Drive review

Πολύ συχνά βλέπουμε καλές ταινιούλες, πολύ σπάνια πιο βλέπουμε…ταινίαρες όμως είναι ελάχιστες οι φορές στη ζωή μας που βλέπουμε μία ταινία που μας θυμίζει πως πρέπει να κοκορευόμαστε για τον όρο σινεφίλ που μας έχουν κολλήσει περιπαιχτικά οι φίλοι μας. Το Drive είναι μία από αυτές.

Ο Οδηγός (δεν ονοματίζεται) μοιάζει γεννημένος πίσω από ένα τιμόνι. Τη μέρα δουλεύει στο συνεργείο του Shannon. Περιστασιακά κάνει τον κασκαντέρ σε Χολιγουντιανές ταινίες αλλά και τον getaway driver, δηλαδή αναλαμβάνει να οδηγήσει επίδοξους ληστές στο στόχο τους και πίσω χωρίς να τους πιάσει η αστυνομία. Δεν είναι κοινωνικός αλλά τον έχει μαγέψει η νεαρή γειτόνισσά του Irene. Η σχέση μαζί της θα τον μπλέξει σε μια ιστορία βίας, εκδίκησης και εκβιασμών. Όσο και αν το θέλω, δε θα αποκαλύψω τίποτα περισσότερο, αφού παρόλο που η ιστορία δε περιέχει κάποια κοσμοϊστορική πρωτοτυπία, δε θέλω να σας χαλάσω τίποτα από αυτή την εμπειρία. Το σενάριο του Hossein Amini είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του James Sallis.

Δε μπορώ να πω ότι είχα και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη πριν αρχίσει η ταινία. Ναι, το ταλέντο του ήταν έκδηλο αλλά το Bronson ήταν ένα υπερστυλιζαρισμένο bloodfest που κούραζε, ενώ το Valhalla Rising ήταν από τις πιο ανούσιες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου. Ο Δανός Nicolas Winding Refn έπρεπε να βρει μια ισορροπία, να προβάλει το ταλέντο του αλλά το αποτέλεσμα να είναι εύπεπτο και στους θεατές, και στο Drive τα κατάφερε άψογα. Ναι είναι αργό αλλά έχει άψογο μοντάζ και ξέρει ακριβώς πόσα δευτερόλεπτα να διαρκέσει το ακίνητο κοντινό πλάνο στο απλανές βλέμμα του πρωταγωνιστή ώστε να γίνει αντιληπτός ο ψυχισμός του και όχι να μας κάνει να κοιτάμε το ρολόι μας. Η δράση είναι ελάχιστη αλλά σε ακριβώς τις σωστές δόσεις και τη σωστή στιγμή ώστε ποτέ να μη δημιουργεί κοιλιά. Ακριβώς εκεί που είσαι έτοιμος να πεις ότι αρχίζει να κουράζει, έρχεται το αναπάντεχο και σε ξαναπαρασύρει στο κόσμο του. Έχει από τα πιο αποτελεσματικά εκκωφαντικά ήσυχα soundtracks, με σχεδόν πλήρη απουσία μουσικής στη μισή της διάρκεια και ακριβώς τη κατάλληλη στιγμή, πανέμορφα, σχεδόν απόκοσμα synth tunes κάνουν την εμφάνισή τους και σου σηκώνουν τη τρίχα. Έχει το, ίσως πιο ταλαντούχο ζευγάρι ηθοποιών της γενιάς τους, που αν και δε πετυχαίνουν την απόλυτη μεταξύ τους χημεία, είναι σκέτη απόλαυση να τους βλέπεις ακόμα και να αναπνέουν με ταλέντο.

Σίγουρα έχει τα μικρολαθάκια του, όπως η όχι-και-κάτι-το-τρομερό ιστορία, ο ελαφρώς ανεξήγητος χαρακτήρας του Gosling, και κάποιες λεπτομέρειες που θα προσέξουν μόνο οι ειδικοί όπως το λάθος μιξαζ των ήχων στις καταδιώξεις, αλλά είναι τόσο σημαντικά, όσο το να σας κάνουν δώρο μια Porche αλλά να μην είναι το μοντέλο που ονειρευόσασταν. Ταινίες σαν το Drive θα δούμε ελάχιστες στη ζωή μας, και κανείς δε πρέπει να χάσει την ευκαιρία να δει αυτό το αριστούργημα.

8/10