Το χαρακτηριστικό της αντιδραστικότητας δεν είναι στοιχείο της προσωπικότητάς μου, όμως όταν κάποιοι καλλιτέχνες γίνονται δέκτες μιας ανεξήγητης ασυλίας, σχεδόν νεκρόφιλης λατρείας από τα μέσα…μου γυρίζει το μάτι. Ο σκηνοθέτης Steven Soderbergh είναι σίγουρα στις πρώτες θέσεις μιας τέτοιας λίστας ευνοημένων, αφού έχει μια ολόκληρή καριέρα βουτηγμένη στη μετριότητα με σχεδόν μοναδική έξαρση ταλέντου, το 2000 με τα Erin Brockovich και Traffic. Από τότε το μόνο μου κάνει είναι να πειραματίζεται (Bubble, The Girlfriend Experience) στου κασίδη το κεφάλι, να αποτυγχάνει με μεγαλεπήβολα σχέδια (Che, The Good German) και ανάμεσα να πλακώνεται στα blockbusters (Ocean's 11-12-13) μπας και βγάλει και κάνα δολάριο. Η νέα του ταινία Contagion έμοιαζε διαφορετική, αφού είχε πάρει το εμπορικό theme της μετάδοσης ενός θανατηφόρου ιού, να το γυρίσει στις ρίζες του αφαιρώντας ζόμπι και διάφορες «μεταλλάξεις», και παράλληλα να το πλημμυρίσει ταλέντο. Δεν ακούγεται και άσχημο…