Μπορεί να λέγεται ότι ένα κωμικός ηθοποιός είναι πιο ολοκληρωμένος από έναν δραματικό, όμως οι κωμικοί είναι αυτοί σπανιότερα και πολύ πιο δύσκολα κάνουν το μεγάλο άλμα από τη κωμωδία στο δράμα, με τις προσπάθειες άλλοτε να είναι επιτυχημένες όπως του Robin Williams στο One Hour Photo, και άλλοτε καταστροφικές όπως ο Billy Crystal στο Mr. Saturday Night. Η προσπάθεια του Ben Stiller με το Greenberg κουτρουβαλάει βαθειά στα άδυτα της δεύτερης κατηγορίας.
Η 28χρονη Florence δουλεύει σαν βοηθός της οικογένειας Greenberg, λίγο babysitting, λίγο εξωτερικές δουλειές, λίγο χαμαλίκια, λίγο απ’όλα. Οι Greenbergs φεύγουν για διακοπές στο Βιετνάμ (!!) και αφήνουν πίσω τον αδερφό του ιδιοκτήτη, Roger Greenberg που μόλις βγήκε από ψυχιατρική κλινική και προσπαθεί να επανενταχθεί ενώ ταυτόχρονα θα περιποιείται τον σκύλο και υποσχέθηκε να του φτιάξει ένα σπιτάκι αφού η δουλειά του ήταν μαραγκός. Η συνάντηση του Roger με την Florence δημιουργεί μια ανεξήγητη, σχεδόν άρρωστη έλξη μεταξύ τους. Η αρρώστια του σκύλου τους φέρνει πιο κοντά, μόνο για να γνωρίσουν το πόσο αυτοκαταστροφικοί είναι και οι δύο.
Ο Ben Stiller είναι ένας ηθοποιός που, αν δεν είχε κάνει το αρκετά καλό Zoolander, θα τον θεωρούσα έναν από τους πιο ατάλαντους ανθρώπους του Hollywood. Έτσι είπα να του δώσω μια (τελευταία;) ευκαιρία να αποδείξει το ταλέντο του. Το άρρωστο αποτέλεσμα του Greenberg όμως δε μπορεί να χρεωθεί σε αυτόν αλλά αποκλειστικά και μόνο στον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Noah Baumbach, ο οποίος το 2005 διακρίθηκε με το The Squid and the Whale και από τότε προσπαθεί να επαναλάβει την επιτυχία. Αν και ο Stiller δεν είναι κακός, καταλήγει πάλι στα σχοινιά αφού η Greta Gerwig ως Florence κλέβει τη (όποια) παράσταση.
Όλη η ταινία είναι ένα καρναβάλι μιζέριας, κρίσης μέσης ηλικίας, αναποφασιστικότητας, γκρίνιας, λάθος αποφάσεων και ψυχολογικών προβλημάτων. Οι εντελώς αταίριαστοι Roger και Florence με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταλήγουν κάθε τρεις και λίγο μαζί, και αν για τον Roger αυτή η ανάγκη έχει κάποια λογική, ποτέ δε κατάφερα να καταλάβω την αντίστοιχη σεναριακή επιμονή και από τη πλευρά της Florence. Αυτή είναι λίγο χαμένη στο κόσμο της, με μια υπερβολική αθωότητα που καταντάει βλακεία, χωρίς να παίρνει πολύ στα σοβαρά τη ζωή της. Αυτός είναι ένας μεσήλικας, κακιασμένος μισάνθρωπος που μόνος του σκοπός είναι να χωρίσει τον παλιό του φίλο. Και επί 110 σχεδόν λεπτά εμείς παρακολουθούμε τις ανίερα άγαρμπες και αδέξιες και κυρίως ανούσιες συζητήσεις των δύο, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον, χωρίζοντας και στην επόμενη σκηνή να είναι ξανά μαζί.
Μέχρι χτες, το Before the Devil Knows You’re Dead είχε τη τιμή να είναι η μόνη ταινία που μου προκάλεσε σωματικές αναταραχές αφού όσο την έβλεπα είχα ανεβάσει 39 πυρετό. Το Greenberg κατάφερε να μπει σε αυτό το μικρό γκρουπ, αφού οι στομαχικές διαταραχές που μου προκλήθηκαν από τις παροιμιώδεις δόσεις βαρεμάρας ήταν ικανές να με κάνουν να δω τη ταινία με δύο διαλλείματα μιας ημέρας αφού πραγματικά δεν άντεχα, κανονικό βασανιστήριο.
2,5/10
το έπιασα το εννοούμενο! Μακρια :[
ΑπάντησηΔιαγραφή