31 Μαΐου 2010

Shutter Island review

shutter_island_ver2 Μετά από μια ουσιαστικά τετραετή απουσία από τα κινηματογραφικά δρώμενα, ο Martin Scorsese ξαναπαίρνει τον Leonardo DiCaprio και επιστρέφει με ένα ψυχολογικό θρίλερ που πολλούς θύμισε το Cape Fear και ήλπιζαν σε κάτι αντίστοιχο.

Βρισκόμαστε στην μεταπολεμική Αμερική, το 1954, σε ένα μικρό νησάκι λίγο έξω από τη Βοστώνη όπου βρίσκεται το ψυχιατρικό ίδρυμα Ashcroft όπου βρίσκονται έγκλειστοι οι πιο επικίνδυνοι ψυχασθενείς εγκληματίες. Η μυστηριώδης εξαφάνιση μιας ασθενούς, κάνει τους ομοσπονδιακούς αστυνομικούς Teddy Daniels και Chuck Aule να έρθουν στο νησί για να εξιχνιάσουν την υπόθεση. Η έρευνα είναι ιδιαίτερα δύσκολη μιας και οι υπεύθυνοι δε τους βοηθάνε ιδιαίτερα αποκρύπτοντας στοιχεία. Ταυτόχρονα φήμες για απάνθρωπα πειράματα στους ασθενείς γίνονται όλο και πιο έντονες ενώ ο Teddy ταλαιπωρείται από όνειρα και οράματα μιας και ο πρόσφατος θάνατος της γυναίκας τους δε τον αφήνει να ησυχάσει.

Shutter-Island_l Με ένα από τα πιο πολλά υποσχόμενα trailers των τελευταίων ετών, το Shutter Island (και όχι Νησί των Καταραμένων μιας και η μετάφραση είναι εντελώς άσχετη με τη ταινία) ήταν καταδικασμένο σε επιτυχία. Και όμως καταφέρνει να απογοητεύσει. Η υποβλητική noir ατμόσφαιρα θέτει γερές βάσεις για μια καθηλωτική ταινία αλλά το κακό αρχίζει να φαίνεται γρήγορα. Ο χρόνος που περνάει μέχρι τη στιγμή που το κοινό αστυνομικό θρίλερ γίνεται, ή τουλάχιστον προσπαθεί να γίνει ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου είναι αρκετά μεγάλος και ο θεατής ήδη αναζητάει επίμονα την άμεση αύξηση του ενδιαφέροντός του. Προς στιγμή, αυτή έρχεται γιατί αρκετές υποιστορίες χρειάζονται να διηγηθούν που δίνουν το απαραίτητο βάθος και μυστήριο αλλά κάπου εκεί (σχεδόν) όλα τελειώνουν. Για περίπου 1+ ώρα δίνει υπερβολικά πολλά στοιχεία που σχηματίζουν πολλές θεωρίες στο θεατή για το τι πραγματικά συμβαίνει, προσπαθώντας  ανεπιτυχώς να αυξήσουν το επίπεδο μυστηρίου και τελικά περίπου μισή ώρα πριν το τέλος έρχεται η αποκάλυψη η οποία μπορεί να είναι η, σχετικά πιο ρεαλιστική αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση πρωτότυπη ενώ σίγουρα έχει ήδη περάσει από τη σκέψη του θεατή με αποτέλεσμα να χάνεται κάθε ίχνος έκπληξης και η προσπάθεια εντυπωσιασμού να γυρίζει shutter-islandμπούμερανγκ. Τα πράγματα χειροτερεύουν στο τελευταίο μισάωρο που, σα να είμαστε ανίκανοι να σκεφτούμε και να οπτικοποιήσουμε στο μυαλό μας την εξήγηση που δίνεται, ο σκηνοθέτης σπάει και μας παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια αυτά που πριν λίγα λεπτά μας είχε πει ξεκάθαρα.

Το  overacting του DiCaprio μπορεί να δικαιολογείται εν μέρη, αλλά παραμένει αρκετά ενοχλητικό. Στην άκρως αντίθετη πλευρά, με εκνευριστικά υποτονικές ερμηνείες βλέπουμε τους Max von Sydow, Michelle Williams και Ben Kingsley ενώ οι μόνοι που ικανοποιούν πλήρως το θεατή είναι οι Mark Ruffalo και Patricia Clarkson. Σκηνοθετικά ο Scorsese μπορεί με λίγη υπερβολή να χαρακτηριστεί εριστικός. Προσπαθεί ανελέητα να σε πείσει για τις διάφορες θεωρίες συνομωσίας χωρίς να σε αφήνει να σκεφτείς καθόλου. Η δημιουργία ατμόσφαιρας είναι εν μέρη, επιτυχημένη αλλά η ανούσια εξέλιξη της ιστορίας δε του δίνει πολλά περιθώρια.

hr_Shutter_Island_2Μπορεί πολλοί να με θέλουν να με λιντσάρουν αλλά έχω να δω πολύ καλή ταινία του Scorsese από το Gangs of New York. Ενώ όμως στις προηγούμενες οι ηθοποιοί ήταν κατά κύριο λόγο ιδιαιτέρως ικανοποιητικοί, εδώ τους παίρνει κάτω μαζί του, με αποκορύφωμα την ίσως πιο μέτρια ερμηνεία του Leonardo DiCaprio από εποχή The Beach.

 

5,5/10

29 Μαΐου 2010

Valhalla Rising review

image

Πολλές είναι οι φορές που διαλέγουμε να δούμε μια ταινία γιατι… κάτι μας κάνει. Έχουμε μια διαίσθηση βρε αδερφέ… Κάπως έτσι λοιπόν, και με λίγη παρότρυνση από το εντυπωσιακό poster αλλά και τον πρωταγωνιστή, αποφάσισα να δω το δανικής παραγωγής, αγγλόφωνο Valhalla Rising.

Κάπου εδώ θα έπρεπε να δώσω μια περίληψη της ιστορίας αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο και θα καταλάβετε γιατί… Είναι ένας μουγγός, τυφλός από το ένα μάτι, και βρίσκεται αιχμάλωτος κάποιων από τους οποίους καταφέρνει να αποδράσει. Στη πορεία του προς κάπου βρίσκει κάποιους άλλους που θέλουν να πάνε στην Ιερουσαλήμ. Τους ακολουθεί, φτάνουν κάπου και για κάποιο λόγο αρχίζουν και αλληλοσκοτώνονται. Δυστυχώς μιλάω σοβαρά. Κάνεις δε ξέρει τι είναι ο πρωταγωνιστής, γιατί ήταν αιχμάλωτος, πως είναι τόσο καλός μαχητής, που πάει, που καταλήγει και γιατί γίνονται όλα αυτά.

image

Και αν νομίζετε ότι όλα αυτά είναι απλά μια ακαταλαβίστικη περιπέτεια, γελαστήκατε οικτρά. Οι ταινίες του Von Trier μοιάζουν σκηνοθετημένες απ’τον Michael Bay μπροστά στο δημιούργημα του επίσης Δανού Nicolas Winding Refn. Διάλογοι ουσιαστικά δεν υπάρχουν παρά μερικές προτασούλες, που επίσης δε βγάζουν κανένα νόημα. Ατέλειωτα σταθερά πλάνα στα τοπία και κοντινά στα πρόσωπα των ηρώων. Οι σκηνές που θα δείτε στο trailer είναι κυριολεκτικά οι μοναδικές που θα δείτε κάποιου είδους δράση, όχι περισσότερο από δύο λεπτά στο σύνολο στη διάρκειάς της ταινίας. Το μόνο που έχει είναι μια καθηλωτική ατμόσφαιρα στα όμορφα τοπία της Σκοτίας, σε συνδυασμό με την εναλλαγή πλήρης απουσίας οποιουδήποτε ήχου και εκκωφαντικών celtic industrial loop tempo ώστε να σε κρατάει ξύπνιο.

