Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides - Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Αγνωστα Νερά review

Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω πως ένα επιτυχημένο franchise σαν τους Πειρατές της Καραϊβικής, μπήκε ξαφνικά στο στόχαστρο όλων των ντεμέκ ιντελεκτουέλ σινεφίλ και μάλιστα πριν καν τη κυκλοφορία του. Ναι, μπορεί τα δύο τελευταία κεφάλαια να μην ήταν τόσο καλά όσο το πρώτο, μπορεί η νέα τέταρτη ταινία να μη μοιάζει με τίποτα περισσότερο παρά το ξεχείλωμα ενός χαρακτήρα, όμως το χειρότερο είναι ότι, δυστυχώς όλοι οι παραπάνω είχαν τελικά δίκιο.

Η τέταρτη ταινία βρίσκει τον captain Jack Sparrow αιχμάλωτο των Άγγλων. Αντί όμως της καταδίκης του, του δίνεται ένα πλοίο με καπετάνιο τον παλιό του γνωστό Barbossa για να βρει τη Πηγή της Νιότης πριν του Ισπανούς. Την ίδια πηγή όμως ψάχνει και ο τρομερός Μαυρογένης, μαζί με την κόρη του Angelica. Τα διαφορετικά πληρώματα κυνηγάνε τα ίδια πράγματα, δύο δισκοπότηρα και το δάκρυ από μια γοργόνα ώστε να καταφέρουν να πιουν από τη πηγή της νεότητας με τον Jack να βρίσκεται μόνος του εναντίων όλων.

Η ιστορία αν και τυπικά ακολουθεί τα τελευταία λόγια του Sparrow στο At World's End, είναι μια αυτόνομη ιστορία που δεν απαιτεί από το θεατή να έχει δει τις προηγούμενες ταινίες. Αν και το συγγραφικό δίδυμο των Ted Elliott και Terry Rossio παρέμεινε στις θέσεις του, το σενάριο του On Stranger Tides δεν έχει καμία σχέση με τη πολυπλοκότητα των προηγουμένων. Αν και κάτι τέτοιο μας είχε προαναγγελθεί, δε μπορούσες να περιμένεις ότι θα έφτανε την απλότητα ενός βιντεοπαιχνιδιού. Ένας τελικός στόχος, τρία χαμένα αντικείμενα, πολλές διαφορετικές πίστες/σκηνικά με τους χαρακτήρες να πηγαίνουν απλά από το ένα στο άλλο. Η σεναριακή ανάπτυξη των χαρακτήρων που μας υποσχέθηκαν ήταν…φύκια για μεταξωτές κορδέλες, με κανέναν από τους ήρωες να μην έχει ίχνος βάθους, ούτε και ενδιαφέροντος. Δε θα περίμενα να το πω αλλά πραγματικά που έλειψαν οι Will Turner και Elizabeth Swann.

Ο Rob Marshall στη σκηνοθεσία δε φαίνεται να έχει την ικανότητα για τίποτα περισσότερο παρά να βαδίσει στα βήματα του Verbinski…ή τουλάχιστον αυτό θα ήθελε. Οι αξέχαστες χορογραφημένες σκηνές τρελών ακροβατικών και ξιφομαχίας είναι όλες μαζεμένες στο πρώτο μισάωρο και δυστυχώς ούτε η ποσότητα ούτε η ποιότητά τους συγκρίνεται με την αντίστοιχη του προκατόχου του. Όλη η υπόλοιπη ταινία δεν είναι τίποτα περισσότερο από αλλαγή σκηνικών παραγέμισμα τους με φανταστικά πλάσματα όπως γοργόνες και ζόμπι και σχεδόν πλήρη απουσία αξιοσημείωτης δράσης! Ακόμα όμως και αυτά τα σκηνικά είναι κάκιστα, με ελάχιστη πρωτοτυπία, τα ίδια μουντά χρώματα παντού και μια μόνιμη ομίχλη να κουράζει το μάτι.

Οι προηγούμενες ταινίες, είχαν καταφέρει να εκθειάσουν τον Jack Sparrow σαν δευτεραγωνιστή με τις ιστορίες των Will και Elizabeth να είναι πάντα στο προσκήνιο. Εδώ όχι μόνο ο ρόλος του Jack παραμένει ιστορικά δεύτερος αλλά υπάρχει και πλήρη απουσία κάποιου πρωταγωνιστή. Τα αστεία του τα έχουμε ξανακούσει, τα παλαβιάρικο τρέξιμό του το έχουμε ξαναδεί και την ικανότητά του να ξεφεύγει από κάθε δύσκολη κατάσταση την έχουμε ξανααπολαύσει. Λείπει αυτό ακριβώς που μας υποσχέθηκαν, ανάπτυξη χαρακτήρων. Ο χαρακτήρας του Jack μπαίνει ξαφνικά στο προσκήνιο χωρίς καμία σεναριακή ανάπτυξη απλά κερδίζοντας περισσότερο screen time.

Παρά τη συμπάθειά μου προς τις προηγούμενες ταινίες, κυρίως τις πρώτες δύο, το On Stranger Tides δικαιώνει πλήρως τους κατακριτές του που μιλούσαν για μια αρπαχτή. Δε ξέρω πως είναι δυνατόν να χρειάστηκαν 250 εκ δολάρια για μια βιντεοταινία αλλά αυτό ακριβώς κατάφεραν. Ελπίζω μόνο, αν υπάρξουν και νέα κεφάλαια, να μη θεωρήσουν το On Stranger Tides ως βάση, γιατί με τέτοια θεμέλια, το υπόλοιπο οικοδόμημα θα πάει στα σκυλιά!

5/10