Hanna review

Ταινίες σαν το Hanna, σε κάνουν να πιστεύεις ότι το μέλλον του κινηματογράφου είναι ήδη εδώ. Ένας 39χρονος σκηνοθέτης, ένας 30χρονος σεναριογράφος, μια 16χρονη πρωταγωνίστρια, το σχετικά ελάχιστο budget των 30.000.000 δολαρίων και η μουσική των Chemical Brothers είναι τα δομικά στοιχεία πάνω στα οποία βασίστηκε η, παραλίγο, μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς.

Η Hanna, ένα 16χρονο κορίτσι ζει με το πατέρα της Erik Heller απομονωμένη στα παγωμένα δάση της Φιλανδίας. Όλη της τη ζωή την πέρασε εκεί, με τον πατέρα της, πρώην πράκτορα της CIA, να την εκπαιδεύει για να γίνει ένας δολοφόνος, ένας πράκτορας, ένας στρατιώτης. Οι δυνάμεις της, οι αντοχές της,η αντίληψή της είναι σε αφύσικα επίπεδα. Η εκπαίδευση ολοκληρώνεται και η Hanna παίρνει την απόφαση να γυρίσει στο πολιτισμό με σκοπό να σκοτώσει ή να σκοτωθεί από την πράκτορα Marissa Wiegler. Πατέρας και κόρη ακολουθούν τελείως διαφορετικές ρότες με τελικό προορισμό τη Λειψία και το παραμυθένιο σπίτι των αδερφών Grimm. Ποια είναι τελικά η Hanna;

Ο Λονδρέζος Joe Wright, μετά από 3 απανωτά δράματα Pride & Prejudice, Atonement και The Soloist, δε μοιάζει και ο ιδανικός υποψήφιος για μια “κατασκοπική περιπέτεια ενηλικίωσης”, όπως μπορεί απλά να περιγραφεί. Όμως μετά την αποχώρηση του Danny Boyle, η νεαρή πρωταγωνίστρια σχεδόν επέβαλε τον Wright με τον οποίον συνεργάστηκε στο Atonement, ταινία που ουσιαστικά έκανε γνωστούς και τους δύο. Αλλά και ο σκηνοθέτης φρόντισε να βγάλει τη νεαρή ασπροπρόσωπη, αφού κατάφερε να πλέξει και να σερβίρει ένα ψυχροπολεμικό θρίλερ, με χιτσκοκική ατμόσφαιρα, τη δράση του Bourne Identity και τη πορεία ενηλικίωσης της Mathilda. Με οσκαρικής ποιότητας μοντάζ, άλλοτε αεικίνητη και άλλοτε ακίνητη σκηνοθεσία, υπό την εκκωφαντική μουσική υπόκρουση των Chemical Brothers και μονίμως βουτηγμένη βαθειά στα καταγάλανα μάτια της Saoirse Ronan που ανατριχιάζει με την ερμηνεία της με παρτενέρ τους εξίσου καλούς Eric Bana και Cate Blanchett (σε έναν ρόλο όπως θα έπρεπε να είναι στο Kingdom of the Crystal Skull), η ταινία, τουλάχιστον μέχρι τη μέση, μοιάζει να μπαίνει εύκολα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Κάπου εκεί όμως το γλυκό λίγο χαλάει και δυστυχώς από πολλές και ταυτόχρονες πλευρές. Ο διαολεμένος ρυθμός και κατ’ επέκταση σκηνοθεσία και μοντάζ του πρώτου μισού πέφτει σταδιακά αλλά αισθητά. Η ένταση μειώνεται σε αφύσικα επίπεδα για αυτά που είχαμε συνηθίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο σκηνοθέτης μοιάζει σα να κουράστηκε να πειραματίζεται με κάθε σκηνή και το συνολικό οπτικό αποτέλεσμα ρίχνει τη ποιότητά του. Ταυτόχρονα όμως και η ιστορία δε βοηθάει ιδιαίτερα, αφού το κυνηγητό της Hanna μέχρι το Μαρόκο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αλλά η συνέχεια σε Ισπανία, Γαλλία και Γερμανία μοιάζει αρκετά επαναλαμβανόμενη και κυρίως χωρίς περιεχόμενο. Και κάπου εκεί, λίγο πριν το τέλος, έρχεται η απάντηση σε ένα ερώτημα που τέθηκε μεν, αλλά τελικά δε ξέρω αν χρειαζόταν να απαντηθεί, ποια είναι τελικά η Hanna. Η απάντηση που δίνεται σηκώνει πολύ συζήτηση, όχι τόσο ως προς το περιεχόμενό της αλλά κυρίως στο αν θα έπρεπε να υπάρχει καν σαν ερώτημα. Κατόπιν εορτής, θεωρώ ότι το ερώτημα θα έπρεπε να έχει αφεθεί μετέωρο και αναπάντητο, ένα εκνευριστικό μεν κινηματογραφικό τρικ αλλά μερικές φορές η θεωρίες των θεατών είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από την ιδέα ενός σεναριογράφου.

Η χρονιά είναι ακόμα νέα αλλά το Hanna είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του 2011 αφού, τουλάχιστον το πρώτο μισό του, ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Δυστυχώς η γεύση που αφήνει στο τέλος είναι σχετικά πικρή αλλά αυτό δε καταφέρνει να ακυρώσει μια εξαιρετική ταινία.

7/10