Ο Γαλλο-Αλγερινός πόλεμος, ή καλύτερα η προσπάθεια της Αλγερίας για να ανεξαρτητοποιηθεί από τους Γάλλους στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, δεν είναι και από τα πιο γνωστά ιστορικά θέματα στο κοινό, κινηματογραφόφιλο ή μη. Το Intimate Enemies είναι ένα project που ασχολείται με ακριβώς αυτές, τις άγνωστες στους περισσότερους από εμάς, πολεμικές συρράξεις, με τον δημιουργό του Florent Emilio Siri να προσπαθεί επί αρκετά χρόνια να το φέρει στις οθόνες ώστε να είναι όσο το δυνατόν πιο ακριβές.
Το σενάριο δεν απεικονίζει σε κάποια πραγματικά γεγονότα αλλά αποτελεί δραματοποίηση αληθινών μαρτυριών από διαφορετικούς ανθρώπους και τα οποία μετά πλέχτηκαν σε μία ιστορία. Η ταινία ακολουθεί τον λοχαγό Terrien ο οποίο τοποθετείται ηγέτης της διμοιρίας που βρίσκεται στα βουνά της Αλγερίας και κυνηγάει τον Slimane, έναν από τους σημαντικότερους φελάχους που υποκινεί την αντιστασιακή δράση των Αλγερινών ενάντια στους Γάλλους. Μαζί με τον “καραβανά” λοχία Dougnac και τους στρατιώτες τους αναλαμβάνουν αποστολές ώστε να ανακαλύψουν την κρυψώνα του Slimane.
Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της ταινίας είναι η ειρωνεία του “εμφύλιου” πολέμου αφού μέχρι πριν από λίγα χρόνια Γάλλου και Αλγερινοί συνυπηρετούσαν για να αποτρέψουν την ανεξαρτησία άλλων αποικιών της Γαλλίας. Στρατιώτες που κάποτε ήταν στην ίδια γραμμή, τώρα κατασφάζονται και η τραγικότητα της ερώτησης του Terrien στον Αλγερινό στρατιώτη του γιατί διάλεξε να πολεμήσει με τη Γαλλία και όχι με τους αντιστασιακούς συμπατριώτες του είναι μνημειώδης.
Αν και τυπικά υπάρχουν αρκετές σκηνές μάχης, αυτές δεν έχουν την Χολιγουντιανή επικότητα που έχουμε συνηθίσει, όχι τόσο γιατί δεν υπάρχουν τα τεχνικά (και οικονομικά) μέσα αλλά γιατί αυτός ο πόλεμος γινόταν με τους κανόνες των “κλεφτών και αρματολών”, ψηλά στα βουνά με κρυμμένους φελάχους πίσω από κάθε δέντρο και τους στρατιώτες να προσπαθούν να βρουν πληροφορίες για τον Slimane ενώ χάνουν τη ζωή τους χωρίς να μπορούν να αντιμετωπίσουν τους ελευθέρους σκοπευτές. Οι μέθοδοι αντιμετώπισης των φελάχων με ναπάλμ αλλά και οι θηριωδίες ένθεν κι ένθεν, μαζί με την καταρράκωση της ψυχολογίας του “ανυποψίαστου” Terrien, μας δίνει και μερικές, άγριας γοητείας, κινηματογραφικές εικόνες.
Εδώ πρέπει να επιστρέψω στη πρώτη φράση της δεύτερης παραγράφου, όπου έγραψα ότι το Intimate Enemies είναι συρραφή γεγονότων και αυτό είναι το μεγαλύτερο αρνητικά, ή slang ξενέρωμα της ταινίας. Εκτός των δύο αξιωματικών, τους οποίους εξαίσια ενσαρκώνουν οι Benoît Magimel (Terrien) και ειδικά ο Albert Dupontel (Dougnac), και έναν στρατιώτη, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για κανέναν άλλον χαρακτήρα της ταινίας. Βλέπουμε τα στρατιωτάκια να σκοτώνονται και δε μπορείς να συμπάσχεις γιατί κινηματογραφικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκείνον που πέρασε στη προηγούμενη σκηνή πίσω από τον Terrien ή τον Dugnac. Η εξέλιξη της δράσης γίνεται σχεδόν με βιντεοπαιχνιδίστικο τρόπο, πάνε σε αποστολή, σκοτώνονται μερικοί, επιστροφή, σκηνή στο ΚΨΜ, επόμενη αποστολή, σκοτώνονται άλλοι τόσοι και ξανά από την αρχή. Τραγικό αποκορύφωμα η τσόντα δακρύβρεχτη μελοδραματική σκηνή προς το τέλος που έδειχνε τους “πεσόντες” και σχεδόν δεν θυμόμουν κανέναν από αυτούς, ούτε καν φατσικά.
Με την ιστορία να μην είναι το δυνατό μου σημείο, το L' Ennemi Intime, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος του, μου έδειξε πολύ ενδιαφέροντα, σχεδόν ντοκουμενταρίστηκα στοιχεία για την προσπάθεια ανεξαρτησίας της Αλγερίας από τη Γαλλία, είδα δύο πολύ καλές ερμηνείες, μερικές ψυχολογικά έντονες σκηνές με ιδιαίτερα καλογραμμένους διαλόγους αλλά όλα αυτά δεν ταίριαξαν ώστε να παρακολουθήσουμε κάτι καλύτερο από απλά τη συρραφή των συστατικών της.
6/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου