωρίζουν την Σουηδική έκδοση αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι την έχουν δει.
Στην εξίσωση μπαίνει ασυναίσθητα και μία ακόμα σύγκριση, αυτή με το Let the Right One In, με τις πορείες των τεσσάρων ταινιών να είναι σχεδόν πανομοιότυπες: υπερεπιτυχημένη σουηδική ταινία βασισμένη σε βιβλίο, πολύ γρήγορο αμερικάνικο remake που αμφισβητήθηκε ο λόγος ύπαρξής του, εντυπωσιακά σοβαρή αντιμετώπιση του remake που έπεισε για την αξία της προσπάθειας, κριτική επιτυχία και εμπορικά μέτρια πορεία. Ούτε επίτηδες να γινόταν…
Όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα, τόσο ο σκηνοθέτης David Fincher όσο και η πρωταγωνίστρια του Rooney Mara, το The Girl with the Dragon Tattoo δεν αποτελεί remake της σουηδικής έκδοσης αλλά μεταφορά του best seller βιβλίου του Stieg Larsson. Οι αλλαγές που υπάρχουν στα σενάρια των δύο ταινιών είναι αρκετές αλλά κάπως επιφανειακές, και χωρίς να έχω διαβάσει το βιβλίο του Larsson, εκ πρώτης όψεως δε μπορώ να δηλώσω και ιδιαίτερα πεπεισμένος για τη δήλωση των δημιουργών της.
Ο Mikael Blomkvist, ένας δημοσιογράφος καταδικάζεται για συκοφαντική δυσφήμηση ενός μεγαλοεπιχειρηματία και χάνει εκτός της επαγγελματικής του αξιοπιστίας και σχεδόν όλες του τις οικονομίες. Χωρίς να το γνωρίζει, βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση από τον Henrik Vanger, έναν υπερήλικα πάμπλουτο επιχειρηματία που ψάχνει τη λύση στο μεγαλύτερο μυστήριο που τον ταλαιπωρεί για 40 και πλέον χρόνια. Ο Vanger αναθέτει στον Blomkvist να ερευνήσει τη πιθανή δολοφονία της ανιψιάς του που εξαφανίστηκε πριν 40 χρόνια και ποτέ κανείς δε κατάφερε να βρει ποιος τη σκότωσε με τον Henrik να υποψιάζεται την ίδια του την, γεμάτη σκοτεινά μυστικά, οικογένεια. Ο Mikael δέχεται και ζητάει μια βοηθό, με τον Vanger να του προτείνει την 23χρονη Lisbeth Salander, μια «απροσάρμοστη» κοπέλα, γεμάτη τατουάζ και piercing, που ζει υπό κρατική επίβλεψη λόγω της παραβατικής συμπεριφοράς της, την ίδια κοπέλα που ερεύνησε όλη τη ζωή του Mikael για τον Vanger. Η έρευνα τους θα αποκαλύψει κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη μυστηριώδη εξαφάνιση μιας έφηβης..
Το The Girl with the Dragon Tattoo ή «Άνδρες που Μισούν τις Γυναίκες» όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου, έρευνας, μυστικών, μίσους και βίας. Δεν είναι η υπόθεση που θα μας ενθουσιάσει με την πρωτοτυπία της αλλά με την ατμόσφαιρά της και το καλοδουλεμένο ξεδίπλωμά της. Η αμερικάνικη έκδοση έχει κάνει κάποιες «επικίνδυνες» επιλογές που καταφέρνουν να διατηρήσουν αναλλοίωτη την ατμόσφαιρά του πρωτότυπου φιλμ, πράγμα σπάνιο για ένα remake. Η ιστορία διαδραματίζεται στη Σουηδία, και όχι απλά σε κάποια χιονισμένη αμερικάνικη επαρχιακή πόλη, οι ήρωες παραμένουν Σουηδοί με δυσπρόφερτα ονόματα και αγγλικά με σουηδική προφορά. Τολμηρές μη-αλλαγές που αποδεικνύουν γιατί τις περισσότερες φορές, τα remakes από μη-αγγλόφωνες ταινίες αποτυγχάνουν στην αναδημιουργία της ατμόσφαιρας, αλλά όχι σε αυτή τη περίπτωση.
Από τη παρουσίαση της πολυμελούς οικογένειας Vanger μέχρι την ανακάλυψη νέων στοιχείων για την υπόθεση, ο Fincher επιλέγει το δρόμο της σιωπής και της, ίσως υποχρεωτικής δεύτερης προβολής. Επιλέγει να δυσκολέψει το θεατή στη κατανόηση των νέων στοιχείων, με μακρινά και μη κεντραρισμένα πλάνα που δεν αποκαλύπτουν σχεδόν τίποτα, με το breakthrough να γίνεται κατανοητό μόνο από τις εκφράσεις των πρωταγωνιστών. Το ίδιο προκλητικό μονοπάτι ακολουθεί και στη παρουσίαση των πολλών, και με δύσκολα ονόματα, χαρακτήρων που αναφέρονται όλοι μαζί μέσα σε δύο προτάσεις και όταν επανεμφανίζονται στη διάρκεια της ταινία, επιτηδευμένα δε μας υπενθυμίζεται το ποιοι είναι, κάνοντάς μας να χάσουμε τον έλεγχο του τι βλέπουμε, κάπως παραπάνω από το επιτρεπτό.
Μπορεί το «κορίτσι με το τατουάζ» να βρίσκεται στο τίτλο της ταινίας, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίστηκαν ότι η ιστορία της προστέθηκε «τσόντα» με μοναδικό σκοπό την έντονη πρόκληση αλλά και τον εντυπωσιασμό. Είναι αλήθεια ότι σχεδόν μέχρι τα μισά της ταινίας δυσκολεύεσαι να καταλάβεις το λόγο παρουσία της Lisbeth, όμως όταν έρθει η ώρα αντιλαμβάνεσαι ότι αποτελεί το σημαντικότερο κρίκο αλλά και συστατικό που έδωσε στο βιβλίο αλλά και τη ταινία, τη φήμη που απέκτησε. Ένας σκοτεινός χαρακτήρας, γεμάτος ψυχολογικά και σωματικά τραύματα, στα όρια της ψυχασθένειας, παίρνει μια έρευνα δολοφονίας και την απογειώνει, προσθέτοντας μια τρίτη διάσταση που δε βρίσκεις εύκολα. Η Noomi Rapace έγινε παγκοσμίως διάσημη μετά από το ρόλο της ως Lisbeth, και σίγουρα το άξιζε και με το παραπάνω. Στην έκδοση του Fincher, το ρόλο έχει η Rooney Mara, μια νέα ηθοποιός που για το μόνο που ήταν γνωστή ήταν ένα πέρασμα από το Social Network, η συμμετοχή της στο αποτυχημένο remake του A Nightmare on Elm Street και…το επίθετό της, ως αδερφή της κάπως πιο γνωστής Kate Mara. Η 26χρονη Rooney όμως, έβαλε το κεφάλι κάτω και έκανε το ρόλο πραγματικά δικό της. Τρύπησε τις θηλές της, έκοψε και έβαψε το μαλλί της και υποδύθηκε ένα ρόλο που, όπως τη προειδοποίησε και ο Fincher, θα την στοιχειώνει για την υπόλοιπη καριέρα της, και όχι με καλό τρόπο.
Δε ξέρω αν μια τέτοια σύγκριση είναι δίκαια, όμως παρά την εξαιρετική της ερμηνεία ως Lisbeth, η Mara δε κατάφερε να φτάσει τα ανατριχιαστικά, σχεδόν τρομακτικά επίπεδα της Rapace, και χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία της, αν η Mara άξιζε την υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου, η Rapace θα άξιζε το αγαλματάκι, και δυστυχώς δε πήρε τίποτα. Στον αντίποδα, αυτός που με εντυπωσίασε θετικά, και κακώς δε σχολιάστηκε ούτε βραβεύτηκε είναι ο Daniel Craig, του οποίου οι μετοχές έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια με τις Bond ή μη-Bond αποτυχίες του, όμως στο The Girl with the Dragon Tattoo έχει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του που κακώς υποσκιάστηκε από τον ντόρο γύρω από τη Mara.
Στα πιο τεχνικά στοιχεία, παρά την απόλυτη επιτυχία του Fincher να αποτυπώσει τέλεια την ατμόσφαιρα της ιστορίας, η επιμονή του στο να μας δυσκολέψει να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος και τι συμβαίνει, γίνεται ελαφρώς εκνευριστική, αφήνοντας ψήγματα επιδειξιομανίας. Αρνητική εντύπωση και ταυτόχρονη δικαίωση της ακαδημίας αποτέλεσε το soundtrack της πολυσυζητημένης δεύτερης συνεργασίας των Trent Reznor και Atticus Ross που λάμπει δια της απουσίας του με ελάχιστες εξαιρέσεις. Τέλος οι επιλογές σε φωτογραφία και μοντάζ, παρόλο που γίνονται από τους μόνιμους συνεργάτες του Fincher, Jeff Cronenweth και Angus Wall, δεν έχουν κάποιο από τα εντυπωσιακά στοιχεία που απολαύσαμε στις προηγούμενες ταινίες του, και ταυτόχρονα έχουν μια ύποπτη ομοιότητα με τη σουηδική ταινία, αναιρώντας τις δηλώσεις περί μη-remake.
Επιστρέφοντας στην εισαγωγή μου, το The Girl with the Dragon Tattoo ακολούθησε την ακριβώς ίδια πορεία με το Let Me In και στον ποιοτικό τομέα. Κράτησε ανέπαφη την ατμόσφαιρα, έκανε κάποιες αλλαγές που βελτίωσαν τον ρυθμό της ταινίας, αλλά ταυτόχρονα αλλοίωσαν την απόλαυση που προκαλεί στο θεατή. Το The Girl with the Dragon Tattoo είναι μια (σχεδόν) εξίσου καλή ταινία με το… The Girl with the Dragon Tattoo και αυτό είναι τελικά που μας αφήνει ως τελική εντύπωση.
6,5/10
τη βρήκα λίγο κουραστική σε κάποιο σημείο, όμως πολύ ενδιαφέρουσα σαν ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έλεγα πως είναι υπερβολικά ήρεμη με την έννοια πως κενές σκηνές δεν καλύπτονται από μουσική για να μας κρατήσουν σε εγρήγορση :[
Για τη μουσική, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Με τέτοια ονόματα, έπρεπε να λάμπει και σχεδόν δεν υπάρχει.
ΔιαγραφήΌσο για το κουραστική, δε μου φάνηκε, αλλά ήξερα και τι να περιμένω. Δε ξέρω αν έχεις δει τη Σουηδική έκδοση αλλά είχε ακριβώς τον ίδιο ρυθμό.