Το δηλώνω ξεκάθαρα, σκηνοθέτες σαν τον Shawn Levy δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Έχει σχεδόν μια 10ετή καριέρα χωρίς καμία ταινία άξιας αναφοράς και παρόλαυτά συνεχίζει, ή μάλλον του δίνουν το δικαίωμα να συνεχίζει να γυρίζει, στην καλύτερη περίπτωση, μετριότητες που το μόνο που κάνουν είναι να σπαταλούν το ταλέντο των πρωταγωνιστών τους.
Οι Phil και Claire Foster είναι ένα ζευγάρι πνιγμένο στη ρουτίνα που ζητάει απεγνωσμένα κάτι το διαφορετικό για να ξεφύγει. Σε ένα “συζυγικό ραντεβού” σε ένα ακριβό εστιατόριο, παριστάνουν κάποιους άλλους για να βρουν τραπέζι, όμως τελικά αυτό αποδεικνύεται καταστροφικό αφού αυτοί οι άλλοι είναι μπλεγμένοι με μαφιόζους και βρώμικους αστυνομικούς, και τώρα αυτοί βρίσκονται αβοήθητοι προσπαθώντας να γλιτώσουν από όλους αυτούς.
Σχετικά ενδιαφέρον concept που για μια ακόμη φορά πετιέται στα σκουπίδια. Απανωτές αμερικανιές και αδυνατότητες και εξέλιξη χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Όμως παρόλαυτα, το Date Night έχει μερικά στοιχεία που το κάνουν ανεκτό, όπως η διασκεδαστικότατη σκηνή καταδίωξης με τα δύο σφηνωμένα αυτοκίνητα, οι “σοβαρές” οικογενειακές στιγμές που σε κάνουν να ζητάς να γύριζαν την ταινία σαν κοινωνικό δράμα πετώντας όλες τις καπροαμερικανιές, και κυρίως οι ανεπανάληπτη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών Steve Carell και Tina Fey που σε κάνουν να νομίζεις ότι είναι πραγματικά παντρεμένοι εδώ και χρόνια. Μερικά έξυπνα cameo από τους Mark Wahlberg, Mark Ruffalo, James Franco και Mila Kunis δίνουν απλά στο θεατή την απαραίτητη υπομονή για να αντέξει μέχρι το τέλος.
4,5/10
Christopher Nolan, ένας Λονδρέζος που ήρθε από το πουθενά και με μόλις 7 ταινίες στο ενεργητικό του, έχει γίνει ο νούμερο ένα σκηνοθέτης στο πλανήτη. Μπορεί να δέχτηκε καθολική αποθέωση για την τελευταία του ταινία, The Dark Knight αλλά τώρα έρχεται με μια ολοκληρωτικά προσωπική του ταινία να μας…πετάξει τα μάτια έξω.
Μετά τα Charlie's Angels, Starsky & Hutch, Miami Vice και τόσα άλλα, ακόμα μία σειρά από το παρελθόν κάνει το μεγάλο άλμα στη μεγάλη οθόνη. Δε μπορώ να πω ότι ήμουν τηλεθεατής της αφού στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 οπότε και προβαλλόταν, εγώ ακόμα έβλεπα…τα στρουμφάκια, αλλά ο Hannibal Smith με την πουράκλα, και κυρίως ο Mr. T με τη μοϊκάνα είναι δύο tv-icons που αναγνωρίζονται από τον οποιονδήποτε.
Ένα από τα πιο υποτιμημένα διαμάντια του Ισπανικού κινηματογράφου, η ταινία του Julio Medem (Sex and Lucia) σου προκαλεί το αίσθημα της ευχαρίστησης και μόνο που αφιέρωσες το χρόνο για να την απολαύσεις. Μια «απλή» ρομαντική “καρμική” ιστορία που σίγουρα έχουμε ξαναδεί, αποτυπώνεται ως ένα υπερρεαλιστικό, ειρωνικό ποίημα που δεν έχει σκοπό να εξυμνήσει τον έρωτα αλλά απλά να μας διηγηθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο την ιστορία του Otto και της Ana, δυο παιδιών, δυο εφήβων και αργότερων και ενηλίκων που έπρεπε να φτάσουν στη άκρη της Λαπωνίας για να βρουν αυτό που ψάχνουν. Έξυπνα συγγραφικά τρικ όπως τα «παλινδρομικά» ονόματα, όπως χαρακτηριστικά επαναλαμβάνουν οι ήρωες, αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάθος που μπορεί να κάνει τη ταινία πιο ελαφριά ώστε να μη θεωρηθεί «κουλτουριάρικη» αλλά χάνει λίγο από τη σοβαρότητά της. Αν ψάξεις μειονεκτήματα, σίγουρα θα βρεις, όπως τα προβλήματα του σεναρίου που προανέφερα και μερικά προβλήματα στο ρυθμό και στο casting αλλά αυτό δε την εμποδίζει να είναι ανελέητα απολαυστική. 
Το όνομά του έχει συνδεθεί άρρηκτα και το γράμμα B, και φυσικά όχι από το πρώτο γράμμα του ονόματός του αλλά από τις B horror-comedies στις οποίες θεωρείται βασιλιάς εδώ και δεκαετίες, και αυτό οφείλεται κυρίως στην ανεπανάληπτη σειρά Evil Dead που όλοι πρέπει να απολαύσουν. Φυσικά αναφέρομαι στον one and only, Bruce Campbell! 
Το Junebug ήταν μία από τις ταινίες που έκαναν αίσθηση στο indie κοινό το 2005, δίνοντας μάλιστα και υποψηφιότητα για Όσκαρ στην άγνωστη τότε Amy Adams. 
Ακόμα μια ταινία που απορείς πως είναι δυνατόν να μάζεψε τέτοιο εκλεκτό cast και με έναν αρκετά αξιόλογο σκηνοθέτη. Mickey Rourke, Thomas Jane, Joseph Gordon Levitt και Diane Lane με τον John Madden(Shakespeare in Love, Proof) στη σκηνοθετική καρέκλα αλλά με ένα σενάριο καταδικασμένο για βιντεοταινία. Πρώην Ινδιάνος μεγαλομαφιόζος συνεργάζεται με μικροαπατεώνα, οργανώνουν μια ληστεία η οποία πάει στραβά, και εκτός από θύματα αφήνουν πίσω και δύο μάρτυρες. Φυσικά όντας σεσημασμένοι, η αστυνομία τους κυνηγά αλλά αυτοί αντί να γίνουν καπνός, κυνηγάν να σκοτώσουν τους μάρτυρες με τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αστεία πλοκή, τραγικό σενάριο και το μόνο που καταφέρνει λόγω της ικανοποιητικής σκηνοθεσίας και της μικρής διάρκειάς του, είναι απλά να αντέξεις μέχρι το τέλος με σχετικά μικρό αριθμό χασμουρητών. 
Ο Γιώργος Νούσιας λατρεύει τα zombie movies και φαίνεται. Σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μοντέρ και υπεύθυνος οπτικών εφέ, φέρνει τα ζόμπι στην Αθήνα. Έχοντας το γνώθι σ' αυτόν δε προσπάθησε να φτιάξει ένα instant cult b movie, με ημιάγνωστους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων και η Μαίρη Τσώνη που θαυμάσαμε ως μικρή αδερφή στον Κυνόδοντα. 
Όσο και να προσπαθούσαν να με πείσουν, το Orphan δε μου έμοιαζε τίποτε περισσότερο από το The Good Son με κορίτσι και το είχα εκούσια σνομπάρει επί αρκετούς μήνες και ειδικά μετά το απογοητευτικό Children, δε με τραβούσε καθόλου το θέμα του παιδιού-δολοφόνου. 
Έστω και αργά, το διαμαντάκι έκανε την εμφάνισή του με τη ταινία του Lance Daly, Kisses. Μια ταινία που καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι απολαυστικά τρυφερή αλλά και συγκλονιστικά σκληρή. Η ιστορία δύο παιδιών, του Dylan και της Kylie, γειτονόπουλα που ζουν σε ουσιαστικά κατεστραμμένες οικογένειες, κακοποιημένα ψυχολογικά ή και σωματικά που αποφασίζουν να το σκάσουν για να πάνε στη πόλη και να βρουν τον αδερφό του Dylan που το έσκασε πιν δύο χρόνια. 
Βάλε στο καζάνι μία από τις πολλές μυστηριώδης θρησκευτικές αναφορές, στη συγκεκριμένη περίπτωση τους 4 Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, πάρε μερικούς καλούς και σχετικά εμπορικούς ηθοποιούς, έναν φτηνό βιντεοκλιπά σκηνοθέτη που προσπαθεί να βρει τα πατήματά του στο Hollywood και έχεις το Horsemen.Το σενάριο της ταινίας δεν έχει ίχνος λογικής και κατ’επέκταση ενδιαφέροντος. Και για κερασάκι, από θρίλερ μυστηρίου, τελικά καταλήγει οικοκεγειακό δράμα. Μακριά... 
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, κάπου στο Παρίσι. Η 12χρονη Στέλλα ζει στο μπαρ των γονιών της και περνάει την...κρίση της πρώτης εφηβείας.Προβλήματα στο σχολείο, οι cool απελευθερωμένοι post-hippies γονείς που όμως δεν είναι και το καλύτερο πρότυπο, οι προβληματικές φιλίες, τα ερωτικά καρδιοχτύπια. Δεν ήμουν ποτέ 12χρονο κορίτσι αλλά τα παραπάνω δε μου φαίνονται και ιδιαίτερα πρωτότυπα, αντίθετα φαντάζομαι ότι θα ήταν μια, ίσως όχι συνηθισμένη αλλά “απλή” οικογένεια της εποχής. 
Ο Kevin Smith είναι ένας δημιουργός που έχει μάλλον περισσότερους ορκισμένους εχθρούς παρά φίλους στην Ελλάδα με το υπερβολικά χυδαίο χιούμορ του να προσβάλει αυτούς που κατά τύχη παίρνουν να δουν μια κωμωδία του. Δηλώνοντας μεγάλος θαυμαστής της δουλειάς του και φυσικά του ανεπανάληπτου διδύμου Jay & Silent Bob (το οποίο δυστυχώς έχει προσωρινά συνταξιοδοτήσει), πίστευα ότι το ταλέντο του είναι ολοκληρωμένο και θα τα βγάλει πέρα σε μια ταινία που για πρώτη φορά δε βασίζεται σε δικό του σενάριο και σε ένα είδος με το οποίο καταπιάνεται για πρώτη φορά, αυτό της αστυνομικής κωμικής περιπέτειας.
What an insane world we live in. Η ατάκα που δε χαρακτηρίζει τη ταινία αλλά τους δημιουργούς της και ακόμα περισσότερο του οπαδούς της. Ο σκηνοθέτης Tom Six, “για πλάκα” είπε ότι πρέπει να τιμωρούν τους παιδεραστές ράβοντας το στόμα τους στο…απευθυσμένο ενός φορτηγατζή. Τώρα πως αυτή η τιμωρία κατέληξε να γίνει ταινία, η οποία μάλιστα έγινε το silent hit των περσινών Screamfest και διαφόρων τέτοιου είδους horrorfest μέχρι και τη φετινή της παρουσία στις Κάννες, ξεφεύγει από τη φαντασία μου.
Τελικά μερικές φορές δε κάνει κακό να επηρεάζεσαι από τις γνώμες των άλλων. Δεν είχα ακούσει και τα καλύτερα για το πρώτο μέρος της τριλογίας του Timur Bekmambetov και κυρίως τα παράπονα ήταν ότι είναι κουραστική και βαρετή, έχοντας όμως υπόψη ότι είχε διαφημιστεί ως το ρώσικο Matrix κάτι το οποίο δείχνουν και οι ίδιοι από το trailer. Τελικά ΔΕΝ είναι το ρώσικο Matrix αλλά αυτό δεν είναι καθόλου κακό αν το περιμένεις. 
Έχω να καταφέρω να δω ταινία του Stephen Hopkins από την εποχή του ανεκδιήγητου Lost in Space και σ' αυτή τη περίπτωση παρά το χάλια trailers, λίγο η Hilary Swank, λίγο η Annasophia Robb (Bridge to Terabithia), είπα να κάνω μια προσπάθεια αλλά ο Τζαμαϊκανός (!!!) σκηνοθέτης και πάλι έλαμψε με μια ακόμα μπουρδούλα. Βέβαια με τέτοιο σενάριο κάποιων αδερφών Hayes, που φυσικά έχουν εξαιρετικό βιογραφικό όπως το σενάριο του House of Wax και μερικά επεισόδια του Baywatch και του Booker, πάλι καλά τα κατάφερε.
Μπορεί η σειρά Saw να έχει ξεφτιλιστεί και από ένα κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ να έχει καταντήσει snuff film αλλά αυτό δε μειώνει το πρωτοτυπία του πρώτου και με ένα καλό σενάριο, πίστευα ότι ο Μαλαισιανός σκηνοθέτης James Wan ίσως μπορούσε να δείξει ακόμα περισσότερα. Έτσι μετά από ένα αρκετά ενδιαφέρον trailer, είπα να δω το Death Sentence. 
Ακόμα μια ταινία για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Ή μάλλον η πρώτη ταινία για τον πόλεμο του Βιετνάμ...που έχω δει, αν εξαιρέσεις Quiet American που δεν μπορεί να θεωρηθεί και τόσο πολεμική. Το εξαιρετικό cast (Bale,Zahn, Davies) και το ακόμα καλύτερο trailer σε συνδυασμό με έναν σκηνοθέτη (Werner Herzog) που είναι κυρίως γνωστός για τα ντοκιμαντέρ του, προέβλεπαν μια εξαιρετική ταινία.
Το σύνηθες φάσμα “κατηγοριοποίησης” των ταινιών είναι είναι από αριστούργημα μέχρι…μπούρδα. Υπάρχουν όμως και μερικές εξαιρέσεις που ξεφεύγουν από αυτά τα όρια, και δυστυχώς συνήθως προς τα κάτω. Το Legion ανήκει ακριβώς σε αυτή τη κατηγορία γιατί δεν είναι μια κακή ταινία, είναι μια ταινία που προσβάλει τη νοημοσύνη του θεατή και σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιός είναι πιο ηλίθιος, ο σκηνοθέτης που την ανέλαβε ή εσύ που τη βλέπεις.
Ένα κουτί, ένα μπαούλο που ανακάλυψε πριν μερικά χρόνια ο Randal Keynes, τρισέγγονος του Κάρολου Δαρβίνου, συμπλήρωσε ένα κομμάτι του παζλ της ζωής του Βρετανού φυσιοδίφη. Το Creation, η νέα ταινία του Jon Amiel, σκηνοθέτη του Sommersby και Entrapment, δεν ασχολείται με το ταξίδι του Darwin με το Beagle και σε ότι έζησε σε αυτό, όπως θα περιμέναμε, αλλά στη περίοδο ακριβώς πριν τη κυκλοφορία του μεγαλύτερού πονήματός του “Η καταγωγή των ειδών” που του έφερε και τον τίτλο του θεμελιωτή της θεωρίας της εξέλιξης.
