The Artist review

Με την έλλειψη νέων ιδεών που πλήττει το Hollywood τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια, μία από τις διεξόδους που έχουν βρει τα μεγάλα κεφάλια είναι η επιστροφή στα 80s, 70s ή και 60s όμως κανείς δε τόλμησε να πάει πολύυυ πιο πίσω, στη δεκαετία του ‘20. Μπορεί πολλοί να δηλώνουν νοσταλγοί της (κινηματογραφικής) εποχής, αν και (σχεδόν;) κανείς από μας δε την έζησε, όμως κανείς δε τόλμησε να γυρίσει μια ταινία ασπρόμαυρη, βωβή και ταυτόχρονα αναπαριστώντας πλήρως την εποχή. Μέχρι που ο γάλλος Michel Hazanavicius μας παρουσίασε το The Artist…

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ’20. Ο George Valentin είναι ένας σούπερσταρ του βωβού κινηματογράφου. Ευγενικός αλλά και λίγο σνομπ. Οι θαυμάστριες τρέχουν από πίσω του και αυτός δε τους αρνείται ένα βλέμμα του. Μία από αυτές, η Peppy Miller πέφτει κατά λάθος στη αγκαλιά του και η σπίθα ανάβει. Η Peppy πάει ως κομπάρσος στη ταινία του με τον George να την επιλέγει προσωπικά και ένα φλερτ να αναπτύσσεται. Όμως είναι η εποχή που ο ήχος μπαίνει στις ταινίες κάνοντας τα δημιουργήματά του ξεπερασμένα και τον ίδιο να αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει τη «νέα μόδα» του ήχου. Ο George γίνεται δεινόσαυρος της παλιάς εποχής ενώ η Peppy ανεβαίνει τα σκαλιά της δημοσιότητας δύο-δύο, μέχρι που ξανασυναντιούνται…

Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είμαι φίλος, νοσταλγός, λάτρης ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε, της πρώτης χρυσής εποχής του Hollywood, ίσως και από άγνοια, όμως αλήθεια είναι ότι παρά τα αμέτρητα βραβεία που είχε αποσπάσει το The Artist, κρατούσα μικρό καλάθι. Η πρώτη και ίσως μοναδική, αλλά τόσο σημαντική απογοήτευση ήρθε από το τομέα της ιστορίας που μου δημιούργησε μια αίσθηση δυσάρεστου déjà vu, λες και όπως όταν ήμουν μικρός και έβλεπα με το ζόρι ταινίες της Βουγιουκλάκη επειδή δεν είχαμε δεύτερη τηλεόραση. Διάσημος ερωτεύεται άσημη, η καριέρα του καταρρέει, η δικιά της εκτοξεύεται, λίγο ζήλια, λίγο πείσμα και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Η δικαιολογία ότι έτσι ήταν τότε τα σενάρια δε μου αρκεί και παρότι είναι σωστά δομημένο, με ωραία mood twists και αξιολάτρευτους χαρακτήρες, εν τέλει παραμένει μια…ταινιούλα.

Και μιας και αναφέρθηκα σε χαρακτήρες, το δίδυμο των πρωταγωνιστών είναι ανέλπιστα απολαυστικό σε σημείο να μη μπορείς να πιστέψεις ότι υπάρχουν αυτοί οι ηθοποιοί σήμερα. Η άχαρη ομορφιά της Bérénice Bejo και το πλατύ χαμόγελο του Jean Dujardin σε κερδίζουν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με τον Γάλλο, τελικά, να κερδίζει στο νήμα τον Clooney για το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Στα ίδια δυσθεώρητα υψηλά επίπεδα βρίσκεται και η σκηνοθεσία με σκηνές που αναβιώνουν απόλυτα το ύφος της εποχής, ξεχασμένες γωνίες λήψεις και αφάνταστη ευκολία στο γύρισμα μια βωβής ταινίας με τον Hazanavicius να κερδίζει δίκαια το χρυσό αγαλματάκι. Ανάμεικτες εντυπώσεις αφήνει το soundtrack που προκαλεί μεν το δέος με την ασταμάτητη, επί 100 λεπτά διάρκειά του, που εν τέλει δε καταφέρνει να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο λόγω του κακού συγχρονισμού του με τα δρώμενα στην οθόνη.

Το The Artist είναι μια πανέμορφη…ταινιούλα. Σκηνοθεσία που σε κάνει να χαζεύεις, εκπληκτικές ερμηνείες όμως μια μέρα αργότερα και σχεδόν την έχω ήδη ξεχάσει. Μια ταινία που με εντυπωσίασε αλλά δε με ενθουσίασε. Μια ταινία που άξιζε τη μεγάλη νίκη στις κατηγορίες σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού ρόλου αλλά σε καμιά περίπτωση, αυτά της μουσικής και καλύτερης ταινίας. Απολαύστε…συγκρατημένα..

6,5/10