Πριν από αρκετά χρόνια και κυρίως μετά την επιτυχία των Ringu, ο Hideo Nakata θεωρήθηκε ο νέος μεγάλος master of horror. Μετά την αποτυχία όμως του Ring Two, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης γύρισε στη σιγουριά της πατρίδας του όπου και πάλι όμως δε κατάφερε κάποια μεγάλη επιτυχία. Έπρεπε να περάσει μια πενταετία για να δούμε φέτος το Ch@troom, το νέο του θρίλερ (;), βρετανικής παραγωγής αυτή τη φορά.
Η ταινία του Nakata, πραγματεύεται κατά κύριο λόγω την πολυσυζητημένη ασφάλεια των πάλε ποτέ διασήμων chat rooms όπου ο καθένας μπορούσε να μπει και να μιλήσει με τον οποιονδήποτε, με μοιραία, κάποιες φορές, κατάληξη. Αξιοποιώντας αυτό το θέμα, έφτιαξε έναν εικονικό κόσμο όπου τα chatrooms είναι πραγματικά δωμάτια ενός κτηρίου με διαφορετικά θέματα συζήτησης και ο κάθε χρήστης διαλέγει σε ποιο θα μπει. Και δεν αναφέρομαι σε δωμάτια κάποιας virtual τεχνολογίας, ούτε κάποια φαντασίωση του πρωταγωνιστή αλλά την ουσιαστική οπτικοποίηση του οικοδομήματος των chat rooms.
Ο William βρίσκει ένα κενό δωμάτιο και φτιάχνει ένα καινούριο chat room με το γενικό tag, Chelsea teens. Η Eva, μια νεαρή wannabe μοντέλα που το μόνο που μοιάζει να την ενδιαφέρει είναι το shopping, ο Jim, βαθειά πληγωμένος από την εγκατάλειψη του ίδιου και της μητέρας του από τον πατέρα του, θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο και ζει με ψυχοφάρμακα, ο Mo, εκ πρώτης όψεως ο κλασσικός teenager που λατρεύει τα video games και την τηλεόραση, αλλά και την 11χρονη αδερφή του καλύτερού του φίλου, και η Emily, μια πριγκηπέσα κλειδωμένη στο βασίλειο των βιβλίων, της πειθαρχίας και της βαρεμάρας, είναι η παρέα των πέντε που μοιάζει αθώα αλλά ο William, ένας έφηβος με παντελή έλλειψη κοινωνικότητας, που ζει μέσα στα chatrooms, τους δελεάζει να ανοιχτούν, να πουν τα προσωπικά τους, τα προβλήματά τους με σκοπό να τους χειραγωγήσει απόλυτα και να τους οδηγήσει εκεί που δε μπορεί να πάει ο ίδιος, στο θάνατο.
Ωραία, τώρα που μάθατε περί τίνος πρόκειται το Chatroom, ξεχάστε τα. Όλη η ταινία αναλώνεται σε ανούσιες συζητήσεις μέσω των οποίων ο William προσπαθεί να πλησιάσει τους τέσσερεις συνομιλητές του και το τρόπο που τους επηρεάσει ώστε να κάνουν αυτά που δε τολμάει ο ίδιος. Όλη η δύναμη που του λείπει στη πραγματική ζωή, τη βρίσκει στα chatrooms. Τρομακτικά κουραστική, χωρίς ίχνος ρυθμού και ενδιαφέροντος αφού ουσιαστικά ποτέ δε καταφέρνουμε να νοιαστούμε για κανέναν από τους ήρωες με μοναδική εξαίρεση το τελευταίο δεκάλεπτο που ξαφνικά το, μέχρι τότε, ψευτοντοκιμαντέρ για τους κινδύνους του internet και πως μπορεί κάποιος να τους εκμεταλλευτεί, γίνεται μια γρήγορη έντονη ταινία, έστω και χωρίς ιδιαίτερο νόημα για το θεατή, αλλά είναι ήδη πάααρα πολύ αργά.
Αν και έξυπνη η επιλογή των ηθοποιών με νεαρά και αρκετά γνωστά ονόματα σε αυτό με αιχμή του δόρατος τους Aaron Johnson του Kick-Ass και την ραγδαία ανερχόμενη Imogen Poots που γνωρίσαμε στο 28 Weeks Later, η ερμηνείες κυμαίνονται από καλές μέχρι τραγικά κακές. Υπάρχουν πραγματικά σκηνές που νόμιζες ότι απήγγειλαν στο μπάνιο τους.
Όμως το κλίμα ήταν στραβό και πριν το φάει ο γάιδαρος…Είμαστε στο 2011, που θυμήθηκε ο Nakata τα chatrooms! Μπορεί πριν 5-10 χρόνια να ήταν trend της εποχής αλλά σήμερα είναι αρχαία ιστορία με τα περισσότερα από αυτά να έχουν κλείσει και να τα έχουν ξεχάσει μέχρι και οι δημιουργοί τους.
Το Chatroom, προβλήθηκε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, και δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκε η χειρότερη ταινία του φεστιβάλ. Ανούσια, κουραστική, εκτός εποχής, κακές ερμηνείες και το μόνο που μένει είναι η όντως εντυπωσιακή οπτικοποίηση των chatrooms και ένα αρκετά ενδιαφέρον soundtrack. Μπορούσε άνετα να προβληθεί στα σχολεία προς επίδειξη των κινδύνων του internet, αφού εκτός των άλλων δεν είναι καν θρίλερ, παρά ένα δράμα μυστηρίου.
3,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου