Burlesque review

Αν και το είδος του μιούζικαλ, πριν μερικά χρόνια είχε μια ξαφνική άνοδο με τα Moulin Rouge και Chicago, η συνέχεια δεν ήταν η ίδια αφού από τότε ζήτημα είναι να βγαίνουν ένα-δύο μιούζικαλ το χρόνο, και αυτά, ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες των προϋποθέσεων όπως το περσινό Nine, συνήθως απογοητεύουν. Το Burlesque, όντας μια σχετικά μικρή παραγωγή σε σχέση με τα πολυπληθή έπη των προηγούμενων ετών, προσπαθεί να επιστρέψει στις ρίζες όπου το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια καλή φωνή και ιστοριούλα, που να δικαιολογεί τα τραγούδια.

Η Ali είναι μια νεαρή κοπέλα που δουλεύει σαν σερβιτόρα κάπου στην Αϊόβα αλλά έχει μεγάλα όνειρα. Με ελάχιστα λεφτά στη τσέπη παίρνει το λεωφορείο για το Los Angeles για να ζήσει το όνειρό της. Με τσαμπουκά και θράσος βρίσκει δουλειά στο καμπαρέ Burlesque όπου δεν αργεί να δείξει το ταλέντο της και να γίνει μεγάλη σταρ.

Το παραμύθι της σταχτοπούτας στα καμπαρέ του L.A. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η χωριατοπούλα που κάνει πραγματικότητα το όνειρό της, ο θρύλος που ανακαλύπτει το ταλέντο της, το έρωτας με τον μπάρμαν και ένα τόσο happy end που νομίζεις πως βλέπεις τη μελωδία της ευτυχίας. Όμως δεν είναι μόνο αυτό, κακογραμμένοι διάλογοι, χάρτινοι και απόλυτα κλισέ χαρακτήρες χωρίς προσωπικότητα και ρεαλισμό. Πιο τρανταχτό παράδειγμα η Tess, η άγρια ιδιοκτήτρια του καμπαρέ που για αδιανόητο λόγο δέχεται τις συνεχείς αυθάδειες της Ali και αντί να την πετάξει έξω όπως περιμένουμε από τον τρόπο που μας την έχουν παρουσιάσει, τις καταπίνει και της δίνει και ευκαιρίες καριέρας. Περιέργως παρόλα τα παραπάνω, το Burlesque έχει ένα ακόμα πιο αρνητικό στοιχείο που χάνει τη χαζή ιστοριούλα να μοιάζει πταίσμα.

Μουσική, τραγούδια, σκηνή, χορός, καμπαρέ αλλά και υποκριτική. Το αν αρέσουν σε κάποιον τα συγκεκριμένα τραγούδια είναι υπόθεση πολύ προσωπική και δε μπορώ να την κρίνω, αν και προσωπικά ούτε με κούρασαν όπως αυτά του Sweeney Todd αλλά κανένα δε μου άρεσε και ιδιαίτερα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο σκηνικό. Υποτίθεται ότι βρισκόμαστε σε ένα καμπαρέ, όχι σε μια μουσική σκηνή, κάτι που έκανε μερικά τραγούδια εντελώς άσχετα με το γενικό θέμα της ταινίας. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα τραγούδια ήταν προηχογραφημένα σαν κομμάτια ενός album και είναι εντελώς εκτός κλίματος της live σκηνής. Και για να καταστραφεί και η τελευταία ελπίδα, τα περισσότερα δεν ήταν σωστά συγχρονισμένα με το στόμα αλλά ούτε και σωστά σκηνοθετημένα με αποτέλεσμα να βλέπουμε το ορθάνοιχτο στόμα να ουρλιάζει ΑΑΑ και να ακούμε απλά ένα α. Ερασιτεχνικά λάθη που δε συγχωρούνται. Στα ίδια χαμηλά επίπεδα βρίσκεται και το υποκριτικό κομμάτι με την Christina Aguilera να έχει μεν τη φωνή αλλά να είναι επιεικώς τραγική ηθοποιός, και την Cher να μετανιώνει που έκανε διάλλειμα από τη σύνταξή της. Cam Gigandet, Stanley Tucci και Kristen Bell, οι μόνοι που είναι πραγματικά αξιόλογοι.

Το Burlesque είναι δυστυχώς σχεδόν ερασιτεχνικό και αν δεν είχε το ταλέντο του Tucci και τη φωνή της Aguilere (μόνο τη φωνή), θα έπεφτε πολύ εύκολα κάτω από το ψυχολογικό όριο της βιντεοταινίας. Υπερβολικά ελαφριά ταινία, που όμως έχει στιγμές που σου προκαλεί εκνευρισμό με αποτέλεσμα να χάσει το feel good τόνο της.

4/10