The Fighter review

Πριν περίπου τρία χρόνια, ο Darren Aronofsky είχε ανακοινώσει σχεδόν ταυτόχρονα τα Wrestler και Fighter, δυο ταινίες με σχεδόν κοινό θέμα, κάτι που φυσικά προκάλεσε την απορία. Το Wrestler βγήκε στις αίθουσες πολύ γρήγορα και, για ακατανόητο σε μένα λόγο, εντυπωσίασε. Ο γνωστός σκηνοθέτης αποφάσισε να αλλάξει άθλημα, σκηνοθετώντας το εξαιρετικό Black Swan παραδίδοντας το The Fighter στον David O. Russell, γνωστό κυρίως από το Three Kings, μένοντας πίσω ως παραγωγός.

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και ο Micky Ward είναι ένας μποξέρ που ζει στη Μασαχουσέτη και προσπαθεί να χτίσει τη καριέρα του. Με προπονητή τον πρώην πρωταθλητή, νυν εθισμένο στο κρακ, ετεροθαλή μεγαλύτερο αδερφό του, Dickie και με μάνατζερ την μητέρα του Alice, βλέπει να πληρώνει τα λάθη της οικογένειάς του, τους οποίους λατρεύει αλλά του κάνουν κακό στη καριέρα, κλείνοντάς του αγώνες που τον καταστρέφουν. Η Alice είναι η απόλυτη αρχηγός τους σπιτιού, και παρά τις καταστροφικές συνήθειες του Dickie, ο μεγάλος αδερφός είναι το σύμβολο της οικογένειας, το καμάρι της πόλης, η αδυναμία της. Μια ακόμα μικροπαρανομία του Dickie όμως θα τον φέρει στη φυλακή, και ο Micky πρέπει επιτέλους να δει την αλήθεια μακριά από την οικογένεια.

Να ξεκαθαρίσω ότι ποτέ δε με ενθουσίασαν οι ταινίες με μποξέρ, παλαιστές και κάθε τέτοιου είδους μαχητές. Η ιστορία, κάθε φορά η ίδια, το φτωχόπαιδο με τα χίλια μύρια προβλήματα που τελικά γίνεται πρωταθλητής. Δυστυχώς και στο Fighter, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα με τη διαφορά ότι δίνεται περισσότερη έμφαση στα ενδοοικογενειακά προβλήματα του Dickie και του Micky και λιγότερο σε αυτή καθ’ αυτή τη προσπάθεια επαγγελματικής επιτυχίας. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει και ιδιαίτερα μιας και λίγο πολύ ξέρεις τι θα γίνει από την αρχή ως το τέλος (και δεν εννοώ ότι γνωρίζω την αληθινή ιστορία του Mickey Ward, δε τον έχω καν ακουστά), το σενάριο είναι ιδιαιτέρως προβλέψιμο και γενικά μας παρουσιάζει μια ιστορία που προσωπικά δε μου προκάλεσε το παραμικρό ενδιαφέρον για τον πραγματικό Micky Ward.

Όμως το Wrestler, έτσι και το Fighter βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών της. Αυτή τη φορά όμως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές είναι οι δεύτεροι ρόλοι, η Alice, ο Dickie, η κοπέλα του Micky, Charlene, αφού ο Ward μοιάζει σαν μικρή μαριονέτα στα χέρια του που απλά προσπαθεί να διαλέξει αφεντικό. Σίγουρα όχι κακός, αλλά ο Mark Wahlberg, αν και θεωρητικά πρωταγωνιστής, δε μπορούσε να συγκριθεί με τις εξαιρετικές Melissa Leo, Amy Adams και κυρίως τον Christian Bale. Για ν-οστή φορά ο Bale αλλάζει εντελώς την εμφάνισή του και το σώμα του, πλησιάζοντας τα κιλά του Μηχανουργού ή του Rescue Dawn, και δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία, πανάξια υποψήφια για χρυσό αγαλματάκι.

Εξαιρετικές ερμηνείες…και τέλος. Μια οικογενειακή ιστορία χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ένας πρωταγωνιστής μαριονέτα, ικανοποιητική σκηνοθεσία εκτός των σκηνών μέσα στους αγώνες που όλα μοιάζουν αρκετά ψεύτικα και συνολικά μια ταινία που, με τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα, τα ups and downs, είναι στα ίδια επίπεδα με τον Παλαιστή. Για τους περισσότερους αυτό μπορεί να είναι θετικότατο, αλλά για μένα είναι απογοητευτικό.

5,5/10