The Smurfs [Στρουμφάκια] review

Σε όλη μου τη ζωή βλέπω Στρουμφάκια, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, όμως ποτέ δεν ήμουν «φανατικός» φίλος. Για όσους θυμούνται, όταν προωτοανακοινώθηκε η είδηση για ταινία βασισμένη στα θρυλικά μπλε πλασματάκια του Peyo, αυτή αναφερόταν σε μια επική τριλογία και όχι απλά σε μια παιδική ταινιούλα.

Βέβαια από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, σε σημείο το project να πλησιάσει στην ακύρωση, μέχρι που ξαφνικά ανακοινώθηκε ότι σκηνοθέτης των Smurfs αναλαμβάνει ο άνθρωπος που δεν έχει κάνει επιτυχία στη καριέρα του, ο άνθρωπός που έχει ήδη καταστρέψει τα franchises του Home Alone και Scooby Doo, ο Uwe Boll της οικογενειακής κωμωδίας, ο Raja Gosnell! Όπως ήταν φυσικό, η ταινία έχασε κάθε ενδιαφέρον και πραγματικά ήλπιζα να μη βγει ποτέ. Αν και τελικά κατάφερε να κυκλοφορήσει, δεν είχα κανένα σκοπό να τη δω, όμως η τύχη τα έφερε έτσι και την είδα σε μια αίθουσα γεμάτη πιτσιρίκια να μασουλάνε και να μιλάνε ανελέητα…ο Θεός να τα ‘χει καλά!

Τα στρουμφάκια ζουν ανέμελα στο στρουμφοχωριό με τον κακό Δρακουμέλ να προσπαθεί να τα πιάσει σε κάθε ευκαιρία ώστε να τους κλέψει τη μαγεία τους. Από μια γκάφα του Σκουντούφλη, ο Δρακουμέλ του βρίσκει και στη προσπάθεια να ξεφύγουν καταλήγουν μέσω μια μαγικής πύλης στη Νέα Υόρκη. Μοναδικός σκοπός τους να καταφέρουν να επιστρέψουν στο στρουμφοχωριό κάτι που δε θα είναι καθόλου εύκολο με τον Δρακουμέλ να τους κυνηγάει σε κάθε τους βήμα.

Όπως καταλάβατε και από την εισαγωγή μου, οι προσδοκίες μου ήταν λίγο κάτω από μηδενικές και μόνη μου ελπίδα ήταν να μην αναγκαστώ να βγω από την αίθουσα τρέχοντας. Προς μεγάλη μου έκπληξη τα πρώτα λεπτά που βλέπουμε τη ζωή στο στρουμφοχωριό ήταν ιδιαιτέρως διασκεδαστικά και πιστά στο καρτούν του Peyo. Υποθέτω ότι η επιλογή της μεταφοράς της δράσης στη live-action Νέα Υόρκη ήταν αυτό που θεωρούν οι παραγωγοί ως «επικό», κάτι που μάλλον θα έπρεπε να ξανασκεφτούν. Από μία αρχικά ενδιαφέρουσα ταινία Στρουμφ, έγινε ξαφνικά μια οποιαδήποτε παιδική ταινιούλα όπου απλά συμμετέχουν και τα Στρουμφ. Όμως ακόμα και έτσι, καταφέρνει να κρατήσει τη δράση σε ικανοποιητικά επίπεδα έστω και αν το χιούμορ παθαίνει ποιοτικές καθιζήσεις. Η διάρκειά της όμως είναι ανεξήγητα μεγάλη και κουράζει μεγάλους και μικρούς. Έχοντας όμως τη τύχη να παρακολουθώ τη ταινία σε μια πραγματικά ζωντανή αίθουσα, γεμάτη από παιδικά γέλια, ήταν ένας από τους λόγους που με έκανε να ξεχαστώ, να χάσω την άμεση επαφή με την οθόνη και να διασκεδάσω την αίσθηση της ταινίας και όχι αυτή καθ’αυτή.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Gosnell κατάφερε να αποτυπώσει αξιοπρεπέστατα όλο το μύθο των Στρουμφ, φάνηκε καλοδιαβασμένος και δεν έπεσε σε εγωιστικές πρωτοπορίες. Όμως, την εντελώς αντίθετη εντύπωση άφησε η live-action πλευρά της ταινίας που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από παραγεμισμένα ηθικά διδάγματα και γελοιωδέστατα αμέτρητα διαφημιστικά εταιριών από Sony Vaio και M&Ms μέχρι το γνωστό βιντεοπαιχνίδι Guitar Hero (ή κάπως έτσι…) και τα Blu-Ray. Όσο για τις ερμηνείες των ηθοποιών αυτές ήταν τόσο υπερβολικά στοχευόμενες στα U10 ανήλικα που πραγματικά λυπόμουν να βλέπω δύο τόσο καλούς κωμικούς όπως οι Neil Patrick Harris και (ο Θεσσαλονικιός!) Hank Azaria να πετάνε το ταλέντο τους στο κάδο των αχρήστων.

Σίγουρα ο χαρακτηρισμός «δεν ήταν και τόσο χάλια», δεν είναι politically correct όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο ενδεδειγμένος. Τα Smurfs είναι μια άκρως παιδική ταινία και αγνοεί (σχεδόν) εντελώς τους ενήλικες συνοδούς των μικρών θεατών αλλά και αυτούς που θα θελήσουν να τη δουν από περιέργεια ή νοσταλγία. Φροντίστε να πάτε τα παιδιά σας σε μια γεμάτη αίθουσα και θα το ευχαριστηθούν. Όσο για εσάς, δε θα βλαστημήσετε την ώρα και τη στιγμή αλλά μη νοιώσετε ένοχοι αν…τον ψιλοπάρετε για κάνα δεκάλεπτο!

4/10