30 Ιανουαρίου 2011

The Tourist review

image

Πολλές συζητήσεις έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια για τα κάποτε κραταιά ονόματα του Hollywood που αρχίζουν να βαλτώνουν. Ανάμεσα σ’ αυτούς είναι και οι πρωταγωνιστές του Τουρίστα, Johnnie Depp και Angelina Jolie με τον Depp να κάνει επιτυχίες χωρίς όμως να παίρνει κάποιο ρίσκο παίζοντας συνεχώς τον “τρελό του Burton” ή τον Jack Sparrow και τη Jolie να βρίσκεται στην ηλικία που η εκθαμβωτική ομορφιά αρχίζει να χάνεται και πρέπει να (ξανά)αποδείξει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, από την Evelyn Salt μέχρι την Christine Collins. Μπορεί άραγε ο Τουρίστας να τους ξανακάνει superstars;

image

Ο Frank Tupelo είναι ένας ανυποψίαστος δασκαλάκος μαθηματικών από το Wisconsin που ταξιδεύει με τρένο από το Παρίσι στη Βενετία. Η εκθαμβωτική και μυστηριώδης Elise Ward τον πλησιάζει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και “παίζοντας” μαζί του τον μπλέκει στα δίχτυα της. Αν και οι δρόμοι τους χωρίζουν στη Βενετία, λίγο αργότερα ο “αθώος” Frank ξαναπέφτει πάνω στην Elise που τον καλεί στο υπερπολυτελές δωμάτιό της. Δε μπορεί να πει όχι σε μια τέτοια πρόταση, δεν αργεί όμως να καταλάβει ότι ο ρόλος του είναι να “παίξει” ή τουλάχιστον να νομίζουν οι άλλοι ότι είναι ο Alexander Pierce, ο μεγάλος έρωτας της Elise που όμως τον κυνηγάει η Interpol και ένας Ρώσος μαφιόζος. Αν και ο Frank αντιλαμβάνεται το παιχνίδι της Elise, τον έχει γοητεύσει τόσο που το παίζει ακόμα και όταν τα πράγματα αρχίζουν να μπερδεύονται. Ποια είναι η Elise και ποιος ο Frank, ποιος ο Alexander και γιατί τον κυνηγάνε;

image

Ο Τουρίστας δεν είναι μια κωμική περιπέτεια όπως για παράδειγμα το Knight and Day με το οποίο είχε συγκριθεί πριν τη κυκλοφορία του. Είναι μια ρομαντική ταινία με πινελιές μυστηρίου, χιούμορ και δράσης. Δε θα δείτε εντυπωσιακές σκηνές δράσης παρά ελάχιστες και ιδιαίτερα κακοχορογραφημένες, λες και γυρίστηκαν σε αργή κίνηση. Δε θα παρακολουθήσετε αστείες καταστάσεις, παρά μόνο κάποιες ειρωνικές στιγμές που σκοπό έχουν όχι να προκαλέσουν το γέλιο αλλά να δώσουν βάθος στους χαρακτήρες. Αυτό που θα δείτε είναι, το πρωταγωνιστικό δίδυμο σε ιδιαίτερα καλή φόρμα, να εντυπωσιάζει με τη χημεία τους, τον Depp στον πρωτόγνωρο ρόλο του καλοκάγαθου, λίγο αθώου δασκαλάκου που μπλέκεται στα δίχτυα της πανέμορφης femme fatale Jolie που χωρίς να σηκώνει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι μας πείθει ότι αν ερχόταν αυτή η γυναίκα μπροστά μας, πιθανότατα θα την πατούσαμε και μεις και θα την αφήναμε να μας παρασύρει στο επικίνδυνο παιχνίδι της.

Τι γίνεται όμως σεναριακά, γιατί όπως προείπα η ταινία δε βασίζεται στη δράση της με σκηνές “υπερπαραγωγές” παρά μόνο στο πρωταγωνιστικό της δίδυμο και στα εκπληκτικά φυσικά σκηνικά της Βενετίας. Εκεί δυστυχώς ο Τουρίστα μπάζει νερά από παντού. Εξ’ αρχής η ιστορία είναι ιδιαίτερα μικρής διάρκειας και μερικά από τα twists που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ταινίας, κυρίως οσ’ αναφορά τη πραγματική ταυτότητα των ηρώων είναι λίγο πολύ αναμενόμενα αλλά κυρίως το μεγάλο plot twist του τέλους, μοιάζει λίγο παράταιρο με μόνο σκοπό το στιγμιαίο εντυπωσιασμό αφού ουσιαστικά αλλοιώνει ότι τη ταυτότητα του φιλμ.

image

Δε μπορώ να πω ότι ο Τουρίστας έχει κάτι που ξεχωρίζει αρνητικά κάτι που το κάνει σχετικά ευχάριστο στη παρακολούθησή του, αλλά η μετριότητα κυριαρχεί. Μπορεί η χημεία των πρωταγωνιστών να είναι εμφανής αλλά δεν έχουν σενάριο για να την αναπτύξουν, οι σκηνές δράσης που θα έπρεπε να ανεβάσουν την ένταση μια σχετικά αργής ταινίας, είναι νυσταλέες και τα διάφορα σεναριακά ευρήματα ώστε να αυξηθεί το ενδιαφέρον είναι μάλλον ερασιτεχνικά. Η παρακολούθηση του Johnnie Depp ως πειθήνιο όργανο της Jolie είναι το μεγαλύτερο ατού της αλλά η απειρία του πολυβραβευμένου Florian Henckel von Donnersmarck στο σενάριο και τη σκηνοθεσία σε ένα τέτοιο project είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

5/10

 

28 Ιανουαρίου 2011

Blue Valentine review

image

Η εξέλιξη ενός έρωτα στη διάρκεια του χρόνου. Ένα concept που αν και ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά, μας δείχνει ότι το χρονικό εύρος δίνει μια συνήθως πιο ρεαλιστική ιστορία που μπορεί να προκαλέσει στο θεατή πολλά συναισθήματα και να μην είναι μόνο μια κωμωδία, ένα δράμα ή ένα αισθηματικό, αλλά το σύνολο των παραπάνω. Το Blue Valentine, προσπαθεί να αλλάξει τη συνταγή και τα κάνει…

image

Ο Dean και η Cindy είναι το ζευγάρι της ιστορίας του Derek Cianfrance. Ο Dean ένας ρομαντικός ψιλοαποτυχημένος που ενώ έχει τις ικανότητες για κάτι περισσότερο, εργάζεται ως ελαιοχρωματιστής ή μεταφορέας, έχει πραγματικά καλή καρδιά και αγαπάει την απλότητα της ζωής του. Η Cindy είναι μια φοιτήτρια ιατρικής, λόγω της κακής σχέσης με τους γονείς της έχει ως ηθικό στήριγμα τη γιαγιά της, τα έχει με τον “μαμιά της γειτονιάς” Bobby και μάλλον δε ξέρει τι θέλει. Το ζευγάρι γνωρίζεται τυχαία, Ο Dean την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και κάνει τα πάντα για να την κερδίσει. Ερωτεύονται, παντρεύονται, κάνουν μία κόρη αλλά έχουν φτάσει στο σημείο που μια βραδιά μπορεί να κρίνει το γάμο τους.

Μη φοβάστε, δεν αποκάλυψα τίποτα αφού η ταινία ξεκινάει με το τελευταίο, πιο πρόσφατο στάδιο της σχέσης τους και χρησιμοποιεί τα πολυφορεμένα αλλά πάντα χρήσιμα flashbacks για να μας διηγηθεί πως ξεκίνησαν όλα. Πως γνωρίστηκαν, πως τη κυνήγησε, πως έγιναν οικογένεια και πως κατέληξαν σε αυτή τη βραδιά στο ξενοδοχείο. Όλα ακούγονται τόσο ενδιαφέροντα με μια μαύρη πινελιά ρομαντισμού και όντως ίσως ήταν έτσι, μόνο που….

image

Μόνο που η ιστορία μοιάζει με μίζερο εφιάλτη, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι δεν έχει καμία χημεία μεταξύ τους και η ηρωίδα είναι μια εγωφοβική κούφια τσούλα! Πως γίνεται όμως δυο ηθοποιοί που μεμονωμένα έχουν αξιόλογες ερμηνείες με υποψηφιότητες για Χρυσές Σφαίρες και Όσκαρ να είναι τόσο αταίριαστοι. Εδώ τα βρήκα λίγο σκούρα αφού δε ξέρω αν όντως έλειπε η χημεία ή αν επίτηδες οι ήρωες τους δε μοιάζουν ταιριαστοί ούτε για μία στιγμή. Ότι από τα δύο και να ισχύει, τα δεδομένα παραμένουν, ότι όσο καλά και να παίζουν, με τον Gosling να τον θεωρώ προσωπικά καλύτερο, το ζευγάρι είναι εφιαλτικά αταίριαστο.

Όσο για τον χαρακτηρισμό μου προς τη ηρωίδα, πρέπει να περάσω σε αρκετά spoilers για να τον δικαιολογήσω, άρα όσοι δεν έχετε δει ακόμα τη ταινία, προσπεράστε αυτή τη παράγραφο. Weirdo φοιτήτρια ιατρικής που έχει πάρει τα φύλλα και τα δέντρα, εντυπωσιάζεται από τον ρομαντισμό και την καλοσύνη του Dean, μένει έγκυος, κρατάει το παιδί κάτι στο οποίο και πάλι ο Dean της στέκεται βράχος, παντρεύονται. Αυτή καταλήγει μια μίζερη νοσοκόμα που θέλει ακόμα να κάνει καριέρα, αυτός έχει μείνει στο ρομαντισμό, κοιμάται και ξυπνάει με μια μπύρα στο χέρι χωρίς όμως να δημιουργεί προβλήματα αλλά μένοντας προσκολλημένος στο παρελθόν, τρελά ερωτευμένος με τη κόρη του και τη γυναίκα του, αυτή πνίγεται και δε ξέρει γιατί, θέλει να φύγει και ψάχνει απλά την ευκαιρία.

image

Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι μετά το γάμο, η γυναίκα ελπίζει ότι ο άντρας θα αλλάξει και ο άντρας ελπίζει ότι η γυναίκα δε θα αλλάξει, αλλά φυσικά δεν ισχύει τίποτα από τα δύο. Ακριβώς αυτή τη “θεωρία” βλέπουμε ανεπτυγμένη με τον πιο μίζερο, κουραστικό, σχεδόν καταθλιπτικό τρόπο. Οι δυο τους δεν ταίριαξαν ποτέ και ΑΥΤΗ δε θέλει να το παραδεχτεί. Αυτός κάνει τα πάντα για να σώσει το γάμο και αυτή προσπαθεί να βρει αφορμή για να τρέξει μακριά. Η παρακολούθηση του Blue Valentine είναι τόσο ενδιαφέρουσα και ευχάριστη όσο και να χαζεύεις το κουφάρι ενός πουλιού που το τρώνε τα σκουλήκια.

