Centurion (Σιωπηλός Εχθρός) review

Ο Βρετανός βασιλιάς του action-gorror genre, Neil Marshall, επιστρέφει, όχι με το Burst 3D, όπως είχε αρχικά ανακοινώσει, αλλά με μια “ιστορική” ταινία τοποθετημένη στην εποχή της εξάπλωσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη Βρετανία. Μπορεί η αιματηρή τρέλα του που απολαύσαμε στα Doomsday και Descent, ή ακόμα και στο cult Dog Soldiers, να μεταφερθεί στο πιο ρεαλιστικό περιβάλλον του 2ου μ.Χ αιώνα;

Ο εκατόνταρχος Quintus Dias, είναι ο μοναδικός επιζών της επίθεσης των ιθαγενών Pict, στο φυλάκιο των συνόρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στα βόρεια της Βρετανίας, περίπου στη σημερινή Σκοτία, από τους οποίους και αιχμαλωτίζεται. Την ίδια ώρα, σε ένα άλλο στρατόπεδο της περιοχής, ο στρατηγός Virilus παίρνει τη διαταγή να μαζέψει τους άντρες του και να κατευθυνθούν προς την περιοχή των Pict, με σκοπό να σκοτώσουν τον αρχηγό τους Gorlacon, ώστε επιτέλους να καταλάβουν και το τελευταίο κομμάτι της Βρετανίας, που τόσο καιρό δεν έχουν καταφέρει λόγω της αντίστασης των Pict. Ο δρόμος των δύο συναντιέται, ο Dias απελευθερώνεται και μαζί με τον Virilus και τους άντρες του κατευθύνονται προς τους Pict, όμως πέφτουν σε παγίδα και οι περισσότεροι από αυτούς σφαγιάζονται, με τους ιθαγενείς να παίρνουν αιχμάλωτο τον Virilus. Τώρα ο Dias, μαζί με 6 επιζώντες, πρέπει να απελευθερώσουν τον Virilus, να σκοτώσουν τον Gorlacon και να επιστρέψουν πίσω ζωντανοί.

Μόνο μετά το τέλος της ταινίας, και αφού μπήκα στη διαδικασία να ψάξω για την ιστορία της, έμαθα ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, κάτι που έστω και εκ των υστέρων, την έκανε αρκετά πιο ενδιαφέρουσα. Ο “θρύλος” της ιστορικής 9ης λεγεώνας χρησιμοποιήθηκε με αρκετά ενδιαφέρον τρόπο ώστε χωρίς να γεμίσουμε άχρηστες ιστορικές λεπτομέρειες, έδωσε ένα ρεαλιστικό βάθος σε μια κατά τ’ άλλα ρηχή ταινία.

Το Centurion δεν είναι ένα ιστορικό έπος τύπου Μονομάχος, και απλά στη βάση του σκηνικού των μαχών των Ρωμαίων με τους Πικτ, χτίζει μια υπεβίαια, σε σημείο καρτουνισμου, περιπέτεια δράσης. Το σημείο αναφοράς της ταινίας είναι, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του Marshall, η βία. Μάχες με σπάθες, τσεκούρια, ανελέητες σφαγές και τα ανθρώπινα μέλη να πετάγονται προς κάθε κατεύθυνση ανεξέλεγκτα. Παρότι οι μάχες είναι καλοσκηνοθετημένες, έντονες και ηδονικά βίαιες, έχουν δύο μεγάλα μειονεκτήματα, την υπερβολή και την αδυναμία πρωτοτυπίας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στο Μονομάχο, στο Braveheart και σε τόσες άλλες ταινίες εποχής έχουμε δει ανάλογες σκηνές μάχης και αναγκαστικά ο σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μία από τα ίδια. Ο τρόπος που βρίσκει για να σπάσει αυτή τη μονοτονία είναι η Υπερβολική βία, με το Υ κεφαλαίο, σε σημείο που χάνει τα όρια του ρεαλισμού. Πιο χαρακτηριστική σκηνή που πραγματικά χάθηκε το όριο, το οριζόντιο κόψιμο του κεφαλιού ενός άτυχου Ρωμαίου στη μέση από ένα απλό σπαθί…ούτε lightsaber να ήταν!

Έχοντας ρίξει όλο το βάρος στις μάχες, οι υπόλοιπες σκηνές είναι απλά διεκπεραιωτικές. Οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι, δε προλαβαίνουμε να έχουμε οποιοδήποτε δέσιμο μαζί τους. Ευτυχώς όμως όλοι έχουν το ρόλο τους εκεί που χρειάζεται, στη μάχη. Η Etain, η μυστηριώδης ιχνηλάτης και η Arianne, η εκδιωγμένη μάγισσα είναι δύο από τους χαρακτήρες που ενώ θα μπορούσαν να έχουν ουσιαστικό ρόλο, υπάρχουν μόνο ως “manipulated living” όπως θα έλεγε και ο Kelly, για να παριστάνει τον μυστηριώδη εχθρό η πρώτη, και την αγγελική άγνωστη η δεύτερη. Το ευρωπαϊκό cast του Σιωπηλού Εχθρού (γιατί όχι απλά Εκατόνταρχος;) είναι ικανοποιητικό με αρκετές γνωστές φυσιογνωμίες όπως Michael Fassbender, Dominic West, Olga Kurylenko, Imogen Poots αλλά όπως προείπα λόγω του υπερτονισμού της δράσης, δεν έχει και μεγάλη σημασία η ερμηνεία τους. Πάντως κανένας τους δεν ξεχωρίζει αρνητικά ή θετικά.

Το Centurion, είναι μια αρκετά διασκεδαστική ταινία δράσης που όμως δεν έχει να μας δείξει κάτι καινούριο. Εντυπωσιακές σκηνές δράσης αλλά με αρκετά μειονεκτήματα, υποβαθμισμένη ιστορία που κάνει την ταινία γρήγορη αλλά μας αποξενώνει από τους ήρωες. Τι λείπει από τη νέα ταινία του Marshall, η καταδίωξη λίγο πριν το τέλος του Doomsday, το πέταγμα από τη καρέκλα όταν πρωτοείδαμε τα πλάσματα στη Κάθοδο, η τρέλα του σκηνοθέτη. Μπορεί να μη βαρεθείτε στα 90 λεπτά της διάρκειάς της αλλά πιθανότατα δε θα τη ξανασυζητήσετε ποτέ σας όπως ίσως κάνατε για τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη.

5,5/10