(500) Days of Summer review

Ρομαντική κομεντί, δύο λέξεις που σε μεγάλο ποσοστό των ανδρών προκαλούν αντίστοιχες παρενέργειες με το εφιαλτικό “Oh, My God” της Janice όταν έβλεπε τον Chandler! Έχουν και αυτές, φυσικά το ρόλο τους τη κατάλληλη στιγμή αλλά πολύ δύσκολα θα μαζευόταν ανδροπαρέα με πίτσες και θα έβλεπε το Down with Love! Όλα, όμως, τα genres έχουν και τις εξαιρέσεις του, έστω και αν είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το (500) Days of Summer είναι σίγουρα μία από αυτές και αν δε με γελάει η μνήμη μου, η πρώτη που απευθύνεται κυρίως στο ανδρικό φύλο.

Το εμπνευσμένο και πανέξυπνο tagline μας λέει με δυο λέξεις όλη την υπόθεση, Boy meets girl. Boy falls in love. Girl doesn't. Συνειδητά επιλέγω να μην αναφέρω τίποτα παραπάνω για την ιστορία γιατί ότι χρειάζεται να ξέρουμε χωρίς να μας χαλάσει την εξέλιξη, το μαθαίνουμε από το tagline.

Η διαφορά με όλες τις άλλες rom-coms είναι παρακολουθούμε την ιστορία από τη πλευρά του άνδρα και ότι δεν περιέχει καθαρά κωμικές σκηνές που να θυμίζουν slapstick όπως έχουμε συνηθίσει αλλά βασίζει το κωμικό στοιχείο της σε λίγες πανέξυπνες ατάκες που δεν είναι αστείες εκ φύσεως αλλά, πιστέψτε με, θα μας κάνει όλους να γελάσουμε. Το μεταμοντέρνο, σκληρά ρεαλιστικό αλλά και με σουρεαλιστικές πινελιές, ύφος της δεν μοιάζει με τίποτα που έχουμε δει και εκμεταλλευόμενος το χρόνο παίζει με τη ψυχολογία του πρωταγωνιστή και του θεατή χοροπηδώντας χρονικά μέσα μέσα στις 500 μέρες από το ένα στάδιο της σχέσης στο άλλο αλλά δηλώνοντας ξεκάθαρα τι βλέπουμε, μη θέλοντας να μας μπερδέψει. Ένα τραγικά ειρωνικό φινάλε θα φέρει ένα τεράστιο κλειστό χαμόγελο στα χείλη σας με δύο πραγματικά αξέχαστες σκηνές στις οποίες ο σκηνοθέτης παίζει με τα νεύρα μας προκαλώντας μας σχεδόν οργή στη μία σκηνή και την άμεση νέμεση στην αμέσως επόμενη. Ευφυέστατο.

Οι νεαροί πρωταγωνιστές είναι από τα μεγαλύτερα ανερχόμενα ταλέντα της εποχής μας με τον Joseph Gordon-Levitt να θεωρείται ήδη ο νέος Heath Ledger αλλά και την γλυκύτατη Zooey Deschanel να είναι εξίσου καλή στο ρόλο της. Η χημεία μεταξύ τους είναι τρομακτική από το πρώτο λεπτό χωρίς να γίνονται γλυκανάλατοι ούτε λεπτό. Όσο για το σκηνοθέτη Marc Webb, η νεορεαλιστική ματιά του σε συνδυασμό με μερικές δύσκολες επιλογές που μπορούσαν να του προσάψουν, επιδεικνύει το μεγάλο ταλέντο του το οποίο επιβεβαιώνεται και εμπορικά με την επιλογή του να αναλάβει το reboot του Spider-Man που έρχεται σε λίγο περισσότερο από ένα χρόνο. Μοναδικό μειονέκτημα η σχετική έλλειψη “δράσης” που μετά τη μέση προκαλεί μια αρκετά σε μάκρος αλλά όχι και σε ποιότητα, κοιλιά και το εμποδίζει να γίνει κλασικό.

Η μόνη ταινία με την οποία θα μπορούσα να τη συγκρίνω από άποψη ευφυΐας και ποιότητας είναι το εξίσου εξαιρετικό Jeux d'enfants αν και δεν έχουν κάποια σεναριακή σχέση. Ίσως από τις καλύτερες ρομαντικές κομεντί, απλά για το λόγο ότι δε περιέχει κανένα από τα κλισέ μιας ρομαντικής κομεντί και γιατί όλοι οι συντελεστές της δίνουν το καλύτερό τους εαυτό. Και γιατί θα περάσουμε για λίγο στην άλλη άκρη για να δούμε τη γλύκα...

 

7,5/10