Camino review

Ένας από τους θεσμούς που δέχονται όλο και μεγαλύτερη αναγνώριση στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα είναι τα Goya Awards ή όπως τα έχουμε ακούσει πολλοί, τα Ισπανικά Όσκαρ. Ο μεγάλος θριαμβευτής της περσινής χρονιάς ήταν η ταινία Camino που αντίθετα με τους νικητές άλλων ετών, σχεδόν εξαφανίστηκε και δεν είχε ουσιαστική κινηματογραφική πορεία παρά τα πολλά βραβεία που συγκέντρωσε στα φεστιβάλ στη χώρα του.

Η Camino είναι μια εντεκάχρονη νεαρή που, εκ πρώτης όψεως, είναι μία ακόμα προ-έφηβη με τις διάφορες σχέσεις φιλίας και μίσους στο σχολείο και τα πρώτα ερωτικά συναισθήματα. Η διαφορά είναι ότι η οικογένειά της είναι μέλη της Opus Dei, της σκληροπυρηνικής χριστιανικής οργάνωσης/δόγματος, αναγνωρισμένης επίσημα από τη καθολική εκκλησία. Μετά από κάποιους πόνους στο σβέρκο της μικρής, τα προβλήματα ξεκινάνε με αλλεπάλληλες λάθος διαγνώσεις και εγχειρήσεις που δοκιμάζουν τη πίστη της. Μη νομίσετε ότι ακούγοντας Opus Dei, θα δείτε μια ταινία με κρυμμένα μυστικά και κώδικες αλλά πως αυτή η, πολύ διαδεδομένη στην Ισπανία, “θρησκεία” επηρεάζει τη ζωή ενός άτυχου κοριτσιού.

Καλώς ή κακώς, το περιτύλιγμα της ταινίας και μεγάλο χρονικά μέρος αυτής είναι ένα οικογενειακό μελόδραμα, καλογραμμένο μεν, και με έξυπνες πινελιές φαντασίας από το υποσυνείδητο του κοριτσιού που θυμίζει το Λαβύρινθο του Πάνα, αλλά με εμφανή σκοπό να προκαλέσει, ξεδιάντροπα σε μερικές σκηνές, τη συγκίνηση. Και λέω περιτύλιγμα γιατί εμφανής σκοπός του δημιουργού είναι η παρουσίαση όλων αυτών των τραγικών γεγονότων μέσα σε μια τέτοια δυσλειτουργική (;;) οικογένεια. Ο σκηνοθέτης Javier Fesser ενώ έχει σκοπό να σχολιάσει αυτή την υπερβολική πίστη και και τα αποτελέσματά της, το κάνει τόσο υπόγεια που δεν ικανοποιεί το θεατή. Βλέποντας τη ταινία, αυτό που σκεφτόμουν ήταν ένας φανταστικός διάλογος όπου εγώ ρωτάω το σκηνοθέτη “Μπορείτε να μου πείτε τη γνώμη σας για την Opus Dei;” και αυτός να μου απαντάει “Ναι”!!. Ουσιαστικά παρουσιάζει τις “παρενέργειες” μιας τέτοιας στάσης χωρίς να τις κατακρίνει, κάτι που μπορεί να ακούγεται δημοκρατικό και φιλελεύθερο αλλά δεν ήταν καθόλου κινηματογραφικά νεμεσιακό χάνοντας την αξία των όσων μας έδειξε.

Άξιοι αναφορά είναι οι δεύτεροι ρόλοι της ταινίας, και συγκεκριμένα των γονιών της Camino οι οποίοι είναι εξαιρετικοί προσπαθώντας να κρατηθεί μια ισορροπία ανάμεσα στην σκληροπυρηνική μητέρα και τον μετριοπαθή πατέρα. Στο πρωταγωνιστικό ρόλο όμως της Camino, η μικρή Nerea Camacho δε τα καταφέρνει και πολύ καλά. Μάλλον η audition έγινε σε κάποιο δραματικό κομμάτι της ταινίας γιατί σε αυτές της σκηνές ήταν εξαιρετική και πειστική αλλά στην υπόλοιπη ταινία που υποδύεται απλά ένα κορίτσι της ηλικίας της είναι πραγματικά τραγική. Έκπληξη, φόβος, χαρά, ενθουσιασμός, ότι συναίσθημα και να είχε να αποδώσει, η μικρή απλά γούρλωνε τα τεράστια μελιά μάτια της προκαλώντας μειδίαμα.

Το Camino είναι μια καλή προσπάθεια που όμως φοβάται μη βουλιάξει και πλατσουρίζει  στα ρηχά. Μερικές εξαιρετικές ερμηνείες αλλά και η πολύ καλή σκηνοθεσία μας κρατάει το ενδιαφέρον τουλάχιστον για τα 100 από τα 140 συνολικά λεπτά αλλά μας απογοητεύει η έλλειψη θάρρους του σκηνοθέτη να αποτυπώσει αυτό που υπονοεί σε όλη τη ταινία, με εικόνες και λόγια.

 

5,5/10