Never Let Me Go [Μη Μ` Αφήσεις Ποτέ] review

Ο Mark Romanek είναι από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες μουσικών video clips αλλά παραδόξως, με μόλις δύο ταινίες στο ενεργητικό του, αποτελεί από τους αγαπημένους των κριτικών. Η αποχώρησή του από το Wolfman, αν και δυσάρεστη, δεν ήταν αναπάντεχη αφού δύσκολα μπορεί να συγκρατηθεί ένας τέτοιος σκηνοθέτης στα στενά καλλιτεχνικά όρια ενός blockbuster. Ευτυχώς για εμάς, η επόμενή του ταινία δεν άργησε να έρθει με τη μεταφορά ενός από τα πιο επιτυχημένα βιβλία της δεκαετίας, το Never Let Me Go του Ιάπωνα αλλά βρετανοθρεμμένου Kazuo Ishiguro, πιο γνωστού από τα “Απομεινάρια μιας Μέρας”.

Πριν περάσω στο βασικό plot και τη κριτική της ταινίας, πρέπει να να προειδοποιήσω ότι αναγκαστικά θα αναφερθώ σε, έστω και light, spoilers αφού αποτελούν βασικό κομμάτι της ιστορίας τα οποία αν και αποκαλύπτονται σταδιακά στη διάρκεια της ταινίας, είναι δομικά στοιχεία της πλοκής.

Σαν παιδιά, η Ρουθ, ο Τόμυ και η Κάθυ μεγάλωσαν στο οικοτροφείο του Hailsham. Η Κάθυ ήταν το δημιουργικό, ευαίσθητο κορίτσι που αγαπούσε τον Τόμυ, ένα αγόρι με ξεσπάσματα οργής, απομονωμένο και κλεισμένο στον εαυτό του. Η Ρουθ είναι η φίλη της Κάθυ, το αγοροκόριτσο που δε της αρέσει να χάνει. Όλα αυτά μοιάζουν φυσιολογικά, για ένα μάτσο παιδιά που μεγαλώνουν μαζί σε ένα ειδυλλιακό αγροτικό τοπίο στην Αγγλία στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Όμως η ιατρική επανάσταση του 1952 που ουσιαστικά εξάλειψε όλες τις ανίατες ασθένειες, και ανέβασε το μέσο όρο ηλικίας στα 100 χρόνια, κάνει αυτά τα παιδιά να μεγαλώνουν με προδιαγεγραμμένο μέλλον.

Δε προσπαθούσαμε να δούμε τι έχετε στη ψυχή σας. Προσπαθούσαμε να δούμε αν έχετε ψυχή. Τα λόγια της διευθύντριας, όταν χρόνια αργότερα οι φίλοι προσπαθούν να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο, κλείνουν σε μία φράση όλη την ουσία της ιστορίας του Ishiguro. Με σεμιναριακό τρόπο, ο σκηνοθέτης μας αποκαλύπτει τα δυστοπικά στοιχεία της ύπαρξης των παιδιών χωρίς να δημιουργεί έναν κόσμο επιστημονικής φαντασίας. Τα sci-fi ψίχουλα μπερδεύονται μαεστρικά με την νεανική ανησυχία αλλά και την έλλειψη κοινωνικής νοημοσύνης των παιδιών. Η τραγικότητα παρουσιάζεται σαν κανονικότητα και δεν αφήνει τη ταινία να πέσει κάτω από τα όρια του μελό αν και επιτυγχάνει να επηρεάσει βαθειά το θεατή.

Το Never Let Me Go, δεν είναι μια ρομαντική ιστορία. Η αγάπη υπάρχει και παίζει βασικό ρόλο αλλά τα όρια, της αγάπης, της ζήλειας, του έρωτα και της σεξουαλικής επιθυμίας χάνονται στην έλλειψη κοινωνικής εμπειρίας. Και αυτό γίνεται εφικτό χάρη σε όλους τους συντελεστές, αφού από το σκηνοθέτη και το σεναριογράφο μέχρι τους πρωταγωνιστές αλλά και τον χ τελευταίο ρόλο, όλα μοιάζουν άγρια αλλά και ειδυλλιακά. Carey Mulligan, Andrew Garfield, Keira Knightley, Charlotte Rampling, Sally Hawkins αλλά και οι μικροί Izzy Meikle-Small, Charlie Rowe και Ella Purnell, που υποδύονται τους ήρωες σε μικρή ηλικία είναι όλοι τους μαγευτικοί.

Δυστυχώς όμως τα παράπονα δε λείπουν και τα σημαντικότερα βρίσκονται στο ρυθμό της ταινίας και κατ’ επέκταση στο μοντάζ και τη σκηνοθεσία. Τα τρία acts της ταινίας είναι χωρισμένα με απόλυτη ακρίβεια ώστε το κάθε ένα να παρουσιάζει μια διαφορετική εποχή, έναν διαφορετικό σκοπό. Μπορεί το πρώτο που βλέπουμε τη ζωή των πρωταγωνιστών στο οικοτροφείο, και το τρίτο που φέρνει την αφύπνιση να είναι εξαιρετικά, αλλά το δεύτερο όπου παρακολουθούμε τους τρεις ήρωες να έχουν τη πρώτη επαφή με τον εκτός-οικοτροφείου κόσμο, να είναι κοινωνικά και ψυχολογικά άχαροι, και να αντιλαμβάνονται ότι πλησιάζει η ώρα για τη πρώτη “δωρεά”, αν και θεωρητικά χτίζει τη συνέχεια, είναι αρκετά πιο κουραστικό, με υπερβολικά πολλά αργά και αμίλητα πλάνα που σε μια τέτοια ταινία κουράζουν εύκολα και σε μεγάλο βαθμό.

Το Never Let Me Go είναι μια εξαιρετική, σχεδόν από κάθε άποψη ταινία, που είναι κρίμα που αγνοήθηκε τόσο κατάφορα από τα φετινά Όσκαρ. Η σκηνοθεσία του Mark Romanek, το σενάριο του Alex Garland, η μουσική της Rachel Portman, και η ερμηνεία της Carey Mulligan, όλα τους άξιζαν από μία υποψηφιότητα, μια επιβράβευση. Το Never Let Me Go είναι από τις ταινίες που(ελπίζεις ότι θα) σε στοιχειώνουν για χρόνια. Μη τη χάσετε.

7,5/10