Για ένα ακόμα καλοκαίρι, δε μπορούσα να μη ξεκλέψω ένα δεκαήμερο μακριά από το κλεινόν άστυ αλλά όχι και μακριά από την έβδομη τέχνη, έστω και αν απέναντί μου έχω τα βουνά της Κεντρικής Ελλάδας και όχι τους τσιμεντένιους πύργους της συμπρωτεύουσας.
Αυτές είναι μέρες χαλάρωσης αλλά για τη περίπτωσή μου, χαλάρωση σημαίνει ξεχασμένες ταινίες που μου ξέφυγαν όταν πρωτοβγήκαν στις αίθουσες ή σε dvd και τώρα ήρθε η ώρα τους να τις τιμήσω. Ποτέ δε ξέρεις ποιό διαμαντάκι θα ανακαλύψεις ξεχασμένο.
Los Amantes del Círculo Polar (The Lovers of the Arctic Circle)
Ένα από τα πιο υποτιμημένα διαμάντια του Ισπανικού κινηματογράφου, η ταινία του Julio Medem (Sex and Lucia) σου προκαλεί το αίσθημα της ευχαρίστησης και μόνο που αφιέρωσες το χρόνο για να την απολαύσεις. Μια «απλή» ρομαντική “καρμική” ιστορία που σίγουρα έχουμε ξαναδεί, αποτυπώνεται ως ένα υπερρεαλιστικό, ειρωνικό ποίημα που δεν έχει σκοπό να εξυμνήσει τον έρωτα αλλά απλά να μας διηγηθεί με το καλύτερο δυνατό τρόπο την ιστορία του Otto και της Ana, δυο παιδιών, δυο εφήβων και αργότερων και ενηλίκων που έπρεπε να φτάσουν στη άκρη της Λαπωνίας για να βρουν αυτό που ψάχνουν. Έξυπνα συγγραφικά τρικ όπως τα «παλινδρομικά» ονόματα, όπως χαρακτηριστικά επαναλαμβάνουν οι ήρωες, αλλά χωρίς ιδιαίτερο βάθος που μπορεί να κάνει τη ταινία πιο ελαφριά ώστε να μη θεωρηθεί «κουλτουριάρικη» αλλά χάνει λίγο από τη σοβαρότητά της. Αν ψάξεις μειονεκτήματα, σίγουρα θα βρεις, όπως τα προβλήματα του σεναρίου που προανέφερα και μερικά προβλήματα στο ρυθμό και στο casting αλλά αυτό δε την εμποδίζει να είναι ανελέητα απολαυστική.
7/10
My Name is Bruce
Το όνομά του έχει συνδεθεί άρρηκτα και το γράμμα B, και φυσικά όχι από το πρώτο γράμμα του ονόματός του αλλά από τις B horror-comedies στις οποίες θεωρείται βασιλιάς εδώ και δεκαετίες, και αυτό οφείλεται κυρίως στην ανεπανάληπτη σειρά Evil Dead που όλοι πρέπει να απολαύσουν. Φυσικά αναφέρομαι στον one and only, Bruce Campbell!
Στο My Name is Bruce, το οποίο σκηνοθετεί και ο ίδιος, παρωδεί τον εαυτό του και την καριέρα του. Υποδύεται τον εαυτό του, δηλαδή έναν ξεπεσμένο ηθοποιό b-movies που όμως έχει «ένδοξο παρελθόν» στο να πολεμάει αμέτρητα κινηματογραφικά τέρατα δημιουργώντας μεγάλο fanbase που όμως τα τελευταία χρόνια έχει φτάσει στο ναδίρ της επαγγελματικής και προσωπικής του ζωής. Μέχρι που ένας αρχαίος Κινέζος διάβολος εμφανίζεται σε μια μικρή πόλη και οι κάτοικοι τον φωνάζουν για να το σκοτώσει. Ο Bruce πιστεύει ότι είναι κάποιο είδους fanfest προς τιμήν του και πηγαίνει για να σώσει τη πόλη, μέχρι που βλέπει ότι ο δαίμονας είναι αληθινός και γίνεται για ακόμα μία φορά ρεζίλι.
B, B, B και ξανά B. Β ηθοποιοί, Β σκηνοθεσία, Β ιστορία, Β εφέ αλλά αυτό μόνο κακό δεν είναι, αν φυσικά ξέρουμε τι θα δούμε. Επίσης μια βασική γνώση για τις ταινίες του Campbell είναι επίσης απαραίτητη γιατί η ταινία είναι ουσιαστικά homage/parody της καριέρας του με αποκορύφωμα το ιστορικό αλυσοπρίονο που του δίνει ο πιτσιρικάς για να σκοτώσει τον δαίμονα.
Πέρα βέβαια από τις προαναφερθείσες αναφορές, η ταινία είναι απλά μια πλάκα του Campbell που αφού δε βρίσκει αλλού δουλειά, παίζει στις δικιές του ταινίες που είναι εν μέρη διασκεδαστικές αλλά μέχρι εκεί. Μερικές στιγμές γέλιου και ειρωνείας αλλά δε φτάνουν για να περάσουν εύκολα και τα 84 λεπτά του. Αξίζει να τη δουν οι φίλοι του ηθοποιού αλλά μάλλον κανείς άλλος.
4,5/10
Junebug
Το Junebug ήταν μία από τις ταινίες που έκαναν αίσθηση στο indie κοινό το 2005, δίνοντας μάλιστα και υποψηφιότητα για Όσκαρ στην άγνωστη τότε Amy Adams.
Η Madeleine διατηρεί γκαλερί έργων τέχνης στο Chicago και ανακαλύπτει έναν ημίτρελο καλλιτέχνη, κάπου στην επαρχία ο οποίος θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση ώστε να τον πείσει να της δώσει τα έργα του προς έκθεση, και γι’ αυτό αναγκάζεται να πάει η ίδια εκεί, κάπου στην αμερικάνικη επαρχία και με την ευκαιρία να επισκεφτούν και να γνωρίσει την οικογένεια του συζύγου της, George. Η οικογένεια που βρίσκει εκεί, μπορεί να πεις δυσλειτουργική, ακόμα και προβληματική, με τη μάνα-στρατηγό, τον πατέρα-μαριονέτα, τον loser μικρό αδερφό και την χαζούλα high-school sweetheart του, που περιμένει το παιδί του.
Η Madeleine κάνει τα πάντα για να προσαρμοστεί σε αυτό το περιβάλλον αλλά αυτό που την ξαφνιάζει είναι ότι και ο George της ήταν (και είναι?) ακόμα ένας...hillbilly… Η σχέσεις με τα μέλη της οικογένειάς του, η γνωριμία ενός George που δε γνώριζε αλλά και οι ουσιαστικές οικογενειακές σχέσεις που δε τους ενδιαφέρει το «φαίνεσθαι» είναι τα ζητήματα που τίθενται με υπνωτιστικό ρυθμό αλλά ταυτόχρονα και με τόσο ενδιαφέρον τρόπο δημιουργώντας σου τη περιέργεια για τη συνέχεια. Εξαιρετικές ερμηνείες σχεδόν όλων των πρωταγωνιστών και σκηνοθεσία για σεμινάριο. Μειονέκτημα ο πολύ αργός ρυθμός χωρίς ουσιαστική δράση αλλά σε αποζημιώνει λίγο πριν το τέλος, που ανοίγει το μυαλό σου και αντιλαμβάνεσαι την έννοια της επαρχιακής οικογένειας. Μια μαύρη κοινωνική κωμωδία που αξίζει να της δώσετε μια ματιά.
6/10
Killshot
Ακόμα μια ταινία που απορείς πως είναι δυνατόν να μάζεψε τέτοιο εκλεκτό cast και με έναν αρκετά αξιόλογο σκηνοθέτη. Mickey Rourke, Thomas Jane, Joseph Gordon Levitt και Diane Lane με τον John Madden(Shakespeare in Love, Proof) στη σκηνοθετική καρέκλα αλλά με ένα σενάριο καταδικασμένο για βιντεοταινία. Πρώην Ινδιάνος μεγαλομαφιόζος συνεργάζεται με μικροαπατεώνα, οργανώνουν μια ληστεία η οποία πάει στραβά, και εκτός από θύματα αφήνουν πίσω και δύο μάρτυρες. Φυσικά όντας σεσημασμένοι, η αστυνομία τους κυνηγά αλλά αυτοί αντί να γίνουν καπνός, κυνηγάν να σκοτώσουν τους μάρτυρες με τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αστεία πλοκή, τραγικό σενάριο και το μόνο που καταφέρνει λόγω της ικανοποιητικής σκηνοθεσίας και της μικρής διάρκειάς του, είναι απλά να αντέξεις μέχρι το τέλος με σχετικά μικρό αριθμό χασμουρητών.
4/10
Το Κακό
Ο Γιώργος Νούσιας λατρεύει τα zombie movies και φαίνεται. Σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μοντέρ και υπεύθυνος οπτικών εφέ, φέρνει τα ζόμπι στην Αθήνα. Έχοντας το γνώθι σ' αυτόν δε προσπάθησε να φτιάξει ένα instant cult b movie, με ημιάγνωστους ηθοποιούς, μεταξύ των οποίων και η Μαίρη Τσώνη που θαυμάσαμε ως μικρή αδερφή στον Κυνόδοντα.
Χωρίς πολλές πολλές δικαιολογίες, το μακελειό ξεκινάει με δυο παρέες να προσπαθούν να επιζήσουν από τους μη-χορτοφάγους νεκροζώντανους. Γρήγορη βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία που προσπαθεί (έστω και χωρίς αποτέλεσμα) να τα βγάλει πέρα με τα λίγα μέσα που διαθέτει, «κάφρικοι» διάλογοι που θα προκαλέσουν εκούσια το γέλιο με «αυτό-δεν-υπάρχει» καταστάσεις να διαδέχονται η μία τη άλλη. Μειονεκτήματα οι υπερβολικές φιλοδοξίες που μοιάζουν υλοποιημένες με το ζόρι παρά την απουσία των τεχνικών μέσων και καταλήγουν τραγικές και η πλήρη απουσία «σκηνοθετικής δικαιολογίας» στις υπερβολικά scripted bloodbath sequences.
Υπερδιασκεδαστική εφόσον έχετε αφήσει έξω οποιοδήποτε σημάδι σοβαροφάνειας και υψηλών προσδοκιών.
6,5/10
Orphan
Όσο και να προσπαθούσαν να με πείσουν, το Orphan δε μου έμοιαζε τίποτε περισσότερο από το The Good Son με κορίτσι και το είχα εκούσια σνομπάρει επί αρκετούς μήνες και ειδικά μετά το απογοητευτικό Children, δε με τραβούσε καθόλου το θέμα του παιδιού-δολοφόνου.
Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή. Οικογένεια υιοθετεί καλοκάγαθο κοριτσάκι που στη πορεία της βγαίνει...το παιδί της Ρόζμαρι. Περιέργως όμως, αυτή η προβλεψιμότητα δε σημαίνει και βαρεμάρα αφού η ταινία είναι μαεστρικά σκηνοθετημένη με μικρές δόσεις «αόρατου» gore, μεγάλες ποσότητες μυστηρίου ως προς το ποια είναι τελικά η διαβολικά χαριτωμένη και ευγενική Esther, με αποκορύφωμα το πολύ ενδιαφέρον εύρημα που αποκαλύπτεται στο φινάλε και δίνει το κάτι παραπάνω στη ταινία του Jaume Collet-Serra. Όσο για τη μικρή πρωταγωνίστρια Isabelle Fuhrman, είναι σίγουρα η αποκάλυψη της χρονιάς μιας και η «κακία» της, η αγριότητα και η φυσικότητα που διαπράττει τα εγκλήματά της είναι μνημειώδης και διεστραμμένα απολαυστική.
6,5/10
Kisses
Έστω και αργά, το διαμαντάκι έκανε την εμφάνισή του με τη ταινία του Lance Daly, Kisses. Μια ταινία που καταφέρνει ταυτόχρονα να είναι απολαυστικά τρυφερή αλλά και συγκλονιστικά σκληρή. Η ιστορία δύο παιδιών, του Dylan και της Kylie, γειτονόπουλα που ζουν σε ουσιαστικά κατεστραμμένες οικογένειες, κακοποιημένα ψυχολογικά ή και σωματικά που αποφασίζουν να το σκάσουν για να πάνε στη πόλη και να βρουν τον αδερφό του Dylan που το έσκασε πιν δύο χρόνια.
