Τα τρόλς είναι πλάσματα που ανάλογα σε ποιον τα αναφέρεις, απεικονίζονται εντελώς διαφορετικά. Για τα παιδιά, τρολς είναι οι “ευχούληδες” ή τα μικρά πλασματάκια με μυτερό καπέλο, για τους gamers είναι άσχημα τέρατα που σκοτώνουν στο WoW και οι ενοχλητικοί χρήστες στα fora, όμως για τους Σκανδιναβούς τα τρολς είναι μυθολογικά άσχημα ηλίθια τέρατα, συνήθως επικίνδυνα αλλά και ηρωικά που ζουν απομονωμένα στα βουνά. Και επειδή όπως κάθε μύθος επιβάλλεται να έχει τους υποστηρικτές του, το Troll Hunter είναι ένα mockumentry, δηλαδή φανταστικά γεγονότα παρουσιασμένα σε μορφή ντοκιμαντέρ που μας λέει την ιστορία για την συγκάλυψη της ύπαρξης των Trolls από την Νορβηγική κυβέρνηση!
Χρησιμοποιώντας το πολυφορεμένο τρικ των “χαμένων κασετών που βρέθηκαν μετά από καιρό”, το Troll Hunter μας παρουσιάζεται ως το υλικό που βρέθηκε μετά την εξαφάνιση μιας ομάδας φοιτητών κινηματογραφιστών που έκαναν έρευνα για το λαθραίο κυνήγι αρκούδων και βρέθηκαν να κυνηγάνε τρολς μαζί με τον Hans, έναν “δημόσιο υπάλληλο” που σκοπό έχει να μην αφήσει τα τρολς να φύγουν από τη περιοχή τους.
Η ταινία του André Øvredal έκανε αισθητή τη παρουσία της στο φεστιβάλ του Sundance όπου κέρδισε ένα αυτόματο cult status και λίγο αργότερα έφερε και τις αναμενόμενες φήμες για αμερικάνικο remake. Η σύγκριση με το Blair Witch Project είναι άμεση και όχι άδικα αφού έχουν πολλά κοινά στοιχεία αλλά όχι και το ίδιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Το βάρος του Troll Hunter πέφτει στον μυστηριώδη Hans και τον ηθοποιό Otto Jespersen που τον υποδύεται με τρομερό ρεαλισμό, και φυσικά τα τρολς όπου επιλέγει το δρόμο του Cloverfield, λίγες εμφανίσεις τους αλλά πεντακάθαρες και μπροστά στα μάτια μας, όχι σκιές και υποψίες. Καθαρά σκηνοθετικά, ο δημιουργός τα καταφέρνει περίφημα αφού παρά το σχεδόν αστείο κεντρικό θέμα, μας κάνει να πιστέψουμε ότι μπορούσε να είναι ένα ντοκιμαντέρ.
Εκεί που χάνει όμως είναι στη δραματουργία. Ο μύθος των τρολς έχει κάποιους κανόνες, όπως ότι κυνηγούν μόνο τη μέρα γιατί το φως τους μετατρέπει σε πέτρα ή τους κάνει να εκρήγνυνται, τους έλκει το χριστιανικό αίμα και είναι απλά ηλίθια άγρια ζώα. Τα σατιρικά στοιχεία αν και στη θεωρία μοιάζουν απολύτως ταιριαστά, στη πράξη περνάνε εντελώς αδιάφορα έως γελοία. Όσο για το στοιχείο της εναλλαγής μέρας-νύχτας, για ακατανόητο λόγο, το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας παρουσιάζεται κατά τη διάρκεια της μέρας όπου ουσιαστικά δε περιμένεις να δεις κάποιο τρολ, κάτι που σε κάνει να χάνεις την απαραίτητη ένταση και τελικά καταλήγει μια κουραστική αντιγραφή του Blair Witch.
Παρά τις καλές ιδέες και την πειστική παρουσίαση, το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι ούτε ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ ούτε μια διασκεδαστική ταινία. Μερικές ιδιαίτερα αξιόλογες σκηνές την ώρα που εμφανίζονται τα τρολς αλλά μάλλον τίποτα περισσότερο μετά από αυτό.
5,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου