Duplicity [Αδιακρισίες] review

Σαν οπαδός της σειράς του Bourne, περιμένω με μεγάλη περιέργεια το τέταρτο μέρος με τον Tony Gilroy να έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία. Με αυτή την αφορμή, και αφού μέχρι σήμερα δεν είχε τύχει να δω κάποια από τις ταινίες του ως σκηνοθέτης, ήρθε η ώρα να πάμε λίγα χρόνια πίσω και να ρίξουμε μια ματιά στο Duplicity, μία corporate espionage ρομαντική κομεντί με τους Julia Roberts και Clive Owen.

Όλα ξενικάνε γύρω στο 2003 όταν δύο πράκτορες, ο Ray Koval της MI6 και η Claire Stenwick της CIA ζουν μια νύχτα πάθους στο Dubai. Πέντε χρόνια αργότερα, η Claire εργάζεται ως υπεύθυνη ασφαλείας σε μια εταιρία κολοσσό με είδη προσωπικής υγιεινής και καλλυντικά ενώ ο Ray εργάζεται στην μεγαλύτερη αντίπαλό της, στο τμήμα…αντικατασκοπείας, με τους ιδιοκτήτες των δύο εταιριών να μισιούνται θανάσιμα. Δύο χρόνια μετά το Dubai, η νύχτα επαναλαμβάνεται (κατά τύχη;) στη Ρώμη και οι οι δύο κατάσκοποι καταστρώνουν το σχέδιό τους. Η ευκαιρία παρουσιάζεται, το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή αλλά οι δύο πρώην πράκτορες δε μπορούν να εμπιστευθούν ούτε ο ένας τον άλλον. Τελικά ποιος δουλεύει ποιον, ποιος δουλεύει για ποιον και σε ποιανού τα χέρια θα πέσουν τα μυστικά σχέδια;

Ο Gilroy καταστρώνει μια παλιομοδίτικη κατασκοπική κομεντί με τους γοητευτικούς πρωταγωνιστές του μόνιμα σε πρώτο πλάνο. Εκμεταλλευόμενος την κυρίαρχη άποψη ότι η γνώση ισοδυναμεί με χρήμα, παίζει με την εταιρική κατασκοπία ακόμα και σε ένα τομέα όπως τα είδη προσωπικής υγιεινής και καλλυντικών και τη μανία των μεγάλων αφεντικών να κατατροπώσουν τον αντίπαλο κερδίζοντας τη μεγαλύτερη μερίδα της αγοράς. Η ιστορία, στη βάση της είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αν και σχετικά προβλέψιμη, πέφτει στη παγίδα της ανούσιας πολυπλοκότητας. Πλάνα που δε σου εμφανίζουν ποιος μιλάει, αμέτρητα ονόματα και χαρακτήρες που δυσκολεύεσαι να θυμηθείς ποιος είναι ποιος και ποιος είναι με ποιον, όλα σε ένα περισσότερο εξυπνακίστικο παρά έξυπνο, γεμάτο flachbacks γαϊτανάκι, που αντί να εξιτάρει το μυαλό του θεατή, το κουράζει. Πρέπει να παραδεχτώ ότι βλέποντας τη ταινία είχα μπροστά μου και τα ονόματα των χαρακτήρων γιατί αλλιώς θα είχα χάσει το μπούσουλα!

Παρά τη προφανή λατρεία που προσπαθεί να επιδείξει ο σκηνοθέτης για του πρωταγωνιστές του, δε μπήκε καν στο κόπο να τους κάνει ενδιαφέροντες και “τρισδιάστατους”. Η ταινία τελειώνει και ακόμα δεν έχουμε πεισθεί για την ακεραιότητά τους και για το ποιοι πραγματικά είναι. Αντίθετά, απολαυστικότατοι είναι οι δύο διευθυντές των αντίπαλων εταιριών, Tom Wilkinson και κυρίως ο Paul Giamatti που για μια ακόμη φορά κλέβει τη παράσταση.

Αν και η πρώτη ώρα, που δε καταλάβαινες και πολλά, πέρασε σχετικά κουραστικά έως απογοητευτικά, η εξέλιξη ήταν ενδιαφέρουσα και με κράτησε εύκολα μπροστά στην οθόνη. Ο Gilroy δε κατάφερε να με πείσει απόλυτα, αλλά σίγουρα εκτός από το ταλέντο στη συγγραφή (The Devil's Advocate, Bourne trilogy) έχει ότι ακριβώς χρειάζεται για να γίνει μια εξελιγμένη έκδοση του Soderberg.

6/10