Limitless [Απόλυτη Ευφυΐα] review

Πολλοί έχετε δει σίγουρα το trailer αλλά μάλλον λίγους ενθουσίασε για να τρέξετε να το δείτε.Το Limitless είναι μια ταινία για ένα ναρκωτικό ή μήπως κατά βάθος κρύβεται μια superhero movie, ή μήπως ταυτόχρονα και τα δύο αλλά και τίποτα από τα δύο.

Ο Eddie Morra είναι ένας συγγραφέας με τη ζωή του να πάει από το κακό στο χειρότερο. Δεν έχει γράψει ούτε λέξη για το καινούριο του βιβλίο, είναι ταπί και μοιάζει σαν άστεγος. Η κοπέλα του Lindy τον αφήνει αφού δεν αντέχει να ζει έτσι βλέποντάς τον να κατρακυλάει στη μιζέρια του. Μέχρι που ο πρώην κουνιάδος του, του δίνει ένα χαπάκι που, όπως λέει, ξεκλειδώνει το αχρησιμοποίητο τμήμα του εγκεφάλου κάνοντας τις δυνατότητες του κάθε ανθρώπου απεριόριστες. Ξαφνικά τελειώνει το βιβλίο του σε μερικές μέρες, μπορεί να παρατηρεί και να εκμεταλλεύεται το κάθε τι στο περιβάλλον του, να ρουφάει απεριόριστες νέες πληροφορίες με μια ματιά. Η επίδραση όμως περνάει και ξεκινά το κυνήγι για αυτό το άγνωστο χαπάκι, που σε συνδυασμό με την κατάχρησή του αλλά και την αυτοπροβολή του ως ξερόλας στη νέα του δουλειά στο τομέα της ενέργειας, βάζει τον Eddie σε θανατηφόρες περιπέτειες.

Ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ταινίας περνάει με τον Eddie να βρίσκεται υπό την επήρεια του χαπιού και τον σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί διάφορα οπτικά τρικς όπως την fisheye vision αλλά και την έντονα πιο φωτεινή φωτογραφία για να αποδώσει την drugged κατάσταση του πρωταγωνιστή. Αυτή η κατάσταση θυμίζει λίγο “Bruce Almighty-without the fun”, κάτι που διαρκεί ιδιαίτερα πολύ και απλά περιμένεις τι θα γίνει όταν περάσει η επίδραση. Από εκεί και μετά βρίσκει κι’άλλα χάπια, ξαναγίνεται ένας μικρός μεσσίας, φτιάχνει περιουσίες σε χρόνο μηδέν, ανακαλύπτει το μυστικό αλλά και τις παρενέργειες του χαπιού, βρίσκεται μπλεγμένος με μαφιόζους και πολιτικούς να τον κυνηγάνε ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να πείσει τον μεγαλοκαρχαρία Carl Van Loon για την ικανότητά του. Το σενάριο καταφέρνει να κάνει όλα αυτά να μην έχουν κανένα σχεδόν ενδιαφέρον. Τα πραγματικά άπειρα plot holes, η ανεκδιήγητες βλακείες του Eddie που μοιάζουν να γίνονται απλά για να αυτοκαταστραφεί αφαιρούν κάθε αίσθηση διασκέδασης.

Παρακολούθησα τη ταινία στον αυτόματο πιλότο. Χωρίς να είναι γεμάτη κλισέ, ο χαρακτηρισμός που μου ερχόταν ξανά και ξανά όσο την έβλεπα ήταν “ανούσια”. Ποτέ δε με διασκέδασε εκτός από μία και μοναδική σκηνή, ένα tribute στην εξαιρετική σκηνή μάχης του OldBoy με το σφυρί, και απλά περίμενα το αναμενόμενο φινάλε, έστω και αν η διάρκειά της δε με κούρασε ιδιαίτερα. Και εκεί ήρθε η έκπληξη με το φινάλε και είναι επιτέλους politically incorrect και να μου αφήνει μια γλυκιά γεύση για το τέλος.

Όποιος αποφασίσει να τη δει, σίγουρα δε θα το μετανιώσει αφού και ο Bradley Cooper και η σκηνοθεσία αλλά και η κεντρική ιστορία (αλλά όχι και το σενάριο) έχουν κάποιο ενδιαφέρον αλλά αμφιβάλλω αν θα τη θυμάστε λίγες ώρες μετά.

5,5/10