28 Απριλίου 2010

Adieu Gary (Goodbye Gary) [Αντίο Γκάρι] review

affiche-Adieu-Gary-2009-1

Μερικές από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει είναι κατά τύχη. Αν και γενικά ψάχνω πολύ την κάθε ταινία που θα δω, δε φοβάμαι και τις πιο άγνωστες περιμένοντας κάποια ευχάριστη έκπληξη. Όμως με το Adieu Gary, φαίνεται ότι ξέμεινα από τύχη.

Προσωπικά δε μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό το κατασκεύασμα καν σαν ταινία. Για να σας περιγράψω την εμπειρία μου, φανταστείτε να είστε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και σας βάζουν μπροστά σας μία όμορφη φωτογραφία και σας αναγκάζουν να τη βλέπετε για τα επόμενα 90 λεπτά. Το Adieu Gary δεν έχει ιστορία, δεν έχει πλοκή, δεν έχει θέμα, δεν έχει ουσία, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Δε γνωρίζω τον δημιουργό του Nassim Amaouche αλλά πριν δοκιμάσει τη τύχη του στη σκηνοθεσία πρέπει να ήταν φωτογράφος γιατί εκτός από εξαιρετική φωτογραφία, δεν έχει να σου προσφέρει απολύτως τίποτα. Έκανα μεγάλη προσπάθεια να μη φύγω από την αίθουσα και να κρατήσω ανοιχτά τα μάτια μου. Μπορεί να τα κατάφερα αλλά το μόνο που κέρδισα ήταν ένας πονοκέφαλος.

Αποφύγετέ τη όπως ο διάολος το λιβάνι. Μια πραγματικά επώδυνη εμπειρία…

1,5/10

 

27 Απριλίου 2010

Tillsammans (Together) [Μαζί] review

tillsammans

Μετά το Fucking Åmål και πριν το Lilja 4-ever, που έκαναν τον Lukas Moodysson έναν από τους πιο ανερχόμενους Ευρωπαίους σκηνοθέτες, γυρίστηκε και το Tillsammans, μια ταινία που δεν είδαμε ποτέ εδώ στην Ελλάδα και πιθανότατα ούτε πρόκειται να δούμε αφού έχει ήδη περάσει μια δεκαετία.

Tillsammans σημαίνει Together ή απλά Μαζί, και ίσως είναι ένας από τους πιο ταιριαστούς τίτλους που έχω διαβάσει. Ο Moodysson επιλέγει την οικογένεια της Elisabeth για να μας πει μια ιστορία ενός κοινοβίου στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 κάπου στη Σουηδία. Η Elisabeth ζει μια τυπική μεσοαστική οικογενειακή ζωή με τον Rolf και τα δυο παιδιά τους, την 13χρονη Eva και τον 10χρονο Stefan. Ο Ralf όμως έχει πρόβλημα αλκοολισμού, με αποτέλεσμα να έχει σηκώσει χέρι δύο φορές στη γυναίκα του. Τη δεύτερη φορά, η Elisabeth παίρνει τα παιδιά και πάει να μείνει στον αδερφό της, ο οποίος ζει σε ένα κοινόβιο! Τα κοινόβια των 70s ήταν, όπως λέει και το tagline, ένα σπίτι – μια επανάσταση. Κομμουνιστές και σοσιαλιστές, ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι, ελεύθερα και ανοιχτά ζευγάρια, διαφωνίες και καυγάδες, και απαγόρευση κάθε τι ματεριαλιστικού, από τη κατανάλωση κρέατος μέχρι τη τηλεόραση. Η είσοδος μιας μεσοαστικής μητέρας με τα δύο μικρά παιδιά της σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν είναι εύκολη, ειδικά για τα παιδιά που εκτός της δυσκολίας του χωρισμού έχουν να αντιμετωπίσουν και ένα κόσμο σχεδόν σουρεαλιστικό να περνάει μπροστά απ’τα μάτια τους αλλά ταυτόχρονα να ανακαλύψουν και ενός άλλου είδους ελευθερία. Την ελευθερία του να είσαι μαζί, και αυτή δεν αργεί να έρθει. Τα περίεργα βλέμματα των γειτόνων που για χάρη της τάξης καταδικάζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές αλλά κατά βάθος ζηλεύουν την ελευθερία τους. Αυτή η ελευθερία φυσικά δεν έρχεται χωρίς αντίκρισμα, μιας οι αντιπαραθέσεις και οι καυγάδες είναι συχνοί αλλά την επόμενη στιγμή θα βγουν όλοι μαζί στο χιονισμένο κήπο για ποδόσφαιρό.

image

Η κλειστή κοινωνία ενός κοινοβίου, οι πολιτικοκοινωνικές προστριβές ανάμεσα στα μέλη του και ένας τρόπος ζωής σχεδόν ουτοπικός αλλά και ταυτόχρονα αμαρτωλός που στα μάτια ημών που δεν έχουμε ζήσει εκείνη εκείνη την εποχή μοιάζουν σχεδόν παραληρηματικά. Ο Moodysson φτιάχνει μια σχεδόν σεμιναριακή παραδειγματική αποτύπωση της αστικής χίπικης κοινωνίας εισάγοντας μας σε αυτή με την πανηγυρική είδηση του  θανάτου του Franco. Για ακόμη μια φορά ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί ασφυκτικά μικρούς χώρους που θεωρούνται εφιαλτικοί για άλλους σκηνοθέτες και τους κάνει ένα πραγματικό καταφύγιο ιδεών. Εξαιρετική σκηνοθεσία και ένα σενάριο τόσο καλογραμμένο και υποτονικά πολυεπίπεδο που δυστυχώς χάνει τη κινηματογραφική του λάμψη. Αυτό είναι πιθανότατα και το μεγαλύτερό του μειονέκτημα μιας και κάποια γεγονότα μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα και καλογραμμένα στο χαρτί αλλά στην οθόνη και ειδικά για το χρόνο που τους δίνεται, είναι μάλλον αδιάφορα και δημιουργούν μεγάλες κοιλιές. Ένας δεύτερος αλλά πιο υποκειμενικός λόγος που δεν ευχαριστήθηκα το Tillsammans όσο θα ήθελα, είναι απλά η ηλικία μου και το γεγονός ότι δεν έζησα εκείνη την εποχή ώστε να ανοίξει το νοσταλγικό παραθυράκι του εγκεφάλου μου.

image

Μετά το αριστουργηματικό Fucking Åmål, το Tillsammans είναι, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, η καλύτερη ταινία του Lukas Moodysson μαζί με το Lilja 4-ever. Μια ταινία που δε πρέπει να χάσει κανείς και ειδικά αυτοί που έζησαν εκείνη τη περίοδο.

7/10

 

26 Απριλίου 2010

Defendor [Ηρωας Κατά... Φαντασίαν] review

image

Οι περισσότεροι από μας, όταν ήμασταν μικροί (και κάποιοι ακόμα και τώρα) θα ήθελαν να έχουν κάποια σούπερ-δύναμη και να πολεμάν τους κακούς. Αυτό το σχεδόν δεδομένο πήρε ο, μέχρι πρότινος ηθοποιός, πρωτάρης σεναριογράφος και σκηνοθέτης Peter Stebbings και έπλασε τον “ήρωα” Defendor.

image

Το Defendor διαφημίζεται σαν μια μαύρη κωμωδία αλλά το μαύρο στοιχείο είναι τόσο έντονο που πιο εύκολα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει κοινωνικό δράμα με ψήγματα κωμωδίας. Ο Arthur Poppington είναι ένας μοναχικός, αντικοινωνικός μεσήλικας με πολλά ψυχολογικά προβλήματα που του έχουν προκληθεί από τα τραυματικά παιδικά χρόνια. Ζει σε ένα δικό του ιδεατό μαύρο-άσπρο κόσμο όπου υπάρχει το καλό ή το κακό. Φοράει κάτι σαν στολή με ένα κράνος και ένα ρόπαλο από τη θητεία του παππού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. και τις ιστορίες που του έλεγε για το πόσους Γερμανούς σκότωσε με αυτό το ρόπαλο, και βγαίνει στους δρόμους κυνηγώντας… τον υπέρτατο εχθρό. Έναν εχθρό που του πήρε από κοντά τη μητέρα του, όπως του είπε ο παππούς του. Στη προσπάθειά του, τα βάζει με τους λάθος ανθρώπους και καταλήγει πολλές φορές στην αστυνομία ή στο νοσοκομείο. Παράλληλα η φήμη του μεγαλώνει και η κοινή γνώμη μοιάζει να τον στηρίζει. Όμως ο ίδιος βυθίζεται όλο και περισσότερο στο κόσμο του…

image

Η έμπνευση ενός ρεαλιστικού, ψυχικά διαταραγμένου “υπέρ-ήρωα” είναι πολύ ενδιαφέρουσα μιας και φέρνει έναν φανταστικό κόσμο στα πόδια μας και πως θα αντιδρούσαμε εμείς αν υπήρχε ένας Defendor στη γειτονιά μας. Όμως η υλοποίηση… χύνει τη καρδάρα με το γάλα. Ανούσια, άνευρη, κουραστική, επαναλαμβανόμενη με έναν Woody Harrelson να παίζει υπερβολικά με τις γκριμάτσες του προσώπου του, έναν Elias Koteas που απλά υπάρχει και επαναλαμβάνει σχεδόν την ίδια σκηνή ξανά και ξανά. Υπάρχουν πολλές σεναριακές έξυπνες ιδέες αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι plain and straight κουραστικό και αδιάφορο.

4/10

 

23 Απριλίου 2010

Les Beaux Gosses (The French Kissers) [Τα Ομορφόπαιδα] review

Les beaux gosses 13

Με τη ταινία του νέου δημιουργού Riad Sattouf, άνοιξε τις πόρτες του το 11ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη. Τα Ομορφόπαιδα ήταν μία από τις φετινές εμπορικές επιτυχίες στη χώρα προέλευσής του και ευελπιστεί να κάνει ανάλογη πορεία και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στη χώρα μας θα βγει στις αίθουσες στις 13 Μαΐου.

image

Ο Hervé και ο Camel είναι δύο γυμνασιόπαιδα που όπως όλα τα αγόρια στην ηλικία τους (και όχι μόνο!) το μυαλό τους βρίσκεται συνέχεια γύρω από τα κορίτσια και το σεξ. Ο Sattouf πρέπει να πέρασε πολύ καλά στα σχολικά του χρόνια και στη ταινία του μας παρουσιάζει με εκρηκτικό ρεαλισμό τη καθημερινότητα ενός τυπικού μη-αποδεκτού εφήβου με τα με τα προβλήματα στο σχολείο, τις ασταμάτητες και ανεξέλεγκτες ορμές, τα ψευτομάγκικα παιχνίδια με ouija board και τα πρώτα τσιγαράκια αλλά πάνω απ’ όλα οι προσπάθειες να πλησιάσουν τα κορίτσια. Και όταν τελικά έρχεται το κορίτσι, η αμηχανία, και η παντελής έλλειψη επικοινωνίας και αντίληψης τους ενός με του άλλου παρόλο που και οι δύο θέλουν περίπου τα ίδια πράγματα αλλά τα διεκδικούν με τελείως διαφορετικούς τρόπους. Μήπως όλα αυτά σας ακούγονται υπερβολικά γνωστά; Όλοι μας λίγο-πολύ ήμασταν στη μία ή στην άλλη πλευρά των διαφόρων παρεών του σχολείου και έχουμε περάσει ανάλογες καταστάσεις. Γιατί όμως θα πρέπει να τις ξαναδούμε και στη μεγάλη οθόνη; Δε μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι σε αρκετές από αυτές τις καταστάσεις έχουν προστεθεί πινελιές υπερβολής ώστε να  προκαλέσει το γέλιο αλλά και αυτές είναι πολύ υποκειμενικές. Μοναδική εξαίρεση, η ημίτρελη μάνα του Hervé που δηλώνει καταθλιπτική, επεμβαίνει μεσ' τη τρέλα της στα κατορθώματα του καμαριού της και ξεστομίζει θανατηφόρες ατάκες προκαλώντας υψηλής ποιότητας και έντασης γέλιο.

image

Πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει τα Ομορφόπαιδα, το Γαλλικό American Pie. Συγκρίνοντας το με μια τέτοια “αμερικανιά” μπορεί να θεωρηθεί υποτιμητικό αλλά τελικά στα μάτια του θεατή, το American Pie είναι πολύ πιο διασκεδαστικό. Δε βρήκα το ενδιαφέρον στην τόσο στενή ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής του εφήβου και εκτός των σκηνών με τη μάνα-Λάζαρο, το Les beaux gosses είναι μια μέτρια αλλά διασκεδαστική ταινία.

5,5/10

 

21 Απριλίου 2010

The Crazies [Παράνοια] review

crazies_ver2

Η δεκαετία που ολοκληρώθηκε πριν λίγους μήνες αναμφισβήτητα σημαδεύτηκε από ασταμάτητα re-. Τα remakes και η σχετικά νέα μόδα των reboots παλιότερων επιτυχιών ερχόταν για κάθε είδος ταινιών και με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Αυτό όμως που είχαν όλες αυτές οι ταινίες ως κοινό ήταν η επιτυχημένη αυθεντική έκδοση την οποία και συνήθως κατέστρεφαν. Εδώ, σε μια κρίση ευστροφίας αποφάσισαν να κάνουν το remake μιας “σχετικά” αποτυχημένης ταινίας, του Crazies του παππού των zombie movies, George Romero του 1973. Δεν είναι πολλοί αυτοί που τη θυμούνται και ακόμα λιγότεροι αυτοί που τους άρεσε τόσο ώστε να αντιδράσουν. Αυτό έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία στη νέα έκδοση χωρίς τις συνήθεις αντιδράσεις που πάντα έχει μια ανακοίνωση ενός remake.

image

Η ιστορία εξελίσσεται σε μια μικρή αγροτική πόλη της Αμερικής, το Ogden Marsh, που την ησυχία τους σπάει ένας κάτοικος που χωρίς λόγο, κάνει την εμφάνισή του στη μέση του ενός αγώνα με τη καραμπίνα στο χέρι μοιάζοντας υπνωτισμένος και αρνούμενος να αφήσει τη καραμπίνα αναγκάζει τον σερίφη και πρωταγωνιστή να τον σκοτώσει. Μέσα σε λίγες ώρες τα κρούσματα αυξάνονται και οι κάτοικοι της πόλης μετατρέπονται σε ψυχοπαθή βίαια όντα που μόνο σκοπό έχουν να σκοτώσουν. Έτσι ο σερίφης με τη γυναίκα του και το βοηθό του προσπαθούν να επιβιώσουν και να καταλάβουν τι συμβαίνει.

Παρά το όνομα του Romero, οι Crazies δεν είναι τα συνηθισμένα zombies μιας και δεν είναι κάποιο είδος ζωντανών νεκρών αλλά απλοί άνθρωποι που για κάποιο λόγο γίνονται τρομερά βίαιοι και ανεξέλεγκτοι, κάτι που σε πολλούς θα θυμίσει το πρόσφατο The Signal. Χωρίς να  έχω δει το Crazies του Romero, ο σκηνοθέτης Breck Eisner που μας είχε δώσει το μέτριο Sahara φτιάχνει μια αρκούντος υποβλητική ατμόσφαιρα αλλά το budget είναι τόσο περιορισμένο που όλη η ταινία μοιάζει πολύ άδεια. Η πορεία των πρωταγωνιστών περνάει από 6-8 σκηνικά εσωτερικού χώρου και όλοι οι υπόλοιποι χώροι απλά δεν υπάρχουν. Αυτές οι στάσεις τρόμου αρχικά είναι αρκετά ενδιαφέρουσες και χωρίς να είναι πολύ τρομακτικές, προσφέρουν την απαραίτητη αγωνία αλλά όσο περνάει η ώρα επαναλαμβάνονται σε όλο και χειρότερη ποιότητα και παντελώς ανέμπνευστες με αποτέλεσμα η ταινία να κουράζει όλο και περισσότερο.

image

Δυστυχώς η παρουσία των “πουλέν” μου, Joe Anderson και Radha Mitchell αλλά και του ιδιαίτερα αξιόλογου Timothy Olyphant, δε βελτιώνει ιδιαίτερα τη κατάσταση μιας και οι ρόλοι είναι τυπικοί και μονοδιάστατοι. Πολλοί ήταν αυτοί που χαρακτήρισαν το Crazies ως το πρώτο remake που είναι ανώτερο του αυθεντικό. Δε ξέρω κατά πόσο ανώτερο μπορεί να είναι πάντως, η φετινή έκδοση δε καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα.

5/10

 

19 Απριλίου 2010

Mammoth [Επιθυμίες] review

mammoth_xlg

Όταν ο μέγας Bergman σε χαρακτηρίζει το νέο μεγάλο σκηνοθέτη του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, σίγουρα ανεβαίνουν οι μετοχές σου αλλά αυξάνεται και το βάρος στους ώμους  σου γιατί πρέπει να το αποδεικνύεις συνέχεια. Ο Σουηδούς Lukas Moodysson έκανε δύο πραγματικά εξαιρετικές ταινίες, το Lilja 4-ever και το προσωπικά αγαπημένο Fucking Åmål και έστρεψε πολλά βλέμματα πάνω του. Από τότε όμως, μάλλον έχασε το δρόμο του μιας και έκανε κυρίως πειραματικές ταινίες με αποκορύφωμα το πρόσφατο Container, μια ασπρόμαυρη βουβή ταινία με μια γυναίκα να κυλιέται σε ένα κρεβάτι!

image

Όπως φαίνεται, όμως, το Σουηδός δημιουργός επιστρέφει πιο δυναμικά από ποτέ με την πρώτη του αγγλόφωνη ταινία και μάλιστα με ένα ζηλευτό cast. Οι Leo και Ellen Vidales είναι ένα νεαρό ζευγάρι Νεοϋορκέζων που ζουν με τη κόρη τους, αυτό που ίσως μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει το αμερικάνικο όνειρο. Υπέρ-επιτυχημένοι επαγγελματικά, ίσως περισσότερο και από όσο που μπορούν να αντέξουν, αγαπημένοι, χωρίς σοβαρά προβλήματα με τη μικρή τους κόρη που λατρεύουν αλλά όλα για κάποιο ανεξήγητο λόγο κρέμονται σε μία κλωστή. Ένα ολιγοήμερο επαγγελματικό ταξίδι του Leo στη Ταϋλάνδη θα τον κάνει να δει έναν άλλο κόσμο και να αντιδράσει σπασμωδικά. Πίσω στο σπίτι, η Ellen έχει πια ελάχιστο χρόνο να περάσει με την κόρη τους, η οποία ουσιαστικά μεγαλώνει με την Φιλιππινέζα οικιακή βοηθό Gloria και φοβάται ότι έχει χάσει τον έλεγχό της. Και η Gloria, όμως, έχει τη δική της ιστορία με τα δύο παιδιά της πίσω στις Φιλιππίνες, να της ζητάνε να επιστρέψει αλλά αυτή να είναι αναγκασμένη να μείνει ώστε να τους προσφέρει μία όσο το δυνατό καλύτερη ποιότητα ζωής.

image

Το Mammoth καταπιάνεται με αρκετά διαφορετικά ζητήματα, από τα προβληματικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, τα καθημερινά προβλήματα στις τριτοκοσμικές χώρες και πως αυτά μπορούν να αλλάξουν έναν άνθρωπο, την εκμετάλλευση και το εμπόριο λευκής σαρκός, μέχρι την ευθραυστότητα της “ευτυχίας”, τις ενδοοικογενειακές σχέσεις μιας εκ πρώτης όψης ιδανικής οικογένειας και πόσο εύκολα μπορούν όλα να καταστραφούν. Πολλοί χαρακτήρισαν το Mammoth ως ένα μικρό Babel και εν μέρη δεν έχουν άδικο. Καταπιάνεται με φαινομενικά τελείως διαφορετικές δραματικές ιστορίες που με κάποιο τρόπο συνδέονται μεταξύ τους. Η διαφορά είναι όμως ότι οι ιστορίες είναι πολύ λιγότερες και παίζουν αποκλειστικά με τη ψυχολογία των πρωταγωνιστών και δεν έχουν τη “δράση” που είχε το Babel. Έχει σκοπό να αποτυπώσει στην οθόνη τα προβλήματα σε τρεις τελείως διαφορετικές κοινωνίες και όχι να διηγηθεί μια ιστορία που εξελίσσεται σε αυτό το περιβάλλον. Αυτή, όμως, η απουσία ουσιαστικής δράσης σε συνδυασμό με μερικά plot holes και άλλες τόσες κακές ή μάλλον αστείες, σε σημείο αυτοκαταστροφής, επιλογές του σεναρίου κάνει τη ταινία ελαφρώς ανόητη και ανούσια.

image

Η επιλογή των πρωταγωνιστών έγινε πολύ προσεγμένα και είναι πέρα για πέρα επιτυχημένη. Ο Gael García Bernal, ελαφρώς παγιδευμένος στη ζωή του, παντρεμένος που όταν βρίσκει τον “απαραίτητο” χρόνο κάνει τα λάθη που δεν του επιτρέπονται λόγω των συνθηκών της ζωής του. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε, ο Leo ζούσε μια παρατεταμένη εφηβεία και η αναπάντεχη επαγγελματική επιτυχία σε συνδυασμό με την οικογένεια δημιουργούν έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα που ίσως είναι και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας. Ο ρόλος της Michelle Williams (Ellen) ως επιτυχημένης χειρουργού αλλά παραγκωνισμένης μητέρας έχει ένα πιο δραματικό τόνο και ίσως πιο ακαταλαβίστικο για το ανδρικό κοινό. Όπως ακριβώς δηλαδή είναι και κάθε γυναικείος χαρακτήρας…

Ο Moodysson δε παίρνει σκηνοθετικά ρίσκα με τολμηρές σκηνές αλλά είναι οπτικά πανέξυπνη με υποβόσκουσες παρομοιώσεις που όταν αντιλαμβάνεσαι σε εξιτάρουν, έστω και αν δεν είναι πάντα ιδιαίτερα επιτυχημένες. Το σενάριο, όμως, που έχει γράψει ο ίδιος, έχει αρκετά μειονεκτήματα, με αποκορύφωμα τρία γεγονότα που καταστρέφουν σε μεγάλο βαθμό το ρεαλισμό, το δράμα της Ellen για το μαχαιρωμένο ασθενή, τη σχέση του Leo με την Cookie και το διάλογο μεταξύ της γιαγιάς και του μικρού Salvador για τον… σεξοτουρισμό! Δε μπορώ να επεκταθώ αλλά η καταστροφή που προκαλούν αυτές οι σεναριακές επιλογές είναι ανεπανόρθωτη και θα έπρεπε να προσεχτούν περισσότερο.

image

Το Mammoth είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δραματική ταινία που καταπιάνεται με πολλά θέματα, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι. Τα σεναριακά λάθη το ρίχνουν από το επίπεδο που έχουν τη δυνατότητα να το ανεβάσουν οι πρωταγωνιστές τους και ο σκηνοθέτης και αποτελεί μάλλον μια καλή αρχή για να γνωρίσουν και αυτοί που δε βλέπουν μη-αγγλόφωνες ταινίες, ένα μεγάλο ευρωπαίο δημιουργό στην όχι και καλύτερη στιγμή της καριέρας του αλλά σίγουρα σε μια αξιόλογη ταινία.

6/10

 

15 Απριλίου 2010

Arthur and the Revenge of Maltazard [Ο Άρθουρ και η Εκδίκηση του Μαλταζάρ] review

image
Η κατακραυγή που δέχτηκε από τους κριτικούς ο διάσημος Γάλλος σκηνοθέτης Luc Besson μετά το The Story of Joan of Arc ήταν κατά πολλούς, ο λόγος που ανακοίνωσε ότι θα γυρίσει μια τελευταία ταινία και μετά θα αποσυρθεί από τη σκηνοθεσία και θα συνεχίσει μόνο σαν σεναριογράφος και παραγωγός. Η τελευταία του ταινία ήρθε με το σχεδόν σινεφίλ Angel-A αλλά μετά από λίγο αυτοδιαψεύστηκε και ανακοίνωσε την ταινία Arthur and the Minimoys, ένα συνδυασμό ζωντανών ηθοποιών και animation που κυκλοφόρησε το 2006 και δέχτηκε επίσης πολύ μέτριες κριτικές. Αγνοώντας τα σχόλια, ανακοίνωσε ότι ο Arthur θα γίνει τριλογία με τα δύο επόμενα μέρη Revenge of Maltazard και Two Worlds War να κυκλοφορήσουν με μερικούς μήνες διαφορά το 2009 και 2010.
 
image
 
Το Arthur and the Minimoys, παρά τις μέτριες κριτικές, μου είχε αρέσει αρκετά και δε δικαιολογούσε τη κατακραυγή που δέχτηκε ο δημιουργός του, αν και φυσικά δεν έφτανε τα υψηλά standards που είχε ο Besson τη δεκαετία του ‘90. Στο δεύτερο μέρος του όμως, πραγματικά σπάει τα αυγά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Όλα τα σενάρια του Γάλλου μπορεί να ήταν ελαφρώς ανόητα αλλά είχαν το τρόπο να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον, κάτι που λάμπει δια της απουσίας του στο Revenge of Maltazard. Ολόκληρη η ταινία είναι μια μεγάλη εισαγωγή προς το τρίτο μέρος όπου πραγματικά δε συμβαίνει σχεδόν απολύτως τίποτα και απλά διάφοροι χαρακτήρες περιφέρονται και μιλάνε για… έναν κόκκο ρύζι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όχι ξοδεύει γύρω στα 10 λεπτά για να μας περιγράψει πως η πριγκίπισσα Sélenia σηκώθηκε, πλύθηκε, ντύθηκε και έκανε τη γυμναστική της για να περιμένει τη μεγάλη επιστροφή του Arthur στο χωριό των Minimoys… τρομερά ενδιαφέρον. Δεν έχει χιούμορ, δεν έχει ουσιαστικά καμία ιστορία και το μόνο γεγονός που προχωράει την ιστορία το βλέπουμε τα τελευταία 10-15 λεπτά όπου εμφανίζεται και ο χαρακτήρας του τίτλου, ο κακός Maltazard και απλώς μας προετοιμάζει για το τρίτο μέρος.
 
image
 
Έχει τελικά τίποτα καλό; Δυστυχώς το μόνο στοιχείο άξιο αναφοράς είναι τα eye-candy γραφικά του που χαζεύεις, μιας και δεν έχεις να κάνεις και τίποτα καλύτερο κατά τη διάρκειά του. Ακόμα και οι real-life σκηνές έχουν μια τρομερή ομορφιά που ίσως έχουμε λίγο-πολύ συνηθίσει από τις ευρωπαϊκές παραγωγές, αλλά εδώ βρίσκεται στο ζενίθ της. Όσο για τους ηθοποιούς, η επιστροφή του (αιώνιου;) wonderchild Freddie Highmore είναι ικανοποιητική αλλά πολλές γνωστές φωνές από το πρώτο μέρος αποφάσισαν να μη συμμετέχουν και οι αντικαταστάτες τους τα κάνουν λίγο μαντάρα με πιο τρανταχτό παράδειγμα της αντικατάστασης της Madonna από την Selena Gomez και του David Bowie από τον Lou Reed.
Αν σας άρεσε ΤΟΣΟ πολύ το Arthur and the Minimoys, ρίξτε μια ματιά στο Revenge of Maltazard αλλά να είστε προετοιμασμένοι για μία ατελείωτη εισαγωγή προς το τρίτο μέρος The Two Worlds War.
 
4/10
 

13 Απριλίου 2010

The Descent: Part II [Η Κάθοδος 2] review

image
Όλες οι, μέχρι τώρα, ταινίες του Neil Marshall έχουν το ύφος του “ζητάω sequel” μιας και εκτός του ανοιχτού σεναριακού τοπίου, είχαν και την ανάλογη επιτυχία. Η πολύχρονη προσπάθεια για sequel του Dog Soldiers, καλώς ή κακώς, δεν ευοδώθηκε αλλά το The Descent: Part 2 ήταν ασταμάτητο. Άραγε, καλώς ή κακώς; Μήπως θα έπρεπε να έχει τη τύχη του Dog Soldiers II: Fresh Meat;

10 Απριλίου 2010

The Box [Το Κουτί] review

image

Η αναμονή μου για το The Box ήταν πολυετής και μάλλον πολύ μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου. Ο λόγος απλός, και για αυτούς που δε με ξέρουν, να δηλώσω για άλλη μια φορά το θαυμασμό για το ταλέντο του δημιουργού Richard Kelly και κυρίως για την παρθενική του ταινία Donnie Darko, η οποία είναι και η αγαπημένη μου… ever. Το sophomore δημιούργημά του, το Southland Tales δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα αλλά είχε την ανεξήγητη ομορφιά και σφραγίδα του Kelly. Το The Box είναι η τρίτη του ταινία, και η πρώτη που γυρίστηκε σε συνεργασία με μεγάλο studio όπως και η πρώτη που πήρε PG-13 καταλληλότητα.

9 Απριλίου 2010

Southland Tales [Ιστορίες από το Τέλος του Κόσμου] review / presentation

image
 
Η ιστορία του Southland Tales ξεκινάει, που αλλού, στο Donnie Darko μιας και πρόκειται για τη δεύτερη ταινία του σκηνοθέτη Richard Kelly. Μετά την κυκλοφορία του Donnie Darko το 2001 και την επιτυχία που είχε σε dvd με αποτέλεσμα την απογείωσή του και την ανάδειξή του ως μια από τις καλύτερες indie ταινίες και την πρώτη cult ταινία της χιλιετίας, κάποιος θα πίστευε ότι ο Kelly σίγουρα θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να προχωρήσει στη δεύτερή του προσπάθεια. Όμως, όπως είπε και ο ίδιος, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα στην εκκίνηση και όπως φάνηκε στη πορεία, η κατάσταση χειροτέρευε. Ο Kelly, εν τω μεταξύ, είχε αρκετά σενάρια και ιδέες όπως το Knowing που τελικά δεν προχώρησε και πέρασε στα χέρια του Alex Proyas, το the Box που είναι και η τρίτη του ταινία, το Bessie που ακόμα ελπίζουμε να δούμε κάποτε και το Into the Great Wide Open το οποίο θα ήταν ένα big-budget action film με την Kate Hudson. Τελικά, καλώς ή κακώς το πρώτο project που κατάφερε να ξεκινήσει ήταν το Southland Tales ή όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος, ο δικός του τύπος της "Pulp Fiction movie". Εκείνη την περίοδο δέχτηκε πρόταση για τη σκηνοθεσία του Ring 2, την οποία και απέρριψε κάτι που πολλοί θεωρούν υπεύθυνο για την μικρή εως ελάχιστη υποστήριξη που είχε σε άλλα projects. Έτσι γύρω στο 2005, αν θυμάμαι σωστά, ανακοινώθηκε η έναρξη παραγωγής του Southland Tales με πιθανή ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες το 2006.

7 Απριλίου 2010

The Blind Side [Μια Σχέση Στοργής] review

image
Όσκαρ και Sandra Bullock είναι δύο λέξεις που αν τις συνδύαζες στην ίδια πρόταση, μάλλον θα ήταν σε κάποιο ανέκδοτο. Κι’ όμως η φετινή της υποψηφιότητα αλλά και βράβευση γύρισε πολλά κεφάλια από περιέργεια. Άλλο ένα παράδοξο είναι ότι η ταινία παρά τη δραματική φύση της έκανε μια εξαιρετική εμπορική πορεία. Για να δούμε γιατί και αν την άξιζε…

Related Posts with Thumbnails