Μετά από ένα διάλειμμα με τα Death Race και AvP, ο Paul W.S. Anderson επιστρέφει ως σκηνοθέτης του τέταρτου Resident Evil, και φέρνει μαζί του τη πολυδιαφημισμένη 3D τεχνολογία του Avatar. Τι γίνεται όμως πίσω από τον τρισδιάστατο εντυπωσιασμό, αξίζει το Afterlife τη προσοχή μας ή μήπως έφτασε η ώρα να τραβήξουμε τη πρίζα…
Στο τέλος του Extiction, η Alice ανακαλύπτει όλη την αλήθεια για τον εαυτό της όταν βρίσκει τους αμέτρητους κλώνους της και πια μόνο της μέλημα είναι η καταστροφή της Umbrella και η εύρεση των φίλων της που έστειλε στην άγνωστη Arcadia, το τελευταίο καταφύγιο που, όπως μεταδίδει το περίεργο σήμα, ευνή ακόμα ασφαλές και αμόλυντο. Η all-out επίθεση των Alice στη βάση της Umbrella, αν και προκαλεί τη καταστροφή της, δε φέρνει και το θάνατο του ηγέτη της Albert Wesker. Έτσι η Alice παίρνει το δρόμο προς την Arcadia όμως δε βρίσκει αυτό που περιμένει και η αναζήτησή της θα την φέρει σε μια φυλακή του Λος Άντζελες, όπου με την βοήθεια των εκεί επιζώντων θα προσπαθήσουν να φτάσουν στην Arcadia.
Είμαι οπαδός του Resident Evil franchise και ως geek υποστηρίζω τις ταινίες βασισμένες σε βιντεοπαιχνίδια, έστω και αν σχεδόν όλες με έχουν απογοητεύσει οικτρά. Όμως δεν είμαι ιδιαίτερος γνώστης των παιχνιδιών Resident Evil και της λεπτομερής ιστορίας τους, και το σενάριο για πρώτη φορά στη σειρά μοιάζει υπερβολικά βασισμένο στα παιχνίδια. Παρουσιάζονται νέοι χαρακτήρες από το πουθενά, καλοί και κακοί που χωρίς καμία “εισαγωγική” δικαιολογία, πλασάρονται σαν πρωταγωνιστές. Εντάξει, μπορεί το σενάριο ποτέ να μην έπαιζε μεγάλο ρόλο, αλλά πάντα είχε μια λογική σειρά, και χωρίς να είναι πολύπλοκο ήταν μια άκρως ικανοποιητική δικαιολογία για τη κλοτσοπατινάδα που ακολουθούσε, κάτι που εδώ λάμπει με την απουσία του και κάνει το Afterlife να μοιάζει υπερβολικά με τα streched out sequels του Saw που απλά υπάρχουν για να επιμηκύνεται η ίδια ιστορία και όχι για να εξελιχτεί.
Ολόκληρη η ταινία έχει ουσιαστικά μόνο τρεις action sequences, η εισαγωγική που είναι μια κάκιστα σκηνοθετημένη αντιγραφή του Matrix Reloaded, η τελευταία που αντιγράφει το μινιμαλιστικό φινάλε του Equilibrium μέχρι αηδίας, και μόνο μία, που είναι πραγματικό zombie thriller όπως τις απολαύσαμε στα προηγούμενα κεφάλαια. Κακοσκηνοθετημένη, κακοχορογραφημένη εκτός λίγων περιπτώσεων όπως η σκηνή με τον Axeman, και χωρίς καν να μοιάζουν όλα αυτά καν με Resident Evil. Απλά ξενέρωτες.
Θα το καταλάβατε και από την εισαγωγή, αλλά αξίζει να ξανατονίσω, ότι είδα τη ταινία στις παραδοσιακές δύο διαστάσεις κα δε ξέρω αν τα πολυδιαφημισμένα Avatar-engined 3D effects μπορούσαν να δώσουν έστω το κάτι παραπάνω στο Afterlife, αλλά πραγματικά αμφιβάλλω. Κανένα Resident Evil δεν έπασχε από οπτικά εφέ και δεν υπήρχε κανένας λόγος εισαγωγής εντελώς άσχετων scifi οπτικών στοιχείων στη σειρά. Το πείραμα απέτυχε αλλά τα ταμεία γέμισαν, άρα λίγο ρόλο παίζει η γνώμη μου αφού ήδη έχει ανακοινωθεί το Resident Evil 5 για τον Μαίο του 2012. Δεν απογοητεύονται, αλλά ούτε κι’ εγώ…
4/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου