Η αναμονή μου για το The Box ήταν πολυετής και μάλλον πολύ μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου. Ο λόγος απλός, και για αυτούς που δε με ξέρουν, να δηλώσω για άλλη μια φορά το θαυμασμό για το ταλέντο του δημιουργού Richard Kelly και κυρίως για την παρθενική του ταινία Donnie Darko, η οποία είναι και η αγαπημένη μου… ever. Το sophomore δημιούργημά του, το Southland Tales δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα αλλά είχε την ανεξήγητη ομορφιά και σφραγίδα του Kelly. Το The Box είναι η τρίτη του ταινία, και η πρώτη που γυρίστηκε σε συνεργασία με μεγάλο studio όπως και η πρώτη που πήρε PG-13 καταλληλότητα.
Βρισκόμαστε στο 1976, στη Virginia των Η.Π.Α. (τόπος καταγωγής και του σκηνοθέτη). Οι Norma και Arthur Lewis είναι ένα νεαρό ζευγάρι που ζουν το Αμερικάνικο όνειρο. Ο Arthur εργάζεται στη N.A.S.A. και περιμένει να εγκριθεί η αίτησή του για να μπει στο πρόγραμμα αστροναυτών που εκείνη τη περίοδο ανθούσε και η Norma είναι καθηγήτρια. Μέχρι που το Κουτί μπαίνει στη ζωή τους. Μια περίεργη ξύλινη συσκευή που τους φέρνει στη πόρτα τους ο κ. Arlington Steward, ένας μυστηριώδης τύπος που τους βάζει το δίλλημα της ζωής τους. Αν πατήσετε το κουμπί που έχει πάνω του το κουτί, θα λάβετε αυτόματα 1.000.000$ και κάποιος που δε γνωρίζετε θα πεθάνει. Τους δίνει 24 ώρες διορία και ένα 100δόλαρο για να αποδείξει την πραγματικότητα των λεγόμενών του. Το αν τελικά το πατάνε, πιστεύω μπορείτε να το μαντέψετε αφού έτσι κι’ αλλιώς δε χάνεται πολύς χρόνος σε αυτό το ερώτημα. Το πραγματικό μυστήριο αρχίζει μετά…
Το Button, Button είναι, όπως είπα, μια ιστορία μικρού μήκους και παρόλο που δε ξέρω πως ακριβώς τέλειωνε αρχικά, ο Kelly την έχει εμπλουτίσει με μεγάλη ποσότητα από την τρελή φαντασία του. Μυστηριώδεις εμπλοκές της N.A.S.A και της N.S.A, mind control, water portals (ένα από τα trademarks του σκηνοθέτη), και κυρίως ένα πείραμα. Όπως μας αποκαλύπτει και η αφίσα “You are the experiment”.
Παρά τη μεγάλη καθυστέρηση μέχρι τη κυκλοφορία του The Box, όταν βγήκε τελικά στις αίθουσες έτρεξα να το δω μιας και ήταν η πρώτη ταινία του Kelly που θα βγαίνει σε (σχετικά) wide release και δε θα χρειαζόταν να κάνω 500 χιλιόμετρα διαδρομή για την πλησιέστερη αίθουσα. Η γοητεία των προηγούμενών του ταινιών βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στη πολυπλοκότητα και στο γεγονός ότι πρέπει να τις δεις ξανά και ξανά για να τις καταλάβεις… όσο ήταν αυτό δυνατό. Η προσμονή που σου προκαλούσε να ψάξεις στα διάφορα fora για τις διάφορες θεωρίες για τη παραμικρή λεπτομέρεια, και αμέσως μετά να τη ξαναδείς. Δυστυχώς, αυτό το ατού έχει μειωθεί αισθητά στο The Box. Όταν βγήκα από την αίθουσα και επέστρεψα, σχεδόν πιέστηκα να ψάξω ελπίζοντας να βρω κάτι που δεν κατάλαβα και θα μου αναπτέρωνε το ενδιαφέρον. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να καθυστερήσω τη κριτική μου και να περιμένω να το ξαναδώ και μετά να δώσω μια πιο ολοκληρωμένη γνώμη.
Οι θεωρίες που κυκλοφορούν είναι ουσιαστικά μόνο δύο, η προφανής συνομωσιολογική που καταλαβαίνεις από τη πρώτη θέαση η οποία όμως ταυτόχρονα δεν απαντάει σε πολλά συμβάντα που λαμβάνουν χώρα στη ταινία όπως τα water portals, και η θεολογική, η οποία είναι πολύ πιο “ψαγμένη” και εν μέρη, εξηγεί σχεδόν τα πάντα αλλά προσωπικά δε με ικανοποίησε γιατί τη βρήκα υπερβολικά επιτηδευμένη και προτίμησα να “κρατήσω” τη πρώτη. Όπως καταλαβαίνεται δε μπορώ να επεκταθώ σε καμία από τις δύο γιατί θα περάσω σε heavy spoilers.
Στα καθαρά σκηνοθετικά του καθήκοντα, ο Kelly είναι και πάλι αξεπέραστος υιοθετώντας το υπνωτικό ύφος που θυμίζει τις κλασσικές ταινίες μυστηρίου του Hitchcock σε συνδυασμό με την οπτική ομορφιά της ψηφιακής κάμερας του Zodiac. Επίδειξη φωτογραφίας και σφιχτό μοντάζ από τους μόνιμους συνεργάτες του Kelly, Steven Poster και Sam Bauer. Πολύ συζήτηση έγινε και για τη μουσική επένδυση της ταινίας, την οποία έχουν αναλάβει εξ’ ολοκλήρου το Καναδέζικο συγκρότημα Arcade Fire. Όπως χαρακτηριστικά είπαν, εμπνευσμένοι από ταινίες του Hicthcock έγραψαν πάνω από 8 ώρες μουσικής η οποία όμως θεωρώ πως δε μοιράστηκε σωστά σε όλη τη διάρκεια. Στο πρώτο μισό της ταινίας, η μουσική που ακούγεται από κάτω είναι σχεδόν υπόκωφη και έχει σαν σκοπό την απουσία απόλυτης ησυχίας και δε προσφέρει κάτι περισσότερο ενώ στο δεύτερο μέρος που ανεβαίνει η ένταση, τα κομμάτια είναι εξαιρετικά και ακολουθούν πιστά τα γεγονότα που συμβαίνουν μερικά από τα οποία ταυτίζονται με συγκεκριμένα μουσικά όργανα.
Όπως και στο Southland Tales, έτσι και εδώ, έστω και σε μικρότερο βαθμό, κατακρίθηκαν οι επιλογές των ηθοποιών και ειδικά αυτή της Cameron Diaz σε ένα ρόλο πολύ πιο σοβαρό και “βαρύ” από αυτούς που την έχουμε συνηθίσει. Τελικά η Diaz, καταφέρνει να τους διαψεύσει αλλά όχι εντελώς. Υπάρχουν μερικές σκηνές, ειδικά στην αρχή της ταινίας που προσπαθώντας να παίξει την παραδοσιακή Δυτικοαμερικανίδα με την ανάλογη προφορά και συμπεριφορά των γυναικών της εποχής, είναι σχεδόν αστεία αλλά όσο η ιστορία ξεδιπλώνεται καταφέρνει να μπει στο ρόλο και τα καταφέρνει ακόμα και στις δύσκολες σκηνές να ανταποκριθεί άκρως ικανοποιητικά. Όσο για το έτερο της ήμισυ, τον James Marsden, είναι ένας ηθοποιός που χωρίς να έχει αποδείξει μέχρι στιγμής στη καριέρα του ότι μπορεί να κάνει κάτι καλύτερο από τον Cyclops, εδώ είναι εξαιρετικός παρά τα μικρά λαθάκια του. Όμως, όταν έχεις έναν Frank Langella, όλοι οι άλλοι παραγκωνίζονται. Ο πολυβραβευμένος, πρόσφατα προτεινόμενος για Όσκαρ, ηθοποιός είναι μυστηριώδης, ανατριχιαστικός και απλά τέλειος σε σημείο που ακόμα και η κίνηση όταν στρώνει το καπέλο του είναι τρομακτική.
Όταν την είδα για πρώτη φορά με απογοήτευσε κυρίως για το λόγο ότι δε μου προκάλεσε την ανάγκη να το ξαναδώ, ούτε να ενδιαφερθώ για αυτά που δε κατάλαβα. Η επιμονή μου να το ξαναδώ με αποζημίωσε, και με έκανε να νοιώσω σχεδόν όπως είχα νοιώσει τη πρώτη φορά που είχα δει το Southland Tales. Ο βαθμός απογοήτευσης μειώθηκε αισθητά αλλά αυτό δε φτάνει. Το The Box είναι σίγουρα η λιγότερο καλή ταινία του Richard Kelly και ελπίζω στο μέλλον να επανέλθει δριμύτερος μιας και προς το παρόν δεν έχει ανακοινωθεί τίποτα αν και έχει δηλώσει ότι ψάχνεται για μια 3D motion capture ταινία. Ο καιρός θα δείξει…
6,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου