In the Electric Mist [Καταιγίδα στην Ομίχλη] review

Μπορεί ο Tommy Lee Jones να μη θεωρείται το πιο εμπορικό όνομα στη βιομηχανία αλλά κάθε του νέα του ταινία περνούσε από το μικροσκόπιο πολλών θεατών. Αντίθετα, το In the Electric Mist, παραγωγής 2009, πέρασε και δεν ακούμπησε αφού δε βγήκε ποτέ στις αίθουσες τις Αμερικής, ενώ στην Ελλάδα και σε υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και Ασίας όπου προβλήθηκε και στις μεγάλες οθόνες, πέρασε σχεδόν το ίδιο απαρατήρητο. Μένει να δούμε αν του άξιζε αυτή η μοίρα…

Ο Dave Robicheaux είναι αστυνόμος σε μια μικρή περιοχή της μετά-Κατρίνα ημικατεστραμένης Louisiana. Βετεράνος του Βιετνάμ, αλκοολικός, μοναστηριακά καλοκάγαθος αλλά ταυτόχρονα τρομερά θρασύς και βίαιος όταν νοιώθει ότι κάποιος ύποπτος τον περνάει για μαλάκα. Το κατακρεουργημένο πτώμα μιας ανήλικης πόρνης τον κάνει να τα βάλει με τους μεγαλοκαρχαρίες της περιοχής Baby Feet και LeMoyne. Ένα δεύτερο πτώμα παραχωμένο σ’ ένα βαρέλι με καβούρια φέρνει για βοήθεια την πράκτορα Rosie Gomez. Ταυτόχρονα ένα πτώμα ενός μαύρου άνδρα που μοιάζει να δολοφονήθηκε 40 χρόνια πριν, τα γυρίσματα μιας ταινίας και ένα starlet ζευγαράκι που δημιουργεί μια περίεργη σχέση με τον Robicheaux αλλά και τα φαντάσματα της διμοιρίας του στρατηγού John Bell Hood που μοιάζει να τριγυρνούν στην ομίχλη της περιοχής μπαίνουν στην εξίσωση που πρέπει να βρει λύση ο Robicheaux.

Αν και φαντάζομαι, ελάχιστοι θα το γνωρίζουν ο Dave Robicheaux, είναι χαρακτήρας μιας σειράς 18 βιβλίων του βραβευμένου με Πούλιτζερ, James Lee Burke και τον έχουμε ξαναδεί στις οθόνες μας το 1995 ενσαρκωμένο από τον Alec Baldwin στο Heaven's Prisoners. Το Electric Mist θεωρείται sequel αν και ουσιαστικά πρόκειται απλά για μια ιστορία με τον ίδιο κεντρικό χαρακτήρα σε μια σειρά αυτοτελών ιστοριών, και όχι άμεσο sequel που θα απαιτεί να έχουμε δει το πρώτο μέρος.

Η κεντρική ιστορία των δολοφονημένων ιεροδούλων αλλά και υποιστορία του αγνώστου πτώματος που βρέθηκε μετά από 40 χρόνια και όλα αυτά στην δεδομένα μυστηριακή περιοχή της Louisiana, μοιάζουν ιδανικές για ένα αστυνομικό θρίλερ που ξεκινάει με τια καλύτερες των προθέσεων αλλά δυστυχώς η εξέλιξή του είναι απογοητευτική. Δύο είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα της ταινίας, η –σχεδόν- αποτυχία του βετεράνου Γάλλου (!) σκηνοθέτη Bertrand Tavernier να αποτυπώσει ικανοποιητικά το μουχλιασμένο τοπίο μιας μικρής πόλης του Νότου και τα αμέτρητα αναπάντητα γιατί και πως. Γιατί το σχεδόν μανιακό ενδιαφέρον του Robicheaux για την υπόθεση, ποια ήταν η νεκρή πόρνη για την οποία μαθαίνουμε μόνο το όνομά της, γιατί δε μάθαμε τίποτα για το δεύτερο πτώμα, γιατί οι υποψίες του έπεσαν αμέσως και αποκλειστικά στους δύο μεγαλοκαρχαρίες, πως τελικά βρήκε ότι ο τάδε είναι ο δολοφόνος, ποιος ο ρόλος του ζευγαριού των ηθοποιών και πως ή γιατί ανέπτυξαν αυτή τη περίεργη φιλία που τελικά δεν είχε και καμία σχέση με την υπόθεση.

Εκτός του πρώτου εισαγωγικού εικοσαλέπτου, παρακολουθούμε ένα ψευτονουάρ θρίλερ σε αργή κίνηση με τον πρωταγωνιστή να μη προσπαθεί να βρει το δολοφόνο αλλά να είναι πεπεισμένος για το ποιος είναι αυτός, χωρίς ουσιαστικά  να γνωρίζουμε γιατί, και απλά να προσπαθεί να βρει στοιχεία για να τους κατηγορήσει άμεσα. Αλήθεια, όση ώρα έβλεπα τη ταινία, δε μπόρεσα να πεισθώ ότι ο πρωταγωνιστής είναι ένας έξυπνος, ένας κινηματογραφικά ενδιαφέρον, αλλά ένας πωρωμένος με μπόλικα συμπλέγματα και τραύματα, αστυνομικός. Θα προσπεράσω τελείως το στοιχείο του υπερφυσικού αφού ο μόνος λόγος παρουσίας του είναι για να ακούσουμε μερικές παραπάνω φιλοσοφίες για να περνάει η ώρα.

Βαρετή, ίσως όχι πολύ, αλλά απογοητευτική σίγουρα. Δεν έχεις μόνο μία αλλά δύο, ομοίως ενδιαφέρουσες υποθέσεις, και καταφέρνεις να κουράσεις το θεατή αφήνοντάς τον έξω από τις εξελίξεις. Δυστυχώς οι δολοφονίες μοιάζουν τελικά μόνο μια αφορμή για να ανακαλύψει κάποια μυστικά του παρελθόντος αλλά και να ξαναθυμίσει ότι ο (εμφύλιος) πόλεμος στο Νότο, δεν τέλειωσε ποτέ. Μας ενδιαφέρει; Μάλλον όχι.

5/10