2,5/10

27 Μαΐου 2010

You Don't Know Jack review

you_dont_know_jack Όλοι μας, λίγο πολύ, αγνοούμε ηθελημένα ή μη, τις τηλεταινίες και συνήθως, καλά κάνουμε γιατί η ποιότητά τους είναι αρκετά χαμηλή. Αλλά ανάμεσα στο σωρό υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις που κάθε χρόνο κερδίζουν την αναγνώριση των θεατών, έσω και σε πολύ μικρότερο βαθμό από μία κινηματογραφική ταινία.

2252f7_HBO_YDKJ_WildPosting_AL:Layout 1   Σε αυτή τη κατηγορία ανήκει και το You Don't Know Jack, η τελευταία ταινία του Al Pacino, στο ρόλο του αμφιλεγόμενου αμερικάνου γιατρού Jack Kevorkian που, όπως ίσως θα θυμόμαστε και από τις ειδήσεις, πριν μερικά χρόνια, έγινε παγκοσμίως γνωστός ως Dr Death μιας και βοηθούσε ανθρώπους που βρισκόταν στο τελικό στάδιο μιας ανίατης ασθένειας και υπέφεραν, να αυτοκτονήσουν. Παρακολουθούμε την ιστορία του από τη στιγμή που άρχισε να προσπαθεί να προωθήσει την ιδέα του αλλά και την κατασκευή που χρησιμοποιούσε για την ευθανασία, στην ιατρική κοινότητα η οποία, όπως ήταν αναμενόμενο, τον απέρριψε αλλά ο ίδιος έστω και κάτω από περίεργες συνθήκες ξεκίνησε το έργο του το οποίο όλο και λάμβανε μεγαλύτερες διαστάσεις με μεγάλο αριθμό ασθενών να ζητάει τη βοήθειά του αλλά και μεγάλο αριθμό επικριτών που τον κατηγορούσαν ως δολοφόνο. Με αιχμή του δόρατος τον καθολικό εισαγγελέα Dick Thompson που ήθελε πάση θησεία να σταματήσει αυτές τις πράξεις που προσέβαλαν ουσιαστικές αρχές της θρησκείας του, ο Kevorkian πέρασε από πολλά δικαστήρια από τα οποία και αθωώθηκε λόγο απουσίας νόμου που θεωρούσε παράνομη την βοήθεια αυτοκτονίας. Οι ασθενείς που ζητούσαν την ευθανασία του Dr Kevorkian αυξανόταν, η κοινή γνώμη είχε διχασμένη άποψη και οι κατήγοροί του γινόταν όλο και πιο σκληροί. Παρόλο που η ιστορία είναι σχετικά πρόσφατη και με γνωστή κατάληξη στους περισσότερους, θα σας αφήσω να δείτε τι συμβαίνει παρακάτω μόνοι σας…

                 2252f7_HBO_YDKJ_WildPosting_JOHN:Layout 1                      2252f7_HBO_YDKJ_WildPosting_SUSAN:Layout 1

Όταν, παρά το ταλέντο, η επιτυχία αρνείται να έρθει, αλλά και η ηλικία περνάει, μια καλή τηλεταινία είναι ένας τρόπος να ξαναβρείς το δρόμο σου χωρίς μεγάλο ρίσκο και το You Don't Know Jack είναι η ιδανική ευκαιρία για τους περισσότερους των συντελεστών του μιας και είναι ακριβώς αυτό που ζητάνε. Μπορεί ο Pacino να είναι ένα από τα πιο μεγάλα υποκριτικά μεγέθη αλλά η τελευταία του αξιομνημόνευτη ερμηνεία ήταν πριν 8 ολόκληρα χρόνια στο Insomnia του Nolan, με εξαίρεση το μικρό ρόλο στο The Merchant of Venice το 2004. Από τότε έχει γυρίσει είτε εμπορικές χαζομαρούλες του τύπου Ocean's Thirteen και The Recruit είτε παταγώδης αποτυχίες όπως το πρόσφατο Righteous Kill. Εδώ όμως επιστρέφει ο τεράστιος Al Pacino σε μια ερμηνεία που μπορεί άνετα να συγκριθεί με την αντίστοιχη στο Scent of a Woman και πολλοί είναι αυτοί που λυπούνται που δε μπορεί να είναι υποψήφιος για όσκαρ επειδή είναι τηλεταινία. Φυσικά, εκτός απροόπτου, το Emmy το έχει στο τσεπάκι αλλά τα μεγέθη είναι μη συγκρίσιμα. Μαζί του σε εξίσου καλές ερμηνείες βλέπουμε την Susan Sarandon, τον John Goodman αλλά και τον Danny Huston που βλέπουμε όλο και πιο συχνά στις οθόνες μας, φορώντας μια ανεκδιήγητη περούκα που όμως δε καταφέρνει να καλύψει την εξαιρετική ερμηνεία.

2252f7_HBO_YDKJ_WildPosting_DANNY:Layout 1                                                       2252f7_HBO_YDKJ_WildPosting_BRENDA:Layout 1

Με σκηνοθέτη τον Barry Levinson, που ανήκει στην ίδια κατηγορία με τους ηθοποιούς του και μετά από αριστουργήματα όπως το Good Morning Vietnam, Rain Man και Sleepers έχει ξεχάσει τι θα πει επιτυχία, μια ενδιαφέρουσα αν και χωρίς τα απαραίτητα peaks που κορυφώνουν μια ταινία, αληθινή ιστορία και ένα αξιοζήλευτο cast με πρωτοστατούντα τον Al Pacino, το You Don't Know Jack είναι μια τρομερά ενδιαφέρουσα κοινωνικοπολιτική ταινία με λίγο από δικαστικό δράμα που σας κρατάει κολλημένους στις θέσεις παρόλο που ίσως να ξέρετε τη πορεία των γεγονότων, χωρίς να σας προκαλέσει την παραμικρή κούραση.

 

7/10

26 Μαΐου 2010

Prince of Persia: The Sands of Time review

prince_of_persia_the_sands_of_time_ver3 Video games to movie adaptations, μια πικρή ιστορία του Hollywood. Εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να φέρει τα αγαπημένα μας παιχνίδια στη μεγάλη οθόνη με σχεδόν καταστροφικά αποτελέσματα. Οι περισσότεροι μιλάνε για κατάρα ή πιο απλά ότι είναι αδύνατο λόγω διαφοράς βάθους σεναρίου μεταξύ ενός παιχνιδιού και μιας ταινίας. Εγώ ανήκω (ή τουλάχιστον άνηκα) σε αυτούς που πιστεύουν ότι σε όλες τις μέχρι τώρα προσπάθειες, η αποτυχία οφειλόταν πάντα σε ανθρώπινο λάθος ή ανικανότητα. Πάντα κάτι έκαναν λάθος, λάθος επιλογή σκηνοθέτη ή σεναριογράφου ή πιο συχνά, δεν έπαιρναν τα projects στα σοβαρά γιατί όσο και να με ενοχλεί, οι συγκεκριμένες ταινίες έχουν ένα συγκεκριμένο κοινό που δύσκολα μπορεί να αυξηθεί

.prince_of_persia_the_sands_of_time prince_of_persia_the_sands_of_time_ver4 prince_of_persia_the_sands_of_time_ver5

Το Prince of Persia δεν αποτελεί απλά ένα παιχνίδι, αλλά σημαντικό μέρος της video-games industry, με το πρώτο μέρος της να έχει κυκλοφορήσει το 1989 και από τότε έχουμε δει άλλα 8 συνέχειες με το τελευταίο να έχει κυκλοφορήσει πολύ πρόσφατα (αλλά να μην είναι βασισμένο στη ταινία) με 2 reboots ανάμεσα. To Sands of Time κυκλοφόρησε το 2003 και σήμανε τη μεγάλη επιστροφή του πρίγκιπα και ουσιαστικά τη μεγαλύτερη επιτυχία της σειράς. Βασισμένο σε αυτό το παιχνίδι, και όχι γενικά στη σειρά είναι και η ομώνυμη ταινία που μόλις κυκλοφόρησε και στη χώρα μας με την ελπίδα να σπάσει τη κατάρα. Η εμπλοκή ενός τόσο μεγάλου παραγωγού όπως ο Jerry Bruckheimer και τα studio της Disney έδωσαν ελπίδες ότι όχι μόνο να ξεφύγει της κατάρας αλλά θα γίνει και box-office smash hit. Σταδιακά οι προσδοκίες έγιναν ακόμα μεγαλύτερες με τις ανακοινώσεις του βετεράνου Mike Newell που μας έχει δώσει τα Harry Potter and the Goblet of Fire, Donnie Brasco και Four Weddings and a Funeral στη καρέκλα του σκηνοθέτη, τους Jake Gyllenhaal και Gemma Arterton στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και τους καταξιωμένους Ben Kingsley και Alfred Molina στο πλευρό τους. Η ικανοποίηση ολοκληρώθηκε και για την πλευρά των gamers όταν μάθαμε ότι υπεύθυνος σεναρίου είναι ο Jordan Mechner, δημιουργός της σειράς PoP.

Ο Dastan είναι ένας ορφανός πιτσιρικάς που ζει PRINCE OF PERSIA: THE SANDS OF TIMEστις παράγκες μιας αρχαίας Περσικής πόλης και από τύχη βρίσκεται υιοθετημένος από το Βασιλιά της Αυτοκρατορίας, Sharaman. Ο Dastan μεγαλώνει μαζί με τα δύο αδέρφια του και επιδεικνύει σπουδαίες ικανότητες στη μάχη εκμεταλλευόμενος τις free-running δυνατότητες του προκαλώντας το θαυμασμό αλλά και τη ζήλια. Η αδικαιολόγητη απόφαση του μεγαλύτερου γιου και διαδόχου του θρόνου να επιτεθεί στην ιερή πόλη του Alamut με τη δικαιολογία ότι πουλάει οπλισμό στους εχθρούς, τον βρίσκει αντίθετο αλλά σαν σωστός αδερφός ακολουθάει και βοηθάει στην κατάληψη της πόλης όντας μάλιστα καταλυτικός παράγοντας της επίθεσης. Σαν δώρο στο βασιλιά για την κατάκτηση προσφέρει μια ιερή κάπα η οποία όμως αποδεικνύεται δηλητηριασμένη και προκαλεί το θάνατο του βασιλιά και την επικήρυξη του Dastan ως δολοφόνο. Στη προσπάθεια του να αποδείξει την αθωότητά του έχει στο πλευρό του την πριγκίπισσα Tamina, ιερή φύλακα της πόλης του Alamut που ξέρει το μυστικό που κρύβεται κάτω από τη πόλη και τι ακριβώς είναι η άμμος του χρόνου αλλά και τον σεΐχη Amar, έναν απατεώνα εμπόρου που διοργανώνει αγώνες με στρουθοκαμήλους!

Παραμύθια της Χαλιμάς… με τη καλή έννοια. Κρατώντας τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού όπως την άμμο του χρόνου και τις δυνατότητες της, και αλλάζοντας σχεδόν όλα ταPRINCE OF PERSIA: THE SANDS OF TIME δευτερεύοντα χαρακτηριστικά από ονόματα μέχρι τοποθεσίες και καταστάσεις ώστε να μετατραπεί  από μια ιστορία ενός παιχνιδιού σε ένα παραμυθένιο κινηματογραφικό έπος, ο Mechner με τους σεναριογράφους Boaz Yakin, Doug Miro και Carlo Bernard φτιάχνει μια ικανοποιητική ιστορία που έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός καλού blockbuster όπως έντονη δράση, ψευτο-plot twists, χιούμορ, δραματικότητα και ένα παραμυθένιο φινάλε. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο καλά όσο ακούγονται. Η ιστορία ξέρεις πως ακριβώς θα εξελιχθεί από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με αποτέλεσμα να κάνει όλες τις story-driven σκηνές να είναι ιδιαιτέρως κουραστικές μιας και ξέρουμε τι ακριβώς θα πούνε και απλά τους ακούμε να το λένε. Σκηνοθετικά , ο Newell είναι ικανοποιητικός με εντυπωσιακά μαγικά πλάνα και έντονες σκηνές δράσης αλλά και εδώ τα μειονεκτήματα είναι αρκετά με κυριότερο, εκτός από το κακό μοντάζ, τα κακοφτιαγμένα μεγάλης έκτασης ειδικά εφέ. Τα κοντινά εφέ όπως αυτό που χρησιμοποιείται κατά τη χρήση του dagger of time είναι prince_of_persia10 εξαιρετικά αλλά τα αντίστοιχα κατά τη διάρκεια των parkour σκηνών είναι κάκιστα καταστρέφοντας σχεδόν τις εντυπωσιακές κατά τ'άλλα σκηνές μεταξύ των οποίων και μίας από τις τελικές σκηνές που τόσο διαφημίστηκε και στο trailer. Όσο για τους πρωταγωνιστές, πολλές ήταν οι φωνές που διαμαρτύρονταν πως μπορούσαν να πείσουν οι Gyllenhaal και Arterton για Πέρσες. Απλά δε μπορούν, ειδικά η ολόλευκη Αγγλίδα Arterton αλλά αυτό δε νομίζω ότι θα ενοχλήσει κανέναν. Παρ’όλα’ αυτά και οι δύο τους τα καταφέρνουν ιδιαιτέρως καλά χωρίς όμως να είναι ιδιαιτέρως διασκεδαστικοί. Η πανέμορφη Gemma σχεδόν δε κουνάει το δαχτυλάκι της και απλά συμπορεύεται με τον πρίγκιπα προσπαθώντας να σώσει το κόσμο και ο Jake έχει ένα ρόλο που περισσότερο θυμίζει τον Will Turner παρά τον Jack Sparrow όπως πολλοί ήλπιζαν. Πολύ καλός (άλλωστε είναι ο Donnie Darko) αλλά τίποτα που μπορεί να κάνει το prince_of_persia15χαρακτήρα του αξιομνημόνευτο. Άξιος αναφορά είναι ο Alfred Molina σε ένα ρόλο απατεωνίσκου-εμπόρου-σεΐχη που μπορεί επίσης να έχουμε ξαναδεί αλλά είναι πραγματικά αγνώριστος, και εξαιρετικά διασκεδαστικός σε μια θεότρελη ημιάγρια ερμηνεία.

Το Prince of Persia: The Sands of Time είναι ένα αρκετά διασκεδαστικό παραμύθι που έχει πολλά αντικειμενικά πλεονεκτήματα και άλλα τόσα μειονεκτήματα για να το καταστρέψουν. Τελικά δε καταφέρνει να υπερνικήσει το ένα το άλλο και παρακολουθούμε μια εντυπωσιακή ισοπαλία. Με μεγάλο πλεονέκτημα το ευρύ κοινό στο οποίο απευθύνεται και εκμεταλλευόμενο το όνομα των Πειρατών της Καραϊβικής και του Jerry Bruckheimer, πραγματικά ελπίζω να γίνει εμπορική επιτυχία ώστε να ξαναδούμε το Πρίγκιπα στις οθόνες μας για κάτι ακόμα καλύτερο.

 

6/10

25 Μαΐου 2010

Boy A review

boy_a_ver2 Του πήραν το όνομα για να του δώσουν τη ζωή. Ένας νεαρός άνδρας που μόλις αποφυλακίστηκε και προσπαθεί να βρει το δρόμο του στη κοινωνία. Μια σύνοψη που σίγουρα έχουμε ξανακούσει και ίσως μας περνάει και αδιάφορη αφού ξέρουμε τι περίπου να περιμένουμε από την εξέλιξή της σε μια κινηματογραφική ταινία. Το Boy A ΔΕΝ είναι μια τέτοια ταινία.

Ο Jack Burridge είναι απλά το όνομα που ο μικρός Eric Wilson επέλεξε να χρησιμοποιεί2007_boy_a_004 ώστε να μη στιγματιστεί μετά την αποφυλάκισή του. Στα 11 του διέπραξε μαζί με έναν φίλο του μια βίαιη δολοφονία ενός συνομήλικου κοριτσιού που συγκλόνισε την τότε κοινωνία. Το πως και γιατί έγινε αυτή η πράξη είναι μόλις ένα μικρό παραθυράκι στην ιστορία με σκοπό να εξηγήσει και όχι να τη δικαιολογήσει. Με αυτό το νέο όνομα και με τη βοήθεια του Terry, ενός ανθρώπου που αναλαμβάνει να βοηθήσει τους αποφυλακισμένους να κάνουν μια νέα αρχή, βρίσκεται ξαφνικά στη κοινωνία κάνοντας τα πάντα για να τα καταφέρει αλλά ποτέ δε μπορεί να ξεπεράσει ότι είναι ο Eric, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να κρυφτεί ώστε να μην αναγνωρίσουν τον ενήλικο πια, νεαρό εγκληματία.

2007_boy_a_005 Με μια πανέξυπνη, ανθρώπινη, συγκλονιστική, τραγική ιστορία, ο John Crowley σκηνοθετεί τον άγνωστο Andrew Garfield που είδαμε και στο Doctor Parnassus με απόλυτη μαεστρία να προσπαθεί να βρει τον εαυτό του στη πόλη του Manchester, εμπλουτίζοντας τον κυνικό ρεαλισμό της πραγματικότητας με χαμηλή νεοορχηστρική μουσική και οσκαρικού επιπέδου μοντάζ προκαλώντας ανάμεικτα συναισθήματα συμπόνιας ενώ ταυτόχρονα βάζει το ερώτημα του τι θα κάναμε εμείς στη θέση, όχι του πρωταγωνιστή αλλά της κοινωνίας. Ένα συγκλονιστικό φινάλε που αφήνει το θεατή να βάλει τη τελευταία πινελιά κάνει το Boy A μια από τις αυθεντικότερες και πιο ουσιώδης ταινίες της χρονιάς.

 

7,5/10

Diary of the Dead review

diary_of_the_dead Πριν μερικές δεκαετίες, ο George Romero αποτελούσαν μαζί με τον Dario Argento τους masters of horror. Στις μέρες μας όμως οι ταινίες τους είναι δυστυχώς κακέκτυπα της παλιάς τους δόξας και πολλοί είναι αυτοί που τους (παρα)καλούν να βγουν επιτέλους στη σύνταξη.

Το Diary of the Dead ανήκει στο γνωστό Dead fGeorge Romero's Diary Of The Deadranchise και ενώ τοποθετείται χρονικά την εποχή του Night of the Living Dead, τα γεγονότα συμβαίνουν στη σημερινή εποχή. Είναι, πιο απλά, η γνωστή ιστορία της αφύπνισης των νεκρών μέσα από τα μάτια, ή πιο συγκεκριμένα τη κάμερα, μιας ομάδας ερασιτεχνών κινηματογραφιστών οι οποίοι γυρνούσαν μια ταινία όταν ξέσπασαν τα γεγονότα και απλά προσπαθούν να φτάσουν σπίτια τους με κάθε δυνατό τρόπο ενώ ταυτόχρονα ανακαλύπτουν το μέγεθος της εξάπλωσης.

Η μέθοδος της handheld camera δεν είναι πια άγνωστη σε κανέναν μας μετά τα Cloverfield, Blair Witch Project και το πιο πρόσφατο Paranormal Activity, και εδώ ο Romero την ενσωματώσει στο στυλ του. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να τονίσω ότι δεν είμαι γνώστης των ταινιών της χρυσής εποχής του Romero και η πρώτη μου επαφή έγινε μόλις με το προηγούμενο Land of the Dead το οποίο με είχε απογοητεύσει. Οι ακόμα χειρότερες γνώμες για το DotD μου κατέβασαν ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες και για αυτό το λόγο δεν είχα καμία βιασύνη να το δω. Τελικά οι προβλέψεις ήταν εν μέρη σωστές αλλά με μια σημαντική λεπτομέρεια. Το Diary έχει πολύ καλύτερο ρυθμό, σου κρατούσε το ενδιαφέροGeorge Romero's Diary Of The Dead ν αμείωτο παρά την ουσιαστική απουσία storyline και είχε μερικές αρκετά αξιόλογες σκηνές που κέρδιζαν πολλά από την handheld οπτική. Όμως για κάποιο αυτοκαταστροφικό λόγο, κάθε τρεις και λίγο ο Romero αυτογελοιοποιείται με σκηνές παρωδίας που καταστρέφουν κάθε ίχνος ατμόσφαιρας και το μόνο που σου προκαλεί είναι τον εκνευρισμό. Αποφάσισε ο Romero ότι ξόφλησε και άρχισε να αυτοπαρωδείται ή απλά είναι τόσο κακογυρισμένες που μοιάζουν σαν παρωδία. Προσωπικά πιστεύω στην πρώτη εκδοχή αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Το Diary of the Dead ΔΕΝ σκοπεύει σε κανένα σημείο της να τη πάρεις στα σοβαρά και αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημά της. Άθελα ή μη, φτιάχνει μια υποβλητική ατμόσφαιρα εκμεταλλευόμενος την οπτική πρώτου προσώπου που θα μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω αλλά ο Romero καταστρέφει τα πάντα με τις πραγματικά γελοίες επιλογές του σε σημείο ξεφτιλισμού του είδους του αντιπροσωπεύει και του εαυτού του.

 

4,5/10

18 Μαΐου 2010

The Losers review

losers_ver2 Κάτι τέτοιες μέρες συνειδητοποιείς ότι το Hollywood έχει αλλάξει… τουλάχιστον το ημερολόγιό του γιατί μου είναι δύσκολο να θυμηθώ πότε είδα τη τελευταία καθαρή άμυαλη badass περιπέτεια που κάποτε ήταν σήμα κατατεθέν της αμερικάνικης βιομηχανίας. Στην κάποτε νεκρή καλοκαιρινή περίοδος έχουν πια συγκεντρωθεί η πλειοψηφία αυτών των ταινιών και το The Losers είναι απλά το πρώτο ορεκτικό.

 losers_ver11

Μια ομάδα ελίτ στρατιωτών της CIA, κατά τη διάρκεια μιας ύποπτα απλής αποστολής στη Βολιβία, ανακαλύπτουν ότι έχουν προδοθεί από την ίδια τους τη κυβέρνηση και τελευταία στιγμή γλιτώνουν, έστω και από τύχη, από βέβαιο θάνατο. Απογοητευμένοι, προδομένοι και θεωρούμενοι νεκροί, μένουν στη Βολιβία ψάχνοντας την ευκαιρία να επιστρέψουν στη πατρίδα. Από το πουθενά εμφανίζεται η Aisha, μια μυστηριώδης κοπέλα που ξέρει πολλά για αυτούς και τους προσφέρει την επιστροφή στη πατρίδα με αντάλλαγμα να κυνηγήσουν μαζί τον Max, έναν gazillionaire evil mastermind που προσπαθεί να πάρει στα χέρια του μια καταστροφική συσκευή-βόμβα που σκοπεύει να πουλήσει σε losers_ver3όποιον δώσει τα περισσότερα και είναι υπεύθυνος πίσω από την απόπειρα δολοφονίας της ομάδας.

Η πρωτοτυπία είναι μια λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο της ταινίας. Η σκληροτράχηλη  ομάδα που έχει τον γυναικά αρχηγό της, τον geek χακερά της, τον Ισπανόφωνο σνιπερά, τον μικρό οδηγό και το βαρύ πυροβολικό της, η σέξι μυστηριώδης action woman, ο σχιζοφρενής κακός και άφθονες δόσεις ποζεριάς. Φυσικά κατά τη διάρκεια υπάρχουν αρκετά plot twists που όμως δεν είναι ούτε αναπάντεχα ούτε ιδιαίτερα έξυπνα και απλά επιμηκύνουν τη δράση. Αρκετά εντυπωσιακές σκηνές δράσης χωρίς ίχνος σοβαρότητας, άφθονες “χιουμοριστικές” ατάκες που άλλοτε είναι πραγματικά αστείες και άλλοτε απορείς ποιός γελάει. Η απειρία και ανικανότητα του c-class σκηνοθέτη Sylvain White όμως, καταφέρνει να προκαλεί ατελείωτη βαρεμάρα σε οποιαδήποτε non-action σκηνή που ευτυχώς δεν είναι ιδιαίτερα πολλές.

The Losers movie poster entire cast

Ένα όμορφο cast, ένας σκηνοθέτης βιντεοταινιών και μια ιστορία που απλά υπάρχει για να δικαιολογήσει τις διασκεδαστικές σκηνές δράσης είναι όλα τα συστατικά των Losers. Ένα ελαφρύ ορεκτικό πριν να μπούμε στα βαριά χαρτιά του φετινού καλοκαιριού.

 

5,5/10

 

16 Μαΐου 2010

Camino review

camino_ver2 caminoΈνας από τους θεσμούς που δέχονται όλο και μεγαλύτερη αναγνώριση στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα είναι τα Goya Awards ή όπως τα έχουμε ακούσει πολλοί, τα Ισπανικά Όσκαρ. Ο μεγάλος θριαμβευτής της περσινής χρονιάς ήταν η ταινία Camino που αντίθετα με τους νικητές άλλων ετών, σχεδόν εξαφανίστηκε και δεν είχε ουσιαστική κινηματογραφική πορεία παρά τα πολλά βραβεία που συγκέντρωσε στα φεστιβάλ στη χώρα του.

Η Camino είναι μια εντεκάχρονη νεαρή που, εκ πρώτης όψεως, είναι μία ακόμα προ-έφηβη με τις διάφορες σχέσεις φιλίας και μίσους στο σχολείο και τα πρώτα ερωτικά συναισθήματα. Η διαφορά είναι ότι η οικογένειά της είναι μέλη της Opus Dei, της σκληροπυρηνικής χριστιανικής οργάνωσης/δόγματος, αναγνωρισμένης επίσημα από τη καθολική εκκλησία. Μετά από κάποιους πόνους στο σβέρκο της μικρής, τα προβλήματα ξεκινάνε με αλλεπάλληλες λάθος διαγνώσεις και εγχειρήσεις που δοκιμάζουν τη πίστη της. Μη νομίσετε ότι ακούγοντας Opus Dei, θα δείτε μια ταινία με κρυμμένα μυστικά και κώδικες αλλά πως αυτή η, πολύ διαδεδομένη στην Ισπανία, “θρησκεία” επηρεάζει τη ζωή ενός άτυχου κοριτσιού. 0

Καλώς ή κακώς, το περιτύλιγμα της ταινίας και μεγάλο χρονικά μέρος αυτής είναι ένα οικογενειακό μελόδραμα, καλογραμμένο μεν, και με έξυπνες πινελιές φαντασίας από το υποσυνείδητο του κοριτσιού που θυμίζει το Λαβύρινθο του Πάνα, αλλά με εμφανή σκοπό να προκαλέσει, ξεδιάντροπα σε μερικές σκηνές, τη συγκίνηση. Και λέω περιτύλιγμα γιατί εμφανής σκοπός του δημιουργού είναι η παρουσίαση όλων αυτών των τραγικών γεγονότων μέσα σε μια τέτοια δυσλειτουργική (;;) οικογένεια. Ο σκηνοθέτης Javier Fesser ενώ έχει σκοπό να σχολιάσει αυτή την υπερβολική πίστη και και τα αποτελέσματά της, το κάνει τόσο υπόγεια που δεν ικανοποιεί το θεατή. Βλέποντας τη ταινία, αυτό που σκεφτόμουν ήταν ένας φανταστικός διάλογος όπου εγώ ρωτάω το σκηνοθέτη “Μπορείτε να μου πείτε τη γνώμη σας για την Opus Dei;” και αυτός να μου απαντάει “Ναι”!!. Ουσιαστικά παρουσιάζει τις “παρενέργειες” μιας τέτοιας στάσης χωρίς να 1τις κατακρίνει, κάτι που μπορεί να ακούγεται δημοκρατικό και φιλελεύθερο αλλά δεν ήταν καθόλου κινηματογραφικά νεμεσιακό χάνοντας την αξία των όσων μας έδειξε.

Άξιοι αναφορά είναι οι δεύτεροι ρόλοι της ταινίας, και συγκεκριμένα των γονιών της Camino οι οποίοι είναι εξαιρετικοί προσπαθώντας να κρατηθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην σκληροπυρηνική μητέρα και τον μετριοπαθή πατέρα. Στο πρωταγωνιστικό ρόλο όμως της Camino, η μικρή Nerea Camacho δε τα καταφέρνει και πολύ καλά. Μάλλον η audition έγινε σε κάποιο δραματικό κομμάτι της ταινίας γιατί σε αυτές της σκηνές ήταν εξαιρετική και πειστική αλλά στην υπόλοιπη ταινία που υποδύεται απλά ένα κορίτσι της ηλικίας της είναι πραγματικά τραγική. Έκπληξη, φόβος, χαρά, ενθουσιασμός, ότι συναίσθημα και να είχε να αποδώσει, η μικρή απλά γούρλωνε τα τεράστια μελιά μάτια της προκαλώντας μειδίαμα.2

Το Camino είναι μια καλή προσπάθεια που όμως φοβάται μη βουλιάξει και πλατσουρίζει  στα ρηχά. Μερικές εξαιρετικές ερμηνείες αλλά και η πολύ καλή σκηνοθεσία μας κρατάει το ενδιαφέρον τουλάχιστον για τα 100 από τα 140 συνολικά λεπτά αλλά μας απογοητεύει η έλλειψη θάρρους του σκηνοθέτη να αποτυπώσει αυτό που υπονοεί σε όλη τη ταινία, με εικόνες και λόγια.

 

5,5/10

 

15 Μαΐου 2010

The Messenger review

messenger Φαίνεται ότι τα κακά παιδιά του Hollywood άρχισαν να βάζουν μυαλό. Τα αποτελέσματα είναι αδιαμφισβήτητα θετικά και για τους ίδιους αλλά και για εμάς γιατί ξαναβλέπουμε ηθοποιούς όμως ο Robert Downey Jr και ο Woody Harrelson να ερμηνεύουν ρόλους όπως λίγοι μπορούν. Η επιβεβαίωση για την συνεχή ανοδική πορεία του τελευταίου είναι η πρόσφατη υποψηφιότητα του για β’ ανδρικό ρόλο στη ταινία του Oren Moverman, The Messenger.

the_messenger03 Ο Ισραηλινός σεναριογράφος της βιογραφίας του Bob Dylan, I'm Not There, αναβαθμίζει το ρόλο του αναλαμβάνοντας και τη σκηνοθεσία μιας ιστορίας δύο βετεράνων στρατιωτικών που έχουν το ρόλο των “αγγελιοφόρων του θανάτου”. Ο Will Montgomery μετά από τη θητεία του στο Αφγανιστάν γυρνάει στη πατρίδα ως ήρωας αλλά λόγο ενός τραυματισμού στο μάτι του δίνεται ως πόστο, αυτό του αγγελιοφόρου συλλυπητηρίων. Μαζί με τον “παλιό” Tony Stone έχουν τη τραγική ευθύνη να ενημερώνουν τους συγγενείς των πεσόντων στρατιωτών για το θάνατό τους με όσο το δυνατό πιο αυστηρό και “στρατιωτικό” τρόπο. Φυσικά μόνο ευχάριστο δεν είναι αυτό το πόστο για τον μάχιμο Will αλλά μέσα από μια δύσκολη σχέση με τον Tony προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του έχοντας να αντιμετωπίσει τα μεταπολεμικά τραύματα αλλά και την high school sweetheart Kelly, η οποίο κατά τη θητεία του, συνέχισε τη ζωή της με κάποιον άλλον. Το αναπάντεχο όμως σε αυτή τη πορεία είναι η περίεργη σχέση που αναπτύσσει με τη χήρα ενός από τους πεσόντες στην οποία πήγε να ανακοινώσει το θάνατο του συζύγου της.the_messenger04

Στην καρδιά της ταινία βρίσκουμε τη προσπάθεια ενός μάχιμου στρατιωτικού που μετά από  ένα ατυχές συμβάν γυρνάει στο σπίτι του, τιμημένος από τη πατρίδα αλλά όχι και από τον εαυτό του, προσπαθώντας να ξεπεράσει τα προσωπικά του βιώματα. Το περιτύλιγμα του “angel of death” όπως χαρακτηρίζεται το πόστο του είναι μια πολύ έξυπνη σεναριακή ιδέα που αποδίδει και τονίζει τη ψυχολογική κατάσταση του ήρωα φέρνοντάς τον σταδιακά στη κατάρρευση. Το δεύτερο όμως σεναριακό εύρημα της σχέσης του με μια χήρα κάποιου άλλου στρατιώτη, εκτός ότι δε γίνεται εύκολα πιστευτή, έχει το επιπλέον μειονέκτημα του miscast της Samantha Morton που παρά το απίστευτο ταλέντο της, δε μπορεί να πείσει στο ρόλο της γυναίκας που θα έλξει τόσο πολύ και τόσο “ένοχα” έναν νεαρό στρατιωτικό. Το σχεδόν καταστροφικό για τη ταινία είναι ότι σπαταλιέται υπερβολικά πολύς χρόνος σε άβολα βλέμματα και διαλόγους μεταξύ του Will και της Olivia που κουράζει αδικαιολόγητα σε σημείο να ξεχνάς ότι το Messenger είναι μια πραγματικά καλή ταινία.

the_messenger11 Το The Messenger είναι μια δραματική αλλά όχι δακρύβρεχτη μεταπολεμική ιστορία, με εξαιρετικές ερμηνείες από τους Woody Harrelson, Ben Foster, Samantha Morton αλλά και από τους Steve Buscemi και Jena Malone σε μικρότερους ρόλους και μια δεμένη σκηνοθετική ματιά που όμως χάνει μεγάλο μέρος από τη γοητεία της λόγω μιας από τις υποιστορίες και της επιλογής της ταλαντούχας μεν, αταίριαστης δε Morton.

 

6,5/10

 

10 Μαΐου 2010

Invictus review

invictus Με το Gran Torino, ο Clint Eastwood έδειξε σημάδια… "ξεμωράματος" και αρκετοί φοβήθηκαν ότι αυτό ήταν και ο τέλος. Ο 80χρονος όμως σκηνοθέτης (μιας και έχει δηλώσει ότι δε θα ξαναπεράσει μπροστά από την κάμερα) φαίνεται ότι έχει ακόμα πολλά να δώσει κάνει το μεγάλο comeback με το Invictus, μια αληθινή ιστορία στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 στη Νότια Αφρική του Νέλσον Μαντέλα.

Η ταινία ξεκινάει με μια γρήγορη και πολύ χρήσιμη ιστορική αναφορά των γεγονότων από το 1990 οπότε ο Μαντέλα αποφυλακίστηκε μετά από 27 χρόνια στη φυλακή του Robben Island λόγω της αντιστασιακής του οργάνωσης ενάντια στο απαρτχάιντ μέχρι την εκλογή του σε πρόεδρο της χώρας το 1994, ρίχνοντας ταυτόχρονες ματιές στη κοινωνία της ΝοτίουInvictuss Αφρικής και των ρατσιστικών αντιλήψεων που κυριαρχούσαν σε επικίνδυνο βαθμό. Ο Μαντέλα, ένας χαρισματικός πολιτικός και άνθρωπος κάνει τα πάντα για να κρατήσει τις ισορροπίες ώστε να μην αρχίσουν οι εχθροπραξίες και ταυτόχρονα να ανασυντάξει την χώρα του μετά από μία σχεδόν 50ετή περίοδο ρατσιστικών διωγμών και εχθροπραξιών. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να ενώσει το έθνος και τον βρήκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα rugby που θα διοργάνωνε η χώρα του το καλοκαίρι του 1995. Μια επικροτούμενη από τον ίδιο, επιτυχία σε ένα τόσο δημοφιλές άθλημα, και ειδικά της εθνικής ομάδας που ήταν σύμβολο του απαρτχάιντ, θα μπορούσε να ενώσει το λαό και για αυτό το σκοπό έκανε τα πάντα. Το πρόβλημα ήταν όμως ότι μια ομάδα αποτελούμενη από μόνο έναν μαύρο και όλους τους υπόλοιπους λευκού, εκτός από τη κακή αγωνιστική της κατάσταση, έπρεπε να κερδίσει και τη συμπάθεια ολόκληρου του πληθυσμού. Το αν και πως το κατάφερε θα το δείτε στη ταινία…

Invictus Ο Νέλσον Μαντέλα είναι (ή μας παρουσιάζεται ως) ένας πανέξυπνος, ευγενικός, με χιούμορ και χαρακτήρα, πολιτικός και άνθρωπος με μια εκπληκτική επιρροή στους ανθρώπους με τους οποίους έρχεται σε επαφή που προκαλεί τον άμεσο και απόλυτο σεβασμό. Κάνει σκληρές επιλογές χωρίς να σκέφτεται το πολιτικό κόστος με απώτερο σκοπό να ενώσει το έθνος του δουλεύοντας μέρα νύχτα σε σημείο εξάντλησης. Αυτός είναι ο Μαντέλα που μας παρουσιάζει ο Clint Eastwood και χωρίς να έχω τις ιστορικές γνώσεις να σχολιάσω την αλήθεια των λεγομένων του, είναι κινηματογραφικά εκπληκτικά ενδιαφέρων χαρακτήρας που πραγματικά θες να δεις την επόμενή του κίνηση. Αλλά ίσως να μην ήταν τόσο ενδιαφέρον αν δεν τον υποδυόταν ο μεγάλος Morgan Freeman σε ένα ρόλο φτιαγμένο για τον ίδιο αφού ήταν και επιλογή του ίδιου του Μαντέλα και αποδεικνύεται χρυσάφι. Τρομακτικά όμοιος με τον Νοτιοαφρικανό ηγέτη φυσιογνωμικά, στο τρόπο ομιλίας του, στις κινήσεις του, πραγματικά ανατριχιαστικά καλός. Σε δεύτερο ρόλο αλλά το ίδιο καλός και ο Matt Damon στο ρόλο του αρχηγού της εθνικής ομάδας rugby που προερχόμενος από μία “οικογένεια του απαρτχάιντ” έχει τοiInvictus δύσκολο έργο να φέρει εις πέρας τη δύσκολη αποστολή που ο Μαντέλα του δίνει. Παρά τα αντιρατσιστικά κλισέ, για τα οποία από πολλούς κατηγορήθηκε, ο Eastwood φτιάχνει μια ταινία που περνάει “νερό” αποφεύγοντας να πέσει στη λόμπα του αθλητικού δράματος μέχρι… λίγο πριν το τέλος. Κάπου εκεί όμως, τον πιάνει το αμερικάνικό του και δείχνει, όπως χαρακτηριστικά θα έλεγε ένας αθλητικογράφος, “εκτεταμένα στιγμιότυπα” από τον τελευταίο και πιο σημαντικό αγώνα, τα οποία όμως διαρκούν υπερβολικά πολύ και για ένα κοινό που δε ξέρει και τους κανόνες του παιχνιδιού προκαλεί μια γρήγορη κούραση ενώ ταυτόχρονα ρίχνει στο ρινγκ και το μεγαλύτερο κλισέ του “ανεβαστικού” λόγου του αρχηγού προς του συμπαίκτες του για τη νίκη. Ευτυχώς, όλη η διάρκεια της ταινία είναι τόσο καλή που έστω και δύσκολα, σε κάνουν να ξεχνάς αυτές τις τραγικές σκηνοθετικές επιλογές που παραλίγο να “σπάσουν τα αυγά” του Invictus.

Ο Dirty Harry ζει και βασιλεύει… Μετά το φέσι του Gran Torino, ο Clint Eastwood επιστρέφει με μια από τις καλύτερές του ταινίες.

 

8/10

 

Times change, we need to change as well.

9 Μαΐου 2010

The Stoning of Soraya M. review

stoning_of_soraya_m Ο Ισλαμικός νόμος και ο τρόπος που αυτός εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα σε αρκετά μέρη του κόσμου είναι σχετικά γνωστός σε όλους μας και η ταινία του Cyrus Nowrasteh μας παρουσιάζει ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα που συνέβη και έγινε γνωστό στο Ιράν του 1986.

Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Γαλλοιρανού δημοσιογράφου Freidoune Sahebjam ο οποίος στη πορεία του προς τα σύνορα, βρίσκεται για μερικές ώρες σε ένα μικρό απομακρυσμένο χωριό, όπου μια γυναίκα του διηγείται τα γεγονότα που συνέβησαν τη προηγούμενη μέρα θέλοντας με αυτό το τρόπο να γίνει γνωστή η ιστορία της σε όλο το κόσμο. Η Soraya είναι μια νεαρή γυναίκα, παντρεμένη με τέσσερα παιδιά, ο άντρας της οποίας θέλει να τη χωρίσει. Το διαζύγιο όμως σε τέτοιες κοινωνίες εκτός από την ντροπή που θα της φέρει, θα την αφήσει και με τα δύο κορίτσια να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και έτσι αρνείται. Έτσι ο Ali βρίσκει το κατάλληλο τρόπο για να καταφέρει το σκοπό του.

2009_the_stoning_of_soraya_m_005Η ιστορία είναι μια πραγματική τραγική αφήγηση που υπερτονίζει τη βιαιότητα και ανισότητα του ισλαμικού νόμου, μιας και ο Ali εκμεταλλεύεται αυτό το νόμο για να πετύχει ένα προσωπικό σκοπό όποιο και αν είναι αυτό το τίμημα. Παρακολουθούμε τα γεγονότα από τα μάτια της θείας της Soraya, Zahra η οποία και τα διηγείται στο δημοσιογράφο. Ο σκηνοθέτης εξ’ αρχής έχει κάνει μερικές πολύ κακές επιλογές που του στερούν μια καλύτερη τύχη. Ενώ θεωρητικά βλέπουμε την ιστορία που λέει η Zahra στον Sahebjam και άρα μόνο τις σκηνές όπου η Zehra είναι παρούσα, αυτό ξεχνιέται σε αρκετές περιπτώσεις μειώνοντας αρκετά το ρεαλισμό και την αυτοκαταστρέφοντας την τεχνική της εξιστόρησης που επέλεξε . Το δεύτερο τρανταχτό μειονέκτημα είναι η επιλογή να δείξει το δημοσιογράφο σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον στην αρχή της ταινίας να προσπαθεί να μιλήσει κρυφά με την Zahra και μετά τον ξεχνάει μέχρι το φινάλε, κάτι που σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσε να δώσει τη ζωντάνια και τις εναλλαγές που χρειαζόταν.

Δυστυχώς αυτά τα δύο παραδείγματα ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου μιας και μιαphoto_18_hires ιστορία λιθοβολισμού υποτίθεται ότι είναι δραματική, ανθρώπινη και έχει σκοπό να σε συγκλονίσει, να σε ξυπνήσει. Εδώ όμως ο σκηνοθέτης μέχρι πριν το τραγικό φινάλε, καταφέρνει μόνο να μας κουράσει, αρκετά ώστε να μην έχουμε τη δυνατότητα να ταυτιστούμε με τους πρωταγωνιστές, να τους συμπονέσουμε και να τους λυπηθούμε. Φυσικά όλα αυτά τα συναισθήματα έρχονται στο αναμενόμενο τέλος αλλά κινηματογραφικά είναι ήδη αργά. Ευχάριστη έκπληξη το “δεύτερο φινάλε” που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και είναι προσωπικά η συγκλονιστικότερη σκηνή της ταινίας, ακόμα καλύτερη και από το βίαιο λιθοβολισμό.

Ο λόγος που έπεσαν τα μάτια μου στην ταινία ήταν η συμμετοχή της πολύ γνωστής πια, Shohreh Aghdashloo που είχαμε γνωρίσει στο House of Sand and Fog και από τότε έχουμε ξαναδεί στα The Lake House, The Exorcism of Emily Rose αλλά και στο τηλεοπτικό 24. Η Aghdashloo είναι πολύ καλή στο ρόλο της αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που “θεατρινίζει” υπερβολικά. Αυτή που έκλεψε τη παράσταση είναι η Mozhan Marnò στο ρόλο της Soraya να 26ston600είναι πραγματικά συγκλονιστική. Μαζί τους στο ρόλο του δημοσιογράφου ο James Caviezel.

Έστω και μόνο για της ιστορική και ανθρωπιστική αξία, το The Stoning of Soraya M. είναι μια ταινία που όλοι πρέπει να δούμε με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα μυαλό ακόμα πιο ανοιχτό. Να δούμε ότι ο φανατισμός είναι ανθρώπινος και οι νόμοι είναι απλά εκεί για να τους εκμεταλλεύονται αυτοί που μπορούν. Καλλιτεχνικά, είναι μια μάλλον χαμένη ευκαιρία γιατί ο σκηνοθέτης έχει όλα τα σωστά υλικά αλλά δε ξέρει τι θα πει μοντάζ. Πολλές οι σκηνές που θα μπορούσαν να παραληφθούν και θα έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

 

6/10

 

Don't act like the hypocrite, who thinks he can conceal his wiles while loudly quoting the Koran.

8 Μαΐου 2010

A Single Man review

single_man_ver2 Έχουμε πλέον συνηθίσει τα μοντέλα να γίνονται ηθοποιοί αλλά πρώτη φορά ακούμε ένας σχεδιαστής μόδας να μπαίνει τόσο αιφνιδιαστικά στο παγκόσμιο κινηματογραφικό χώρο και μάλιστα με ένα προσωπικό project που έχει γράψει, έχει σκηνοθετήσει και έχει κάνει και τη παραγωγή ο ίδιος, και αυτός δεν είναι άλλος από τον Tom Ford. Το μόνο που γνωρίζω για αυτόν είναι ότι είναι επιτυχημένος στη δουλειά του και αν δεν είχε κάνει μια eye-candy φωτογράφιση πριν μερικά χρόνια με τις Scarlett Johansson και Keira Knightley, πιθανότατα να μη γνώριζα καν το όνομά του. Πάντως γεγονός είναι ότι το A Single Man είναι η πρώτη του προσπάθεια, και το μόνο που μένει είναι να δούμε πόσο καλά τα κατάφερε.a_single_man01

Λος Άντζελες, 1962. Ο George είναι ένας ομοφυλόφιλος καθηγητής πανεπιστημίου που μόλις έχασε σε δυστύχημα τον επί 16ετίας σύντροφό του και προσπαθεί να ανταπεξέλθει στη ξαφνική κατάσταση που βρέθηκε. Οι μόνοι που βρίσκονται δίπλα του είναι η φίλη του Charley και μια αναπάντεχη σχέση με ένα μαθητή του, τον Kenny.

Είναι προφανές ότι ο Ford είναι λάτρης του κλασσικού αμερικάνικου κινηματογράφου όπου δέσποζαν οι μεγάλοι αστέρες και ο φακός τους λάτρευε κάθε δευτερόλεπτο. Κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει αλλά έχει πάρει αναρίθμητες σκηνές και τεχνικές από διάφορες ταινίες και τις έχει ενσωματώσει στην ταινία του, με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο πρέπει να a_single_man14 παραδεχτώ. Αλλά όσο υπάρχει κάτι να πει, έχει και κάτι να δείξει. Ο περφεξιονισμός του Λος Άντζελες της δεκαετίας του ‘60 βασιλεύει σε κάθε σκηνικό, σε κάθε πλάνο και κυρίως σε κάθε κουστούμι. Όταν όμως μετά το πρώτο μισάωρο έχουμε καταλάβει τι συμβαίνει, και κυρίως τι πρόκειται να συμβεί, τα λεπτά περνάνε αργά και βασανιστικά. Ο Ford δεν έχει να πει τίποτα εκτός από το να δείξει ξανά και ξανά το ανδρικό σώμα θαυμάζοντάς το από κάθε γωνία το οποίο το μόνο που μου προκάλεσε είναι τη κατανόηση γιατί οι γυναίκες δε θέλουν να έρθουν σε ταινίες με τη Megan Fox!

a_single_man04Δυστυχώς το μόνο που έχει να μας δείξει το A Single Man είναι εξαιρετική και δικαίως  οσκαρική ερμηνεία του Colin Firth. Πειστικός, οριακά δραματικός με ένα “γαλαζοαίματο” και ταυτόχρονα “λιμανίσιο” ύφος που είναι πραγματικά θαυμαστό. Αλλά μέχρι εκεί… Ο Ford προσπαθεί να μας θαμπώσει με τις τεχνικές του αλλά η κινηματογραφική δημιουργία θέλει κάτι παραπάνω.

 

5/10

 

Related Posts with Thumbnails