3,5/10

 

25 Ιανουαρίου 2011

Κυνόδοντας (Dogtooth) review

Με αφορμή τη μεγάλη επιτυχία της εισόδου του “Κυνόδοντα” στη 5άδα των υποψηφίων για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, αναδημοσιεύω τη κριτική μου.

image

Δε μπορώ να αρνηθώ ότι είμαι αρνητικά προκατειλημμένος με τον “νέο Ελληνικό κινηματογράφο”, αλλά όχι λόγω έλλειψης ταλέντου αλλά λόγω έλλειψης χρημάτων αλλά κυρίως λόγω διαφόρων “κουλτουριάρικων” κολλημάτων των δημιουργών τους. Κοινώς, δεν αντέχω άλλες σεξοκωμωδίες και παρακμιακά δράματα. Με εξαίρεση τη Πολίτικη Κουζίνα που και λόγω θέματος με άφησε άφωνο και σε μικρότερο βαθμό τις Νύφες, δεν έχω δει κάτι καλύτερο αν και παραδέχομαι ότι δεν έχω δει πολλές από αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως αξιόλογες όπως το Σπιρτόκουτο γιατί όπως προείπα, ΔΕΝ αντέχω αυτή την παρακμή. Ο λόγος που είδα τον Κυνόδοντα ήταν τα βραβεία που κέρδισε σε σχεδόν όλα τα φεστιβάλ που συμμετείχε αλλά κυρίως γιατί τον είδα… τζάμπα στο φεστιβάλ των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη ή απλά Fog Films! Γιατί όσα βραβεία και να κέρδισε, το trailer του είναι ίσως το πιο βαρετό trailer που έχω δει ποτέ μου μαζί με το Cinderella Man και δεν άντεχα να ρισκάρω τα χρήματά μου για να πάω να κόψω τη φλέβα μου!

image

Πήγα με μηδενικές απαιτήσεις και εντυπωσιάστηκα αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος αν εντυπωσιάστηκα θετικά. Η ιστορία ακολουθεί μια οικογένεια που αν τη χαρακτήριζες απλά δυσλειτουργική, θα ήταν κομπλιμέντο. Θυμίζουν τη κοινωνία του The Village, οι γονείς έχουν τα τρία παιδιά τους περιορισμένα στο κλουβί του σπιτιού τους, τους έχουν μάθει τα απολύτως βασικά και τους συμπεριφέρονται σαν να είναι 7χρονα. Ελέγχουν τα πάντα από το φαγητό, τα ρούχα, τι βλέπουν, τι παίζουν, τι φοράνε με τρόπο απολυταρχικά περιοριστικό. Τα παιδιά που είναι γύρω στα 25 με 30 χρονών, έχουν τυφλή πίστη ακόμα και στις πιο παράλογες εντολές τους που όπως πιστεύουν θα τους προστατέψουν από το θανατηφόρο τέρας με το όνομα γάτα που κατασπάραξε τον φανταστικό αδερφό τους. Οι αλληγορίες, οι παρομοιώσεις και οι συγκρίσεις που θα μπορούσαν να γίνουν με τη σύγχρονη κοινωνία είναι αμέτρητες και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται μέσω των μεθόδων που βρήκαν οι γονείς για να περιορίσουν τα παιδιά είναι δείχνει τη δουλεία που έχει γίνει στο σενάριο το οποίο είναι προσεγμένο μέχρι τελευταία λεπτομέρεια.

image

Οι πρωταγωνιστές παίζουν τόσο επιτηδευμένα που στην αρχή νομίζεις ότι είναι απλά ατάλαντοι, τελείως ατάλαντοι. όσο όμως προχωράει και καταλαβαίνεις γιατί παίζουν έτσι είναι εξαιρετικοί με αποκορύφωμα τις δυο κόρες που είναι πραγματικά λες και έχει μπει ένα 7χρονο κοριτσάκι μέσα τους και μιλάει απ' το στόμα τους. Ακόμα και στις σοκαριστικές σκηνές, οι δυο τους είναι αψεγάδιαστες. Παραφωνία οι δεύτεροι ρόλοι που δεν είναι απλώς κακοί αλλά τραγικοί και νομίζεις ότι βρήκαν τους ηθοποιούς σε παιδική παράσταση του 4Ε. Και μιας και ανέφερα τις σοκαριστικές σκηνές, αυτές είναι αρκετές και με διαφορετικά αποτελέσματα. Αρκετές είναι απλά περίεργες ή παρανοϊκές, άλλες είναι ρεαλιστικά βίαιες, άλλες σεξουαλικά διεστραμμένες και όχι αισθησιακές και μερικές με εξαιρετικό χιούμορ που θα σας κάνουν να γελάσετε δυνατά.

Δε ξέρω αν είναι κακό αλλά ο Λάνθιμος έχει δει πολύ Trier και πρέπει να είναι λάτρης του Dogma95 γιατί όλες σχεδόν οι τεχνικές του είναι παρούσες με κυρίαρχο τη πλήρη απουσία μουσικής. Βέβαια αυτά τα έκανε ο Trier πριν 15 χρόνια και να τα ξαναβλέπουμε σήμερα, μάλλον δεν είναι και κάτι συγκλονιστικό αλλά δε ξέρω αν κάποιος το έχει καταφέρει καλύτερα, όχι μόνο να τον αντιγράψει αλλά να τον φέρει και στα μέτρα του. Λάτρεψα τις οπτικές του γωνίες με τα πλάνα μέχρι το λαιμό αλλά το παράκανε στο τομέα της πρόκλησης μιας και ειδικά οι σκηνές σεξ είναι υπερβολικές σε διάρκεια και η υπερβολική γύμνια είναι μάλλον περιττή. Όλοι ξέραμε ότι το μεσήλικο ζευγάρι έχει γεννητικά όργανα και ίσως και σεξουαλική ζωή αλλά το να τη δούμε δε προσέφερε απολύτως τίποτα.

image

Πριν καθίσω να γράψω αυτή τη κριτική είχα άλλη τελική βαθμολογία υπόψη μου μιας και παρά τα πάρα πολλά θετικά του, η ταινία είναι μια… σαχλαμάρα. Μερικές παρατραβηγμένες ιδέες του δημιουργού που μπορείς να τις πεις διατροφικές, παρανοϊκές, αισχρές ή απλά αδιάφορες που τις αποτύπωσε στο πανί. Όμως απαριθμώντας τι μου άρεσε και τι όχι, πραγματικά σαν να έχω σβήσει τα αρνητικά και μου έχει μείνει η εμπειρία μιας συγκλονιστικά ρεαλιστικής, πρωτότυπης, βίαιης, προκλητικής, ανθρώπινης και αστείας ταινίας. Αυτό που σίγουρα δε περιέχει είναι το στοιχείο της διασκέδασης μιας και είναι σκληρή από τη κορυφή μέχρι τα νύχια και παρά την εξαιρετική της ποιότητα, ο χρόνος θα δείξει αν αντέξει στη συνείδησή μου.

8/10

The King’s Speech (Ο Λόγος του Βασιλιά) review

image

Η προσπάθεια ενός βασιλιά να εκφωνήσει ένα λόγο πριν 70 χρόνια δε μοιάζει και το πιο ενδιαφέρον θέμα, όμως με τη κατάλληλη διαχείριση αλλά και διαφήμιση μπορεί να γίνει μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Ο Albert Frederick Arthur George, είναι ο μικρότερος γιος του Βασιλέα της Βρετανίας Γεωργίου του 5ου. Είναι ντροπαλός και δε θέλει να έχει καμία σχέση με τη πολιτική αφού αυτό που ήξερε να κάνει είναι να είναι αξιωματικός του πολεμικού ναυτικού. Ως γιος του βασιλιά και Δούκας του Γιορκ όμως, έπρεπε να εκφωνεί κάποιους λόγους και πάντα τα έκανε θάλασσα αφού δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Οι γιατροί που κλήθηκαν να τον γιατρέψουν με διάφορες μεθόδους δε κατάφεραν τίποτα. Ο Δούκας τα είχε παρατήσει αλλά όχι και η σύζυγος του Elizabeth που βρήκε τον Lionel Logue, έναν Αυστραλό “γιατρό” που με αρκετά ανορθόδοξες μεθόδους, ήταν η τελευταία ελπίδα του Δούκα. Ο Logue αγνοεί σχεδόν επιδεικτικά τον τίτλο του Δούκα και του φέρεται ως ίσο προς ίσο από τη πρώτη στιγμή με αποτέλεσμα αρκετές παρεξηγήσεις αλλά και μια ιδιαίτερη σχέση να δημιουργείται μεταξύ των δύο αντρών. Ο βασιλέας Γεώργιος ο 5ος πεθαίνει, ο νόμιμος διάδοχος πρίγκιπας Edward αρνείται το θρόνο για να παντρευτεί μια διαζευγμένη αμερικανίδα και ξαφνικά και χωρίς να το επιδιώκει, ο Δούκας Albert γίνεται Βασιλιάς Γεώργιος ο 6ος, πατέρας της σημερινής βασίλισσας Ελισάβετ. Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκινάει και ο βασιλιάς πρέπει να εκτελέσει το πιο σημαντικό του καθήκον, να αναγγείλει ραδιοφωνικά την έναρξη του πολέμου σε όλο την επικράτεια της τότε τεράστιας Βρετανικής αυτοκρατορίας. Παρά τις συνεχείς συγκρούσεις, ο Logue είναι η μόνη ελπίδα του βασιλιά για να καταφέρει να εκφωνήσει το πρώτο του λόγο εν καιρώ πολέμου.

image

Παρατηρώντας τους συντελεστές της ταινίας, ο πιο αδύναμος κρίκος είναι ο σεναριογράφος David Seidler, που αν και βετεράνος (γράφει σενάρια από τη δεκαετία του ‘60), δεν έχει καμιά επιτυχία στο ενεργητικό του γράφοντας σενάρια για τηλεταινίες και αποτυχημένες ταινίες κινημένων σχεδίων. Ευτυχώς για όλους μας, το σενάριό του τα καταφέρνει εξαιρετικά αφού δεν είναι φλύαρο, έχει πινελιές ανώτατης ποιότητας μαύρου χιούμορ, και κυρίως δεν έχει σκοπό να μας μάθει ιστορία αλλά να μας διηγηθεί μια διασκεδαστική, σχεδόν ειρωνική, ιστορία. Για εμάς τους μικρότερους που δεν έχουμε ζήσει βασιλεία, η ειρωνεία είναι τεράστια όταν συνειδητοποιείς ότι το σημαντικότερο καθήκον ενός βασιλιά είναι…να βγάζει λόγους.

Ο Λόγος του Βασιλιά, στοχεύει κυρίως στη σχέση των δύο ανδρών και στο “θράσος” του Αυστραλού “γιατρού” να αντιμετωπίσει τον Δούκα ως έναν κοινό θνητό. Οι χιουμοριστικές, συγκινητικές, φιλικές καταστάσεις που δημιουργούνται κατά της διάρκεια της θεραπείας του Δούκα, είναι το δυνατότερο σημείο της ταινίας. Δεν είναι μια ταινία εποχής με φανταχτερά σκηνικά και κουστούμια αλλά βασίζεται αποκλειστικά στο τρομερά δυνατό ντουέτο γιατρού-ασθενή που απλά τυχαίνει να είναι ο μελλοντικός βασιλιάς με όλα τα ευτράπελα και τις παρεξηγήσεις που αυτό συνεπάγεται. Η ταινία καλύπτει μια σημαντική εποχή για την Βρετανία, τη περίοδο πριν την έναρξη του πολέμου, το θάνατο ενός βασιλιά, την άρνηση του θρόνου από το νόμιμο διάδοχο λόγω της σχέσης του με μια παντρεμένη αμερικανίδα, καταστάσεις που πρέπει να γνωρίζουμε και παρόλο που δε προσπαθούν να μας μάθουν ιστορία, αποτελούν τα πιο αδύνατα σημεία της, έστω και αν αυτά έχουν, πολύ σωστά, συγκρατηθεί στο μικρότερο δυνατό χρόνο.

image

Ο κυριότερος λόγος που η ταινία έλαβε τις μεγάλες διακρίσεις, και θα λάβει και ακόμα μεγαλύτερες τους επόμενου μήνες, είναι οι ερμηνείες των τριών βασικών πρωταγωνιστών, του Colin Forth, του Geoffrey Rush και της Helena Bonham Carter. Με κορωνίδα τον Firth, που είναι πραγματικά ανεπανάληπτος σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες που έχω δει ποτέ, λίγο πιο πίσω τον “καπετάν Barbossa” Rush και σε αρκετά μικρότερο ρόλο την Bonham Carter, το cast είναι από τα καλύτερα και πιο ταλαντούχα των τελευταίων ετών.

image

Το King’s Speech, είναι μια από τις πιο ευχάριστες “σοβαρές” ταινίες της χρονιάς. Με μοναδικό μειονέκτημα όλες τις, έστω και όχι πολλές, σκηνές που απουσιάζει από την οθόνη μας το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ο Λόγος του Βασιλιά είναι μια διασκεδαστικότατη ταινία που θα ταρακουνήσει λίγο από κάθε σας συναίσθημα με το εξαιρετικό χιούμορ της, τη συγκίνηση αλλά και τη σκληρή πραγματικότητα της εποχής σε συνδυασμό με τη υπόγεια πολιτική σάτιρα. Μπορεί στο τέλος να μη σου αφήνει την αίσθηση του αριστουργήματος, ίσως λόγω της ελαφρότητάς της, αλλά είναι σίγουρα από τις ταινίες που αξίζει να δουν όλοι.

7,5/10

 

20 Ιανουαρίου 2011

Winter's Bone (Στην Καρδιά του Χειμώνα) review

image

Μια ταινία που κανείς δε περίμενε, τουλάχιστον πριν το θρίαμβό της στο φεστιβάλ του Sundance, ίσως ούτε και οι ίδιοι οι δημιουργοί της, αλλά μπήκε σφήνα στη μάχη των Όσκαρ, είναι το ανεξάρτητο Winter’s Bone, βασισμένο σε βιβλίο του Daniel Woodrell, γνωστός από το παλιότερο Ride with the Devil του Ang Lee. Αξίζει όμως την προσοχή μας ή μήπως είναι μια ταινία για λίγους;

image

Η 17χρονη Ree ζει κάπου στα βουνά της κεντρικής Αμερικής, σε έναν κτηνοτροφικό οικισμό προσπαθώντας να επιβιώσει και να ζήσει την ανίκανη μητέρα της και τα δύο μικρότερα αδέρφια της. Ο απατεώνας πατέρας της έχει εξαφανιστεί. Για να βγει από το κρατητήριο τη τελευταία φορά έβαλε εγγύηση το σπίτι και όλα τα υπάρχοντά του. Η ημέρα της δίκης του πλησιάζει και αν δεν εμφανιστεί, το κράτος θα κατασχέσει το σπίτι πετώντας την οικογένειά του στο δρόμο. Έτσι η Ree βγαίνει στη γύρα για να βρει τον πατέρα της και να τον αναγκάσει να πάει στη δίκη του. Η αντιμετώπιση όμως που δέχεται από συγγενείς, φίλους και την υπόλοιπη κοινότητα είναι εχθρική έως και βίαιη. Η Ree όμως πρέπει να βρει τον πατέρα της, ζωντανό ή νεκρό.

Η country-noir αισθητική που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα είναι έκδηλη και περιέργως για μένα, αν και δεν είμαι φίλος του noir, αυτό ήταν το στοιχείο που χαρίζει στη ταινία μια ακαταμάχητη γοητεία που σε μαγνητίζει στη θέση σου. Η εκπληκτική μουντή, σχεδόν μακάβρια, χειμερινή ατμόσφαιρα είναι πραγματικά ικανή να σε ρίξει βαθιά στο σκοτεινό κόσμο της Ree.

image

Όμως η εξέλιξη της ιστορίας δε βοηθάει το θεατή ώστε να εκτιμήσει τη ταινία στο μεγαλείο της. Ολόκληρο το πρώτο μισό παρακολουθούμε την Ree να πηγαίνει σε γνωστούς, φίλους και συγγενείς, να ρωτάει για τον πατέρα της και να λαμβάνει από όλους μια ανεξήγητη εχθρική συμπεριφορά, χωρίς την ίδια να αντιδράει. Ενώ η νεαρή πρωταγωνίστρια μας παρουσιάζεται αρχικά σαν πραγματικό αγρίμι, που επιβιώνει μόνη της, επί περίπου μία ώρα βλέπουμε να την σπρώχνουν, να την βρίζουν, να την αποφεύγουν, να τη διώχνουν, να την χτυπάνε, χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε ούτε τη στάση όλων απέναντί της αλλά ούτε και την μη αντίδρασή της. Το μόνο που μας αφήνει είναι μια απέραντη μιζέρια. Υπάρχει μια γραμμή που χωρίζει μια δραματική συγκινητική ταινία από μια μίζερη, και δυστυχώς το Winter’s Bone στρογγυλοκάθεται στη λάθος πλευρά, τουλάχιστον για τη μεγαλύτερη διάρκειά της. Μπορεί βέβαια στη συνέχεια να δικαιολογούνται αρκετά από τα παραπάνω και μάλιστα με άκρως ενδιαφέροντα τρόπο, ανεβάζοντας το ενδιαφέρον κατακόρυφα αφήνοντας πίσω τη μιζέρια που το κατέκλυζε, αλλά είναι μάλλον αρκετά αργά.

Η ερμηνεία της Jennifer Lawrence, μια άγνωστης 20χρονης ηθοποιού που η μοναδική ταινία της που ίσως γνωρίζουμε είναι το The Burning Plain στο πλάι της Charlize Theron, έφερε και το μεγαλύτερο θόρυβο γύρω από το Winter’s Bone. Πολλά διθυραμβικά σχόλια γράφτηκαν για το νέο μεγάλο ταλέντο που κλέβει τη παράσταση αλλά εγώ μάλλον έβλεπα άλλη ταινία. Ίσως υπερβάλω, αφού η Lawrence είναι όντως πολύ καλή σε έναν δύσκολο ρόλο αλλά τίποτα εξαιρετικό. Σε έναν παρόμοιο ρόλο, η Hailee Steinfeld στο True Grit ήταν εμφανώς καλύτερη και θα άξιζε σαφώς περισσότερο την υποψηφιότητα που είχε η Lawrence για Χρυσή Σφαίρα. Το σίγουρο είναι ότι τη μικρή θα τη ξαναδούμε και μάλιστα σε πολύ πιο εμπορικούς ρόλους όπως στο Beaver μαζί με τον Mel Gibson, και στο X-Men: First Class ως Mystique. Το κρυφό διαμαντάκι της ταινίας είναι ο John Hawkes, στο περίεργο ρόλο του θείου της που παρά τις πράξεις του, παραμένει σχεδόν η μόνη οικογένεια της Ree.

image

Δύσκολο να αξιολογήσεις μια τέτοια ταινία, δε μπορείς να απαριθμήσεις τα θετικά και τα αρνητικά, όπως συνήθως. Όσο καλή και να είναι η ιστορία, αυτή αργεί τραγικά για να εξελιχθεί, όσο καλή και να είναι η Lawrence, δεν είναι τόσο καλή όσο υπόσχεται μια υποψηφιότητα Α’ γυναικείου ρόλου αλλά πάνω απ΄όλα, η μιζέρια της ταινίας είναι αφόρητη. Αξίζει τη προσοχή όλως μας γιατί τεχνικά είναι μια πολύ καλή ταινία αλλά είναι πάρα πολύ εύκολο να σας κουράσει σε απίστευτο βαθμό αν δεν έχετε την απαραίτητη υπομονή.

6/10

17 Ιανουαρίου 2011

Golden Globes (Χρυσές Σφαίρες) 2011: Υποψήφιοι και Νικητές

image

Cecil B. DeMille Award

Robert De Niro

 

Best Motion Picture – Drama

imageThe Social Network

 

Black Swan

The Fighter

Inception

The King's Speech

 

Best Motion Picture - Musical or Comedy

imageThe Kids Are All Right

 

Alice in Wonderland

Burlesque

Red

The Tourist

 

Best Performance by an Actor in a Motion Picture – Drama

imageColin Firth για το The King's Speech

 

Jesse Eisenberg για το The Social Network

James Franco για το 127 Hours

Ryan Gosling για το Blue Valentine

Mark Wahlberg για το The Fighter

 

Best Performance by an Actress in a Motion Picture – Drama

imageNatalie Portman για το Black Swan

 

Halle Berry για το Frankie and Alice

Nicole Kidman για το Rabbit Hole

Jennifer Lawrence για το Winter's Bone

Michelle Williams για το Blue Valentine

 

Best Performance by an Actor in a Motion Picture - Musical or Comedy

imagePaul Giamatti για το Barney's Version

 

Johnny Depp για το The Tourist

Johnny Depp για το Alice in Wonderland

Jake Gyllenhaal για το Love and Other Drugs

Kevin Spacey για το Casino Jack

 

Best Performance by an Actress in a Motion Picture - Musical or Comedy

imageAnnette Bening για το The Kids Are All Right

 

Anne Hathaway για το Love and Other Drugs

Angelina Jolie για το The Tourist

Julianne Moore για το The Kids Are All Right

Emma Stone για το Easy A

 

Best Performance by an Actor in a Supporting Role in a Motion Picture

imageChristian Bale για το The Fighter

 

Michael Douglas για το Wall Street: Money Never Sleeps

Andrew Garfield για το The Social Network

Jeremy Renner για το The Town

Geoffrey Rush για το The King's Speech

 

Best Performance by an Actress in a Supporting Role in a Motion Picture

imageMelissa Leo για το The Fighter

 

Amy Adams για το The Fighter

Helena Bonham Carter για το The King's Speech

Mila Kunis για το Black Swan

Jacki Weaver για το Animal Kingdom

 

Best Director - Motion Picture

imageDavid Fincher για το The Social Network

 

Darren Aronofsky για το Black Swan

Tom Hooper για το The King's Speech

Christopher Nolan για το Inception

David O. Russell για το The Fighter

 

Best Screenplay - Motion Picture

imageThe Social Network

 

127 Hours

Inception

The Kids Are All Right

The King's Speech

 

Best Original Song - Motion Picture

imageYou Haven't Seen The Last of Me - Diane Warren στο Burlesque

 

Bound to You - Samuel Dixon, Christina Aguilera, Sia Furler στο Burlesque

Coming Home - Bob DiPiero, Tom Douglas, Hillary Lindsey, Troy Verges στο Country Strong

There's A Place For Us - Carrie Underwood, David Hodges, Hillary Lindsey στο The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader

I See the Light- Alan Menken, Glenn Slater στο Tangled

 

Best Original Score - Motion Picture

imageTrent Reznor, Atticus Ross για το The Social Network

 

A.R. Rahman για το 127 Hours

Danny Elfman για το Alice in Wonderland

Hans Zimmer για το Inception

Alexandre Desplat για το The King's Speech

 

Best Animated Film

imageToy Story 3

 

Despicable Me

How to Train Your Dragon

L'Illusionniste

Tangled

 

Best Foreign Language Film

imageHaevnen (Denmark)

 

Biutiful (Mexico/Spain)

Le Concert (France)

Kray (Russia)

Io Sono l'Amore ((Italy)

 

Best Television Series – Drama

imageBoardwalk Empire

 

Dexter

The Good Wife

Mad Men

The Walking Dead

 

Best Television Series - Musical or Comedy

imageGlee

 

The Big Bang Theory

The Big C

Modern Family

Nurse Jackie

30 Rock

 

Best Mini-Series or Motion Picture Made for Television

imageCarlos

 

The Pacific

The Pillars of the Earth

Temple Grandin

You Don't Know Jack

 

Best Performance by an Actor in a Mini-Series or a Motion Picture Made for Television

imageAl Pacino για το You Don't Know Jack

 

Idris Elba για το Luther

Ian McShane για το The Pillars of the Earth

Dennis Quaid for The Special Relationship

Édgar Ramírez για το Carlos

 

Best Performance by an Actress in a Mini-Series or a Motion Picture Made for Television

imageClaire Danes for Temple Grandin

 

Hayley Atwell για το The Pillars of the Earth

Judi Dench για το Cranford

Romola Garai για το Emma

Jennifer Love Hewitt για το The Client List

 

Best Performance by an Actor in a Television Series - Musical or Comedy

imageJim Parsons για το The Big Bang Theory

 

Alec Baldwin για το 30 Rock

Steve Carell για το The Office

Thomas Jane για το Hung

Matthew Morrison για το Glee

 

Best Performance by an Actress in a Television Series - Musical or Comedy

imageLaura Linney για το The Big C

 

Toni Collette για το United States of Tara

Edie Falco για το Nurse Jackie

Tina Fey για το 30 Rock

Lea Michele για το Glee

 

Best Performance by an Actor in a Television Series – Drama

imageSteve Buscemi για το Boardwalk Empire

 

Bryan Cranston για το Breaking Bad

Michael C. Hall για το Dexter

Jon Hamm για το Mad Men

Hugh Laurie για το House M.D.

 

Best Performance by an Actress in a Television Series – Drama

imageKatey Sagal για το Sons of Anarchy

 

Julianna Margulies για το The Good Wife

Elisabeth Moss για το Mad Men

Piper Perabo για το Covert Affairs

Kyra Sedgwick για το The Closer

 

Best Performance by an Actor in a Supporting Role in a Series, Mini-Series or Motion Picture Made for Television

imageChris Colfer για το Glee

 

Scott Caan για το Hawaii Five-0

Chris Noth για το The Good Wife

Eric Stonestreet για το Modern Family

David Strathairn για το Temple Grandin

 

Best Performance by an Actress in a Supporting Role in a Series, Mini-Series or Motion Picture Made for Television

imageJane Lynch για το Glee

 

Hope Davis για το The Special Relationship

Kelly Macdonald για το Boardwalk Empire

Julia Stiles για το Dexter

Sofía Vergara για το Modern Family

16 Ιανουαρίου 2011

Centurion (Σιωπηλός Εχθρός) review

image

Ο Βρετανός βασιλιάς του action-gorror genre, Neil Marshall, επιστρέφει, όχι με το Burst 3D, όπως είχε αρχικά ανακοινώσει, αλλά με μια “ιστορική” ταινία τοποθετημένη στην εποχή της εξάπλωσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη Βρετανία. Μπορεί η αιματηρή τρέλα του που απολαύσαμε στα Doomsday και Descent, ή ακόμα και στο cult Dog Soldiers, να μεταφερθεί στο πιο ρεαλιστικό περιβάλλον του 2ου μ.Χ αιώνα;