Χωρίς να αναφέρεται ακριβής ηλικία, εύκολα μπορείς να καταλάβεις ότι τα παιδιά βρίσκονται στη πρώτη εφηβική ηλικία, γύρω στα 12 με τις παιδικές συνήθειες και φοβίες να βρίσκονται ακόμα στο μυαλό τους αλλά και ένας καταρράκτης νέων λέξεων και καταστάσεων να έχουν μπει βίαια στο λεξιλόγιό τους και τη ζωή τους. Η έλξη προς το άλλο φύλο, μέχρι και οι ακούσιες στύσεις του μικρού Dylan, οι ζητιάνοι και οι πλανόδιοι μουσικοί, η άγνοια κινδύνου αλλά και η αίσθηση ελευθερίας από το άρρωστο οικογενειακό περιβάλλον με έναν παιδικό και αθώο τρόπο είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που δε μας εξηγεί ο Daly αλλά απλά μας τα παρουσιάζει με έναν πανέμορφα σκληρό και πλημυρισμένο από μουσική του Bob Dylan, τρόπο. Σκληρά παιδικά πρόσωπα που όμως δε μπορούν να χάσουν την αθωότητα του, ερασιτέχνες πρωταγωνιστές και μια έξυπνη (αν όχι τόσο τεχνικά επιτυχημένη) εναλλαγή ασπρόμαυρου/έγχρωμου, αποτελούν την κορωνίδα του εξαιρετικό Kisses. Do not miss…
7,5/10
Horsemen
Βάλε στο καζάνι μία από τις πολλές μυστηριώδης θρησκευτικές αναφορές, στη συγκεκριμένη περίπτωση τους 4 Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, πάρε μερικούς καλούς και σχετικά εμπορικούς ηθοποιούς, έναν φτηνό βιντεοκλιπά σκηνοθέτη που προσπαθεί να βρει τα πατήματά του στο Hollywood και έχεις το Horsemen.Το σενάριο της ταινίας δεν έχει ίχνος λογικής και κατ’επέκταση ενδιαφέροντος. Και για κερασάκι, από θρίλερ μυστηρίου, τελικά καταλήγει οικοκεγειακό δράμα. Μακριά...
3/10
Stella
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, κάπου στο Παρίσι. Η 12χρονη Στέλλα ζει στο μπαρ των γονιών της και περνάει την...κρίση της πρώτης εφηβείας.Προβλήματα στο σχολείο, οι cool απελευθερωμένοι post-hippies γονείς που όμως δεν είναι και το καλύτερο πρότυπο, οι προβληματικές φιλίες, τα ερωτικά καρδιοχτύπια. Δεν ήμουν ποτέ 12χρονο κορίτσι αλλά τα παραπάνω δε μου φαίνονται και ιδιαίτερα πρωτότυπα, αντίθετα φαντάζομαι ότι θα ήταν μια, ίσως όχι συνηθισμένη αλλά “απλή” οικογένεια της εποχής.
Η απότομη μετάβαση της παιδικότητας στην εφηβεία αποτυπώνεται αρκετά ικανοποιητικά και σε συνδυασμό με την πολύ καλή φωτογραφία και τα μεγάλα ιταλογαλλικά hits της εποχής, το τελικό αποτέλεσμα είναι τεχνικά άρτιο. Όμως, μάλλον, η ταινία δε προορίζεται για τα μάτια μου.Σε μια γυναίκα που έζησε εκείνη την εποχή πιθανότατα θα προκαλούσε πολλά περισσότερα συναισθήματα και ίσως θύμησες, όμως σε μένα ήταν σχεδόν αδιάφορη. Το κατάλληλο κοινό θα εκτιμήσει δεόντως το δημιούργημα της Sylvie Verheyde όμως εγώ δε μπορώ να της βάλω πάνω από...
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου