Diary of the Dead review

Πριν μερικές δεκαετίες, ο George Romero αποτελούσαν μαζί με τον Dario Argento τους masters of horror. Στις μέρες μας όμως οι ταινίες τους είναι δυστυχώς κακέκτυπα της παλιάς τους δόξας και πολλοί είναι αυτοί που τους (παρα)καλούν να βγουν επιτέλους στη σύνταξη.

Το Diary of the Dead ανήκει στο γνωστό Dead franchise και ενώ τοποθετείται χρονικά την εποχή του Night of the Living Dead, τα γεγονότα συμβαίνουν στη σημερινή εποχή. Είναι, πιο απλά, η γνωστή ιστορία της αφύπνισης των νεκρών μέσα από τα μάτια, ή πιο συγκεκριμένα τη κάμερα, μιας ομάδας ερασιτεχνών κινηματογραφιστών οι οποίοι γυρνούσαν μια ταινία όταν ξέσπασαν τα γεγονότα και απλά προσπαθούν να φτάσουν σπίτια τους με κάθε δυνατό τρόπο ενώ ταυτόχρονα ανακαλύπτουν το μέγεθος της εξάπλωσης.

Η μέθοδος της handheld camera δεν είναι πια άγνωστη σε κανέναν μας μετά τα Cloverfield, Blair Witch Project και το πιο πρόσφατο Paranormal Activity, και εδώ ο Romero την ενσωματώσει στο στυλ του. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να τονίσω ότι δεν είμαι γνώστης των ταινιών της χρυσής εποχής του Romero και η πρώτη μου επαφή έγινε μόλις με το προηγούμενο Land of the Dead το οποίο με είχε απογοητεύσει. Οι ακόμα χειρότερες γνώμες για το DotD μου κατέβασαν ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες και για αυτό το λόγο δεν είχα καμία βιασύνη να το δω. Τελικά οι προβλέψεις ήταν εν μέρη σωστές αλλά με μια σημαντική λεπτομέρεια. Το Diary έχει πολύ καλύτερο ρυθμό, σου κρατούσε το ενδιαφέρο ν αμείωτο παρά την ουσιαστική απουσία storyline και είχε μερικές αρκετά αξιόλογες σκηνές που κέρδιζαν πολλά από την handheld οπτική. Όμως για κάποιο αυτοκαταστροφικό λόγο, κάθε τρεις και λίγο ο Romero αυτογελοιοποιείται με σκηνές παρωδίας που καταστρέφουν κάθε ίχνος ατμόσφαιρας και το μόνο που σου προκαλεί είναι τον εκνευρισμό. Αποφάσισε ο Romero ότι ξόφλησε και άρχισε να αυτοπαρωδείται ή απλά είναι τόσο κακογυρισμένες που μοιάζουν σαν παρωδία. Προσωπικά πιστεύω στην πρώτη εκδοχή αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Το Diary of the Dead ΔΕΝ σκοπεύει σε κανένα σημείο της να τη πάρεις στα σοβαρά και αυτό είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημά της. Άθελα ή μη, φτιάχνει μια υποβλητική ατμόσφαιρα εκμεταλλευόμενος την οπτική πρώτου προσώπου που θα μπορούσε να δώσει το κάτι παραπάνω αλλά ο Romero καταστρέφει τα πάντα με τις πραγματικά γελοίες επιλογές του σε σημείο ξεφτιλισμού του είδους του αντιπροσωπεύει και του εαυτού του.

 

4,5/10