Like Dandelion Dust review

Και μόνο το άκουσμα του οικογενειακού δράματος σαν είδος, είναι αποθαρρυντικό για τον μέσο θεατή, και μια τέτοια ταινία πρέπει να αριστέψει για να αποκτήσει τη φήμη που ίσως της αξίζει. Ο Jon Gunn αντίθετα, προτίμησε να πάρει την πεπατημένη διασκευάζοντας τη νουβέλα της Karen Kingsbury, και θα εξηγηθώ παρακάτω…

Δύο τα ζευγάρια της ταινίας, η Wendy και ο Rip Porter, μικροαστοί που προσπαθούν με το ζόρι να τα βγάλουν πέρα και τον Rip αλκοολικό και βίαιο. Στην άλλη άκρη ο Jack και η Molly Campbell, ευκατάστατοι, και αγαπημένοι. Ένα από τα βίαια ξεσπάσματα του Rip τον στέλνει στη φυλακή για 7 χρόνια χωρίς να ξέρει ότι η Wendy είναι έγκυος. Το μωρό και γεννιέται και δίνεται παράνομα για υιοθεσία στους Jack και Molly. Ο Rip αποφυλακίζεται νέος άνθρωπος, απεξαρτημένος, τρυφερός και έτοιμος για μια νέα αρχή με την Wendy. Έτσι όταν μαθαίνει ότι η Wendy γέννησε το παιδί τους, αποφασίζουν να προσπαθήσουν να πάρουν πίσω τον 7χρονο πια Joey που δε γνωρίζει τίποτα.

Από τη στιγμή που ξεκινάει η προσπάθεια των Porters για να πάρουν πίσω το παιδί, όλα μοιάζουν να έχουν πάρει το δρόμο τους. Η υπεράνθρωπη προσπάθεια των Campbells έστω και με μη νόμιμα μέσα να το αποτρέψουν, οι κινήσεις πανικού, ο χρηματισμός και από την άλλη η ετοιμασίες ψυχολογικές και οικιακές για να υποδεχτούν σταδιακά το παιδί που έχει μεγαλώσει με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής από αυτόν που μπορούν να του προσφέρουν εκείνοι. Ακόμα και το φινάλε προδίδει την γυναικεία (μητρική;) φιγούρα στο σενάριο αφού τα πάντα παίρνουν τελικά το δρόμο τους, τον υπερβολικά politically correct δρόμο τους. Ακόμα όμως κι’ έτσι, η σκηνοθεσία είναι αναπάντεχα καλή και κρατάει έναν ικανοποιητικό ρυθμό και σε συνδυασμό με τις συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές, που δυστυχώς όμως συχνά ξεπερνάν το όριο του μελοδράματος, καταφέρνουν να μη κουράσουν το θεατή ούτε στο ελάχιστο.

Μεγάλο ρόλο σε αυτή τη πειστικότητα που κρατάει τον ρεαλισμό στη ταινία έχουν οι Porters, ή καλύτερα οι Mira Sorvino και Barry Pepper που είναι εξαιρετικοί, αντίθετα πε τους Cole Hauser και Kate Levering που υποδύονται του Campbells για τους οποίους δυστυχώς δε μπορείς να πεις το ίδιο.

Ταινίες με ιδιαίτερο θέμα, θέλουν και ειδικούς θεατές, κατά προτίμηση θηλυκού γένους, και εγώ δεν ήμουν αυτός. Το Like Dandelion Dust προσπαθεί να συγκινήσει περισσότερο απ’ όσο πρέπει για να μη δείξει την απλοϊκότητα της ιστορίας τους, δηλαδή προσπαθεί να διορθώσει το ένα λάθος με ένα ίσως μεγαλύτερο. Το ένα από τα δύο πρωταγωνιστικά ζευγάρια εντυπωσιάζει και δίνει αυτό το κάτι παραπάνω ώστε να μπορώ να την προτείνω ως μια αξιοπρεπή ταινία.

5/10