image

Ο εκατόνταρχος Quintus Dias, είναι ο μοναδικός επιζών της επίθεσης των ιθαγενών Pict, στο φυλάκιο των συνόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα βόρεια της Βρετανίας, περίπου στη σημερινή Σκοτία, από τους οποίους και αιχμαλωτίζεται. Την ίδια ώρα, σε ένα άλλο στρατόπεδο της περιοχής, ο στρατηγός Virilus παίρνει τη διαταγή να μαζέψει τους άντρες του και να κατευθυνθούν προς την περιοχή των Pict, με σκοπό να σκοτώσουν τον αρχηγό τους Gorlacon, ώστε επιτέλους να καταλάβουν και το τελευταίο κομμάτι της Βρετανίας, που τόσο καιρό δεν έχουν καταφέρει λόγω της αντίστασης των Pict. Ο δρόμος των δύο συναντιέται, ο Dias απελευθερώνεται και μαζί με τον Virilus και τους άντρες του κατευθύνονται προς τους Pict, όμως πέφτουν σε παγίδα και οι περισσότεροι από αυτούς σφαγιάζονται, με τους ιθαγενείς να παίρνουν αιχμάλωτο τον Virilus. Τώρα ο Dias, μαζί με 6 επιζώντες, πρέπει να απελευθερώσουν τον Virilus, να σκοτώσουν τον Gorlacon και να επιστρέψουν πίσω ζωντανοί.

Μόνο μετά το τέλος της ταινίας, και αφού μπήκα στη διαδικασία να ψάξω για την ιστορία της, έμαθα ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, κάτι που έστω και εκ των υστέρων, την έκανε αρκετά πιο ενδιαφέρουσα. Ο “θρύλος” της ιστορικής 9ης λεγεώνας χρησιμοποιήθηκε με αρκετά ενδιαφέρον τρόπο ώστε χωρίς να γεμίσουμε άχρηστες ιστορικές λεπτομέρειες, έδωσε ένα ρεαλιστικό βάθος σε μια κατά τ’ άλλα ρηχή ταινία.

image

Το Centurion δεν είναι ένα ιστορικό έπος τύπου Μονομάχος, και απλά στη βάση του σκηνικού των μαχών των Ρωμαίων με τους Πικτ, χτίζει μια υπεβίαια, σε σημείο καρτουνισμου, περιπέτεια δράσης. Το σημείο αναφοράς της ταινίας είναι, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του Marshall, η βία. Μάχες με σπάθες, τσεκούρια, ανελέητες σφαγές και τα ανθρώπινα μέλη να πετάγονται προς κάθε κατεύθυνση ανεξέλεγκτα. Παρότι οι μάχες είναι καλοσκηνοθετημένες, έντονες και ηδονικά βίαιες, έχουν δύο μεγάλα μειονεκτήματα, την υπερβολή και την αδυναμία πρωτοτυπίας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στο Μονομάχο, στο Braveheart και σε τόσες άλλες ταινίες εποχής έχουμε δει ανάλογες σκηνές μάχης και αναγκαστικά ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μία από τα ίδια. Ο τρόπος που βρίσκει για να σπάσει αυτή τη μονοτονία είναι η Υπερβολική βία, με το Υ κεφαλαίο, σε σημείο που χάνει τα όρια του ρεαλισμού. Πιο χαρακτηριστική σκηνή που πραγματικά χάθηκε το όριο, το οριζόντιο κόψιμο του κεφαλιού ενός άτυχου Ρωμαίου στη μέση από ένα απλό σπαθί…ούτε lightsaber να ήταν!

Έχοντας ρίξει όλο το βάρος στις μάχες, οι υπόλοιπες σκηνές είναι απλά διεκπεραιωτικές. Οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι, δε προλαβαίνουμε να έχουμε οποιοδήποτε δέσιμο μαζί τους. Ευτυχώς όμως όλοι έχουν το ρόλο τους εκεί που χρειάζεται, στη μάχη. Η Etain, η μυστηριώδης ιχνηλάτης και η Arianne, η εκδιωγμένη μάγισσα είναι δύο από τους χαρακτήρες που ενώ θα μπορούσαν να έχουν ουσιαστικό ρόλο, υπάρχουν μόνο ως “manipulated living” όπως θα έλεγε και ο Kelly, για να παριστάνει τον μυστηριώδη εχθρό η πρώτη, και την αγγελική άγνωστη η δεύτερη. Το ευρωπαϊκό cast του Σιωπηλού Εχθρού (γιατί όχι απλά Εκατόνταρχος;) είναι ικανοποιητικό με αρκετές γνωστές φυσιογνωμίες όπως Michael Fassbender, Dominic West, Olga Kurylenko, Imogen Poots αλλά όπως προείπα λόγω του υπερτονισμού της δράσης, δεν έχει και μεγάλη σημασία η ερμηνεία τους. Πάντως κανένας τους δεν ξεχωρίζει αρνητικά ή θετικά.

image

Το Centurion, είναι μια αρκετά διασκεδαστική ταινία δράσης που όμως δεν έχει να μας δείξει κάτι καινούριο. Εντυπωσιακές σκηνές δράσης αλλά με αρκετά μειονεκτήματα, υποβαθμισμένη ιστορία που κάνει την ταινία γρήγορη αλλά μας αποξενώνει από τους ήρωες. Τι λείπει από τη νέα ταινία του Marshall, η καταδίωξη λίγο πριν το τέλος του Doomsday, το πέταγμα από τη καρέκλα όταν πρωτοείδαμε τα πλάσματα στη Κάθοδο, η τρέλα του σκηνοθέτη. Μπορεί να μη βαρεθείτε στα 90 λεπτά της διάρκειάς της αλλά πιθανότατα δε θα τη ξανασυζητήσετε ποτέ σας όπως ίσως κάνατε για τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη.

5,5/10

 

Related Posts with Thumbnails