Η κατακραυγή που δέχτηκε από τους κριτικούς ο διάσημος Γάλλος σκηνοθέτης Luc Besson μετά το The Story of Joan of Arc ήταν κατά πολλούς, ο λόγος που ανακοίνωσε ότι θα γυρίσει μια τελευταία ταινία και μετά θα αποσυρθεί από τη σκηνοθεσία και θα συνεχίσει μόνο σαν σεναριογράφος και παραγωγός. Η τελευταία του ταινία ήρθε με το σχεδόν σινεφίλ Angel-A αλλά μετά από λίγο αυτοδιαψεύστηκε και ανακοίνωσε την ταινία Arthur and the Minimoys, ένα συνδυασμό ζωντανών ηθοποιών και animation που κυκλοφόρησε το 2006 και δέχτηκε επίσης πολύ μέτριες κριτικές. Αγνοώντας τα σχόλια, ανακοίνωσε ότι ο Arthur θα γίνει τριλογία με τα δύο επόμενα μέρη Revenge of Maltazard και Two Worlds War να κυκλοφορήσουν με μερικούς μήνες διαφορά το 2009 και 2010.
Το Arthur and the Minimoys, παρά τις μέτριες κριτικές, μου είχε αρέσει αρκετά και δε δικαιολογούσε τη κατακραυγή που δέχτηκε ο δημιουργός του, αν και φυσικά δεν έφτανε τα υψηλά standards που είχε ο Besson τη δεκαετία του ‘90. Στο δεύτερο μέρος του όμως, πραγματικά σπάει τα αυγά και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Όλα τα σενάρια του Γάλλου μπορεί να ήταν ελαφρώς ανόητα αλλά είχαν το τρόπο να σου κρατήσουν το ενδιαφέρον, κάτι που λάμπει δια της απουσίας του στο Revenge of Maltazard. Ολόκληρη η ταινία είναι μια μεγάλη εισαγωγή προς το τρίτο μέρος όπου πραγματικά δε συμβαίνει σχεδόν απολύτως τίποτα και απλά διάφοροι χαρακτήρες περιφέρονται και μιλάνε για… έναν κόκκο ρύζι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όχι ξοδεύει γύρω στα 10 λεπτά για να μας περιγράψει πως η πριγκίπισσα Sélenia σηκώθηκε, πλύθηκε, ντύθηκε και έκανε τη γυμναστική της για να περιμένει τη μεγάλη επιστροφή του Arthur στο χωριό των Minimoys… τρομερά ενδιαφέρον. Δεν έχει χιούμορ, δεν έχει ουσιαστικά καμία ιστορία και το μόνο γεγονός που προχωράει την ιστορία το βλέπουμε τα τελευταία 10-15 λεπτά όπου εμφανίζεται και ο χαρακτήρας του τίτλου, ο κακός Maltazard και απλώς μας προετοιμάζει για το τρίτο μέρος.
Έχει τελικά τίποτα καλό; Δυστυχώς το μόνο στοιχείο άξιο αναφοράς είναι τα eye-candy γραφικά του που χαζεύεις, μιας και δεν έχεις να κάνεις και τίποτα καλύτερο κατά τη διάρκειά του. Ακόμα και οι real-life σκηνές έχουν μια τρομερή ομορφιά που ίσως έχουμε λίγο-πολύ συνηθίσει από τις ευρωπαϊκές παραγωγές, αλλά εδώ βρίσκεται στο ζενίθ της. Όσο για τους ηθοποιούς, η επιστροφή του (αιώνιου;) wonderchild Freddie Highmore είναι ικανοποιητική αλλά πολλές γνωστές φωνές από το πρώτο μέρος αποφάσισαν να μη συμμετέχουν και οι αντικαταστάτες τους τα κάνουν λίγο μαντάρα με πιο τρανταχτό παράδειγμα της αντικατάστασης της Madonna από την Selena Gomez και του David Bowie από τον Lou Reed.
Αν σας άρεσε ΤΟΣΟ πολύ το Arthur and the Minimoys, ρίξτε μια ματιά στο Revenge of Maltazard αλλά να είστε προετοιμασμένοι για μία ατελείωτη εισαγωγή προς το τρίτο μέρος The Two Worlds War.
4/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου