Οι περισσότεροι από μας, όταν ήμασταν μικροί (και κάποιοι ακόμα και τώρα) θα ήθελαν να έχουν κάποια σούπερ-δύναμη και να πολεμάν τους κακούς. Αυτό το σχεδόν δεδομένο πήρε ο, μέχρι πρότινος ηθοποιός, πρωτάρης σεναριογράφος και σκηνοθέτης Peter Stebbings και έπλασε τον “ήρωα” Defendor.
Το Defendor διαφημίζεται σαν μια μαύρη κωμωδία αλλά το μαύρο στοιχείο είναι τόσο έντονο που πιο εύκολα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει κοινωνικό δράμα με ψήγματα κωμωδίας. Ο Arthur Poppington είναι ένας μοναχικός, αντικοινωνικός μεσήλικας με πολλά ψυχολογικά προβλήματα που του έχουν προκληθεί από τα τραυματικά παιδικά χρόνια. Ζει σε ένα δικό του ιδεατό μαύρο-άσπρο κόσμο όπου υπάρχει το καλό ή το κακό. Φοράει κάτι σαν στολή με ένα κράνος και ένα ρόπαλο από τη θητεία του παππού στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. και τις ιστορίες που του έλεγε για το πόσους Γερμανούς σκότωσε με αυτό το ρόπαλο, και βγαίνει στους δρόμους κυνηγώντας… τον υπέρτατο εχθρό. Έναν εχθρό που του πήρε από κοντά τη μητέρα του, όπως του είπε ο παππούς του. Στη προσπάθειά του, τα βάζει με τους λάθος ανθρώπους και καταλήγει πολλές φορές στην αστυνομία ή στο νοσοκομείο. Παράλληλα η φήμη του μεγαλώνει και η κοινή γνώμη μοιάζει να τον στηρίζει. Όμως ο ίδιος βυθίζεται όλο και περισσότερο στο κόσμο του…
Η έμπνευση ενός ρεαλιστικού, ψυχικά διαταραγμένου “υπέρ-ήρωα” είναι πολύ ενδιαφέρουσα μιας και φέρνει έναν φανταστικό κόσμο στα πόδια μας και πως θα αντιδρούσαμε εμείς αν υπήρχε ένας Defendor στη γειτονιά μας. Όμως η υλοποίηση… χύνει τη καρδάρα με το γάλα. Ανούσια, άνευρη, κουραστική, επαναλαμβανόμενη με έναν Woody Harrelson να παίζει υπερβολικά με τις γκριμάτσες του προσώπου του, έναν Elias Koteas που απλά υπάρχει και επαναλαμβάνει σχεδόν την ίδια σκηνή ξανά και ξανά. Υπάρχουν πολλές σεναριακές έξυπνες ιδέες αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι plain and straight κουραστικό και αδιάφορο.
4/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου