Ο Ισλαμικός νόμος και ο τρόπος που αυτός εφαρμόζεται ακόμα και σήμερα σε αρκετά μέρη του κόσμου είναι σχετικά γνωστός σε όλους μας και η ταινία του Cyrus Nowrasteh μας παρουσιάζει ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα που συνέβη και έγινε γνωστό στο Ιράν του 1986.
Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Γαλλοιρανού δημοσιογράφου Freidoune Sahebjam ο οποίος στη πορεία του προς τα σύνορα, βρίσκεται για μερικές ώρες σε ένα μικρό απομακρυσμένο χωριό, όπου μια γυναίκα του διηγείται τα γεγονότα που συνέβησαν τη προηγούμενη μέρα θέλοντας με αυτό το τρόπο να γίνει γνωστή η ιστορία της σε όλο το κόσμο. Η Soraya είναι μια νεαρή γυναίκα, παντρεμένη με τέσσερα παιδιά, ο άντρας της οποίας θέλει να τη χωρίσει. Το διαζύγιο όμως σε τέτοιες κοινωνίες εκτός από την ντροπή που θα της φέρει, θα την αφήσει και με τα δύο κορίτσια να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και έτσι αρνείται. Έτσι ο Ali βρίσκει το κατάλληλο τρόπο για να καταφέρει το σκοπό του.
Η ιστορία είναι μια πραγματική τραγική αφήγηση που υπερτονίζει τη βιαιότητα και ανισότητα του ισλαμικού νόμου, μιας και ο Ali εκμεταλλεύεται αυτό το νόμο για να πετύχει ένα προσωπικό σκοπό όποιο και αν είναι αυτό το τίμημα. Παρακολουθούμε τα γεγονότα από τα μάτια της θείας της Soraya, Zahra η οποία και τα διηγείται στο δημοσιογράφο. Ο σκηνοθέτης εξ’ αρχής έχει κάνει μερικές πολύ κακές επιλογές που του στερούν μια καλύτερη τύχη. Ενώ θεωρητικά βλέπουμε την ιστορία που λέει η Zahra στον Sahebjam και άρα μόνο τις σκηνές όπου η Zehra είναι παρούσα, αυτό ξεχνιέται σε αρκετές περιπτώσεις μειώνοντας αρκετά το ρεαλισμό και την αυτοκαταστρέφοντας την τεχνική της εξιστόρησης που επέλεξε . Το δεύτερο τρανταχτό μειονέκτημα είναι η επιλογή να δείξει το δημοσιογράφο σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον στην αρχή της ταινίας να προσπαθεί να μιλήσει κρυφά με την Zahra και μετά τον ξεχνάει μέχρι το φινάλε, κάτι που σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσε να δώσει τη ζωντάνια και τις εναλλαγές που χρειαζόταν.
Δυστυχώς αυτά τα δύο παραδείγματα ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου μιας και μια
ιστορία λιθοβολισμού υποτίθεται ότι είναι δραματική, ανθρώπινη και έχει σκοπό να σε συγκλονίσει, να σε ξυπνήσει. Εδώ όμως ο σκηνοθέτης μέχρι πριν το τραγικό φινάλε, καταφέρνει μόνο να μας κουράσει, αρκετά ώστε να μην έχουμε τη δυνατότητα να ταυτιστούμε με τους πρωταγωνιστές, να τους συμπονέσουμε και να τους λυπηθούμε. Φυσικά όλα αυτά τα συναισθήματα έρχονται στο αναμενόμενο τέλος αλλά κινηματογραφικά είναι ήδη αργά. Ευχάριστη έκπληξη το “δεύτερο φινάλε” που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση και είναι προσωπικά η συγκλονιστικότερη σκηνή της ταινίας, ακόμα καλύτερη και από το βίαιο λιθοβολισμό.
Ο λόγος που έπεσαν τα μάτια μου στην ταινία ήταν η συμμετοχή της πολύ γνωστής πια, Shohreh Aghdashloo που είχαμε γνωρίσει στο House of Sand and Fog και από τότε έχουμε ξαναδεί στα The Lake House, The Exorcism of Emily Rose αλλά και στο τηλεοπτικό 24. Η Aghdashloo είναι πολύ καλή στο ρόλο της αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που “θεατρινίζει” υπερβολικά. Αυτή που έκλεψε τη παράσταση είναι η Mozhan Marnò στο ρόλο της Soraya να 
είναι πραγματικά συγκλονιστική. Μαζί τους στο ρόλο του δημοσιογράφου ο James Caviezel.
Έστω και μόνο για της ιστορική και ανθρωπιστική αξία, το The Stoning of Soraya M. είναι μια ταινία που όλοι πρέπει να δούμε με τα μάτια ορθάνοιχτα και τα μυαλό ακόμα πιο ανοιχτό. Να δούμε ότι ο φανατισμός είναι ανθρώπινος και οι νόμοι είναι απλά εκεί για να τους εκμεταλλεύονται αυτοί που μπορούν. Καλλιτεχνικά, είναι μια μάλλον χαμένη ευκαιρία γιατί ο σκηνοθέτης έχει όλα τα σωστά υλικά αλλά δε ξέρει τι θα πει μοντάζ. Πολλές οι σκηνές που θα μπορούσαν να παραληφθούν και θα έφερναν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
6/10
Don't act like the hypocrite, who thinks he can conceal his wiles while loudly quoting the Koran.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου