Hævnen (In a Better World) [Ισως, Αύριο!] review

Σίγουρα κανείς δε περίμενε τον Κυνόδοντα να κερδίσει το Όσκαρ, ήταν ήδη μια μεγάλη έκπληξη που κατάφερε να μπει στη πεντάδα, αλλά αξίζει να δούμε τη ταινία που τελικά έκλεψε το αγαλματάκι από το Biutiful, που ήταν και το μεγάλο φαβορί, το Hævnen της Susanne Bier από τη Δανία.

Δυο οικογένειες στη Δανία, δυο δεκάχρονα αγόρια που γνωρίζονται κατά τύχη και δημιουργούν μια περίεργη φιλία που θα καθορίσει το μέλλον τους. Ο Elias έχει την ατυχία να έχει πεταχτά δόντια κάτι που σε συνδυασμό με τον αμυντικό χαρακτήρα του, τον κάνει εύκολο θύμα των νταήδων του σχολείου. Ζει με τη μητέρα του, αφού οι γονείς του χωρίζουν και ο πατέρας του, γιατρός Anton μοιράζει το χρόνο του στο γιο του και σε προσφορά ιατρικών υπηρεσιών σε ένα καταφύγιο προσφύγων μιας Αφρικανικής χώρας. Ο Christian μόλις έχει χάσει τη μητέρα του από καρκίνο και μετακομίζει με τον πατέρα του Claus, στο σπίτι της γιαγιάς του. Στο σχολείο γίνεται μάρτυρας της “εκμετάλλευσης” του Elias από τους συμμαθητές του και τον υπερασπίζεται με τρομερά ξεσπάσματα βίας, βάζοντας τα με μεγαλύτερούς του. Η σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στα δύο παιδιά είναι σχεδόν αλληλοεξαρτημένη με τη συμπεριφορά του Christian να είναι σχεδόν αυτοκαταστροφική σέρνοντας μαζί του και τον Elias.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο τίτλος Hævnen στα Δανέζικα δεν μεταφράζεται heaven (=παράδεισος) όπως κάποιος μπορεί να θεωρήσει, αλλά revenge (=εκδίκηση), κάτι που δίνει και μια επιπλέον γοητεία στη ταινία. Ζητήματα όπως bullying, και παιδική βία μπορεί να μοιάζουν πρωταγωνιστές αλλά το πραγματικό θέμα είναι ο τρόπος αντιμετώπισης μιας απώλειας, είτε αυτή πρόκειται για ένα θάνατο ή ένα διαζύγιο από δύο παιδιά με τελείως διαφορετικούς τρόπους. Πανέξυπνες αλληγορίες χρησιμοποιούνται για να τονίσει ότι μια σφαγή αμάχων γυναικών κάπου στην Αφρική, στα μάτια ενός παιδιού δεν έχει και μεγάλη διαφορά από τη μάχη του σχολείου, τη μάχη της επιβίωσης σε ένα περιβάλλον που είσαι ανεπιθύμητος και ο πιο αδύναμος θα υποστεί τα δεινά.

Το σενάριο του μόνιμου συνεργάτη της Susanne Bier, Anders Thomas Jensen είναι ιδιαίτερα καλογραμμένο και καταφέρνει να θίξει θέματα που αρχικά δε μπορείς να αντιληφθείς. Δε προσπαθεί να μας διδάξει ή να μας περάσει τη γνώμη του αλλά να μας διηγηθεί μια ιστορία. Δύο τα μειονεκτήματα σε αυτή του τη προσπάθεια, το γεγονός ότι σχεδόν σε καμιά στιγμή, τουλάχιστον στα 3/4 της ταινίας, δε ξέρεις που το πάει, που θέλει να καταλήξει, και αν θέλει να καταλήξει κάπου, κάτι μειώνει σε μεγάλο βαθμό τη περιέργεια και κατ’ επέκταση το ενδιαφέρον τη στιγμή που το παρακολουθείς, ενώ αρνητική εντύπωση μου έκανε και η ελλιπής ανάπτυξη του ρόλου και της οικογένειας στο σύνολο, του Christian. Δε γνωρίζεις τίποτα για τον πατέρα του εκτός ότι ζούσε στην Αγγλία, δε γνωρίζεις αν αυτή η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του ξεκίνησε μετά το θάνατο της μητέρας του ή υπήρχε από πριν. Μπορείς να υποθέσεις τα περισσότερα αλλά είναι σημεία κρίσιμα για την ηθική της ταινίας και θα έπρεπε να αναφερθούν.

Τέλος πρέπει να δοθούν τα εύσημα στη σκηνοθεσία της Bier αλλά κυρίως στη φωτογραφία και το μοντάζ των συνεργατών της τα οποία είναι πραγματικά οσκαρικού επιπέδου. Δε θυμάμαι από πότε έχω να χαζέψω τόσο όμορφη κινηματογράφηση. Αντίθετα, αρκετά υποτονική ήταν η μουσική που δε κατάφερε να δώσει το κάτι παραπάνω. Όσο για τις ερμηνείες, το σύνολο των ενήλικων ηθοποιών ήταν εξαιρετικοί με κορωνίδα τον εκπληκτικό Mikael Persbrandt, ο οποίος έχει ήδη κερδίσει έναν ρόλο στα Hobbit, αλλά τα δύο παιδιά απλά ικανοποιούν με τη ποιοτική διαφορά να είναι εμφανής.

Αν και το θέμα δε μπορεί να θεωρηθεί πρωτότυπο, ο τρόπος ανάπτυξης και αντιμετώπισής του είναι σχεδόν πρωτοφανής και παρά τα αρκετά φάουλ του σεναρίου, και σε συνδυασμό με τον υψηλού επιπέδου τεχνικό τομέα, το Hævnen άξιζε στο έπακρο τουλάχιστον την υποψηφιότητα.

7/10