Έχοντας κάνει πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, και έκτοτε έχοντας περάσει από διάφορα φεστιβάλ ανά την υφήλιο μεταξύ των οποίων και της Βαρσοβίας, η νέα ταινία του Xiaoshuai Wang (In Love We Trust) έρχεται στην Ελλάδα για να ξεκινήσει τη μετά-φεστιβαλική πορεία της.
Ο Lin είναι ένας καπετάνιος που μετά από 14 χρόνια απουσίας στις θάλασσες, επιστρέφει στη πόλη του Τσονγκκίνγκ (μεγαλούπολη στα νοτιοδυτικά της Κίνας) όταν μαθαίνει ότι ο 25χρονος γιος του σκοτώθηκε σε ένα συμβάν όταν πυροβολήθηκε από αστυνομικό. Τα πράγματα είναι δύσκολα όμως για τον Lin αφού στην πόλη φαίνεται να έχει μόνο εχθρούς, λογικό δεδομένου του ότι παράτησε γυναίκα και παιδί. Ο Lin μαθαίνει ότι ο γιος του, χωρίς προηγούμενα ξεσπάσματα βίας, έβγαλε μαχαίρι σε ένα πολυκατάστημα, κρατούσε όμηρο μία πελάτη και στη προσπάθεια διάσωσής της, ένας αστυνομικός αναγκάστηκε να τον πυροβολήσει. Ο πατέρας με μόνη βοήθεια, έναν παλιό του φίλο, ακολουθεί τα στοιχεία, ρωτάει τη μητέρα, τον κολλητό, τη φίλη, την όμηρο, μέχρι και τον αστυνομικό που πυροβόλησε το γιο του, όχι για να τους κατηγορήσει αλλά για να καταλάβει τι ακριβώς έγινε και ταυτόχρονα να γνωρίσει τον γιο που άφησε πίσω.
Πριν δω τη ταινία περίμενα ένα μελόδραμα αλλά ο Wang με ξάφνιασε αφού το ύφος του σεναρίου μου θύμισε αρκετά το Mystic River του Eastwood, με τις προφανείς διαφορές φυσικά. Ο πατέρας λόγω ενός τραγικού συμβάντος, ξεκινάει μια σταυροφορία για να μάθει τι ακριβώς έγινε, έχοντας σκόρπιες ελπίδες ότι ο γιος του ήταν θύμα και όχι θύτης, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να γνωρίσει τον γιο που άφησε πίσω παιδάκι και δε τον είδε ποτέ άντρα. Εκτυπώνει και μεγεθύνει μανιωδώς φωτογραφίες του γιου του από τη CCTV του καταστήματος στο οποίο σκοτώθηκε προσπαθώντας να τον καταλάβει. Στοιχείο-στοιχείο και μάρτυρας-μάρτυρας, το κουβάρι σιγά σιγά ξεδιπλώνεται για να ανακαλύψει τη τραγική αλήθεια. Με τη χρήση flashbacks, ο σκηνοθέτης πολύ έξυπνα χωρίζει όλο το συμβάν της ομηρίας σε διαφορετικές οπτικές γωνίες ανάλογα με τον αφηγητή και το παρουσιάζει σταγόνα σταγόνα ώστε να μας κρατήσει το ενδιαφέρον.
Το ενδιαφέρον ενός θεατή όμως είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Το Chongqing Blues είναι μια ταινία που πραγματικά έπαιξε με τα νεύρα της αντικειμενικότητάς μου. Η σινεφίλ αισθητική ζει και βασιλεύει στη ταινία, κάνοντας την υπόθεση άκρως προσωπική. Με λίγα λόγια ο ρυθμός της ταινίας είναι πιο αργός και από χελώνα στην ανηφόρα, οι ηθοποιοί ανταλλάσσουν αέναα βλέμματα πριν αρχίσουν το διάλογο με τον ίδιο αργό ρυθμό και στη μεγαλύτερη διάρκεια παρακολουθούμε ασφυκτικά κοντινά του πρωταγωνιστή Xueqi Wang να περιπλανιέται από κομμωτήρια σε γήπεδα και από νοσοκομεία σε techno clubs σχεδόν αμίλητος, απλά παρατηρώντας αυτά που έβλεπε ο γιος του. Σχεδόν κάθε πλάνο έχει την αξία του, δεν υπάρχουν άχρηστες σκηνές με την κάμερα να δείχνει τη θάλασσα και τον ήρωα να την χαζεύει νοσταλγικά ώστε να προκαλέσουν τον εκνευρισμό του μέσου θεατή, αλλά τα πάντα, κινούνται με ταχύτητες υπό του μηδενός.
Η αντικειμενικότητά μου δέχτηκε πολύ δυνατό πλήγμα από το Chongqing Blues, αφού τεχνικά η ταινία είναι πολλές κλάσεις άνω του μετρίου αλλά τα 110 λεπτά της μου φάνηκαν ατέλειωτες και βασανιστικές ώρες, όσο και να ήταν το ενδιαφέρον μου να τη δω μέχρι το φινάλε. Αν δε σας ενοχλεί ο υπερβολικά υποτονικός ρυθμός, προσθέστε ενάμιση με δύο βαθμούς στη τελική βαθμολογία αφού θα απολαύσετε ένα πολύ ενδιαφέρον δράμα με πινελιές αστυνομικού μυστηρίου. Για τους υπόλοιπους, δυστυχώς δε μπορώ να εγγυηθώ ότι θα καταφέρετε να αντέξετε όλη τη διάρκειά του.
4,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου