Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στη Στεριά review

Ο Νίκος Περάκης έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να είναι ταυτόχρονα εμπορικός αλλά και κινηματογραφικός σκηνοθέτης. (Σχεδόν) καμία ταινία τους δεν έχει τη υφή ενός ξεχειλωμένου τηλεοπτικού επεισοδίου, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους του. Με τη πρωτότυπη Λούφα και Παραλλαγή του 1984 κατάφερε να «κάνει μόδα» τη κοινωνική σάτιρα, ένα είδος που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπηρετεί μέχρι σήμερα. Οι Σειρήνες στο Αιγαίο του 2005, ενώ ήταν τεράστια εμπορική επιτυχία, δε κατάφεραν να φτάσουν τα ποιοτικά στάνταρντ του πρωτότυπου κυρίως λόγω της ελλειμματικής κεντρικής ιστορίας αλλά και των εντελώς αδιάφορων υποϊστοριών. Οι Σειρήνες στη Στεριά μοιάζουν εκ πρώτης όψεως μια κακή προσπάθεια ξεζουμίσματος του franchise αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι…ή μήπως είναι.

Οχτώ χρόνια μετά τα γεγονότα της Πίττας, η παρέα που τότε δημιούργησε ολόκληρο διπλωματικό επεισόδιο ξανασυναντιέται. Ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του, όμως η απαγωγή της μικρής Πακιστανής Noori που είχε πάρει υπό τη προστασία του ο Σταυρακομαθιακάκης τον αναγκάζει να ανέβει στην Αθήνα, και με τη βοήθεια των «παλιοσειρών» του θα γυρίσει γη και ουρανό για να την βρει.

Πρέπει εξ αρχής να ξεκαθαρίσω ότι οι Σειρήνες στη Στεριά ουδεμία σχέση έχουν με στρατό, εκτός φυσικά ότι οι πρωταγωνιστές της γνωρίστηκαν στη πρώτη ταινία κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας, και προφανώς το «Λούφα και Παραλλαγή» στον τίτλο έχει καθαρά εμπορικούς σκοπούς. Όπως και στη προηγούμενη ταινία, έτσι και εδώ υπάρχει η κεντρική ιστορία της αναζήτησης της Noori και μέσω αυτής παρουσιάζονται οι υποϊστορίες των λοιπών πρωταγωνιστών. Σχεδόν, όμως, όπως και στις Σειρήνες στο Αιγαίο, αυτές οι ιστορίες είναι από αδιάφορες έως ενοχλητικές.

Και εδώ ερχόμαστε σε βασική διαφορά των Σειρήνων στη Στεριά. Η ταινία δεν είναι κωμωδία. Είναι κοινωνική σάτιρα ή κοινωνική παρωδία αν προτιμάτε με μερικές χιουμοριστικές στιγμές. Σχεδόν κάθε χαρακτήρας είναι είτε κάποιος που ξέρουμε, κάποια τηλεπερσόνα, κάποιος πολιτικός, κάποιος…μπουμπούκος που σατιρίζεται ανελέητα είτε ένα δείγμα μιας κοινωνικής ομάδας που για τον έναν ή τον άλλο λόγο βρίσκεται στα φώτα της δημοσιότητας. Το πρόβλημα είναι ότι η ταινία σατιρίζει τους χαρακτήρες με τις ιστορίες που τους ακολουθούν να είναι ιδιαίτερα κουραστικές, με αποκορύφωμα την ιστορία του «γκουρού» Γιάννη Τσιμιτσέλη που πραγματικά απορείς γιατί δε κόπηκαν στο μοντάζ. Εντύπωση κάνουν οι ιδιαίτερα καλές ερμηνείες των περισσότερων με «σκοτεινές» εξαιρέσεις τους Τσιμιτσέλη και Καγιά που είναι πραγματικά τραγικοί.

Μπορεί οι Σειρήνες στη Στεριά να έχουν ουσιαστικά αλλάξει είδος (από κωμωδία σε κοινωνική σάτιρα) και τόπο (από τα στρατόπεδα, στην αστική Αθήνα) αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι σε γενικές γραμμές το ίδιο, με τα ίδια μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα και των Σειρήνων στο Αιγαίο.

5/10