Triangle [Ναυάγιο στην Παράνοια] review

Πριν από μερικά χρόνια, ο Βρετανός Christopher Smith ήρθε από το πουθενά και έδωσε νέα πνοή στο είδος των comedy horror με το Severance, πυροδοτώντας πληθώρα ανάλογων ταινιών όπως τα The Cottage και Dead Snow, με μάλλον αμφισβητούμενα αποτελέσματα. Το Triangle είναι η επόμενη προσπάθειά του, με το οποίο, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται να επιστρέφει στο παραδοσιακό θρίλερ. Σχεδόν…

Η Jess είναι μια νεαρή μητέρα που προσπαθεί να μεγαλώσει ένα αυτιστικό αγοράκι κάτι που την εξαντλεί σωματικά και ψυχολογικά. Μια πρόσκληση για μια βόλτα με το σκάφος ενός φίλου και την παρέα ενός ακόμα ζευγαριού και μιας τρίτης φίλης στα ανοιχτά του Μαϊάμι ακούγεται ιδανική αν και το να αφήσει το γιο της έστω και για λίγο, τη γεμίζει εφιάλτες. Όλα εξελίσσονται ομαλά μέχρι που μια ξαφνική ηλεκτρική καταιγίδα εμφανίζεται προκαλώντας τη βύθιση του σκάφους και τους 5 επιζώντες να επιπλέουν στον ωκεανό περιμένοντας τη διάσωση. Το κρουαζιερόπλοιο Αίολος εμφανίζεται από το πουθενά, τους προσεγγίζει με τους πέντε να μη προλαβαίνουν να πανηγυρίσουν τη διάσωσή τους αφού το πλοίο μοιάζει έρημο. Στην διάρκεια της περιπλάνησής τους, ο θάνατος δεν αργεί να τους βρει, με όλους να κατηγορούν ως δολοφόνο την Jess. Αυτά που συμβαίνουν πάνω στο πλοίο είναι πέρα κάθε φαντασίας και η Jess προσπαθεί να βρει τρόπο να επιστρέψει στο γιο της.

Δεν είναι συχνές οι περιπτώσεις των ταινιών που μας βάζουν πραγματικά στη διαδικασία να σκεφτούμε και όχι απλά να αναρωτηθούμε ή να προσέξουμε τα οπτικά στοιχεία. Πολύ θα ήθελα να αναφέρω, έστω και στο ελάχιστο, το τι, και κυρίως το γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν πάνω στον Αίολο αλλά θα πέσω σε βαθειά spoilers που θα καταστρέψει όλη την ουσία της ταινίας. Το γεγονός όμως είναι ότι ο Smith ανέπτυξε μια πολυεπίπεδη ιστορία, ιδιαιτέρως προσεγμένη σχεδόν μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια ακόμα και αν αρχικά μοιάζει η όλη κατάσταση λίγο χύμα. Το παιχνίδι που παίζει με τον θεατή ώστε να τον παρασύρει σε εντελώς λανθασμένες αρχικές εντυπώσεις είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ενώ η πρώτη αποκάλυψη δεν αργεί ιδιαίτερα ώστε να επιτρέψει στο μυστήριο να γίνει κουραστικό.

Παρά την ιδιαίτερα ενδιαφέρον concept, και το γεγονός ο Smith είναι και σεναριογράφος και σκηνοθέτης, το Triangle δε τα πάει το ίδιο καλά και στους υπόλοιπους τομείς του. Η ατμόσφαιρα αν και πειστική δε καταφέρνει να σε ρίξει σε κανένα σημείο βαθειά στη παράνοια του Αιόλου, παρά το θεωρητικά κλειστοφοβικό περιβάλλον ενός πλοίου. Σε αυτό βοηθάνε και οι μέτριες έως τραγικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών με την υποκριτική της Melissa George, αν και πουλέν μου, να φτάνει σε γελοία επίπεδα. Μια σχετική έλλειψη ρυθμού, κάποια νεκρά διαστήματα και αρκετές αχρείαστες επαναλήψεις σκηνών βάζουν το λιθαράκι τους ώστε η ταινία να μη βρει την αναγνώριση που θα της άξιζε.

Το Triangle είναι ένα διαμαντάκι, ακατέργαστο μεν, αλλά διαμαντάκι που αξίζει να δουν όλοι οι φίλοι των ταινιών μυστηρίου. Το τελικό αποτέλεσμα θα σας προκαλέσει μια απογοήτευση σε σχέση με το πως θα μπορούσε να ήταν με λίγη περισσότερη προσοχή (και budget) αλλά ακόμα κι’έτσι θα περάσετε ένα δυνατό 90λεπτο.

6/10