Οι Ιππείς της Πύλου review

Ο Νίκος Καλογερόπουλος τα τελευταία 30 χρόνια, από την εποχή της Λούφας, είναι από τους πιο συμπαθείς Έλληνες ηθοποιούς και παρά τις μεγάλης διάρκειας απουσίες του από τις οθόνες, παραμένει ψηλά στις προτιμήσεις μας. Έντεκα σχεδόν χρόνια μετά το “Ένας & Ένας”, επιστρέφει με μια προσωπική, υπερβολικά προσωπική ταινία.

Ο Τηλέμαχος είναι ηθοποιός και θεατρικός παραγωγός. Παρά το ένδοξο παρελθόν, το παρόν του είναι θεοσκότεινο αφού χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά, με το άγχος να τον τρελαίνει. Έτσι, στα 50 του, φορτώνει κρυφά τα τελευταία του υπάρχοντα, τα σκηνικά απ’το θέατρο και πάει στο Πολύπυλο, ένα κάστρο στα ορεινά της Πύλου. Εκεί ζουν δυο αδέρφια μέσα στη τρέλα και μονίμως μαλωμένα, απομονωμένοι στο κάστρο εκτρέφοντας άλογα. Ο Τηλέμαχος δυσκολεύεται να προσαρμοστεί αλλά δεν υπάρχει τίποτα που δε βελτιώνεται με ένα από τα τσιγαριλίκια του Μπάμπη του Φου! Διαλέγει ένα από τα άλογα, τη Δημοκρατία, και κινά να γυρίσει τη περιοχή και να βρει τα αλώνια, τα αρχαία μάρμαρα. Στη πορεία του ανακαλύπτει τις ομορφιές αλλά και τους ανθρώπους της περιοχής, τον Άγιο Κανένα, έναν τρελό που τριγυρνάει με έναν τεράστιο σταυρό και την Χάιδω, τη σεξομανή χήρα που θα κάνει τα πάντα για να τον ρίξει στο κρεβάτι. Τέλος βρίσκει και τους Ιππείς, μια παρέα οικολόγων ακτιβιστών, ανάμεσά τους και τη Δημοκρατία, τη νεαρή κόρη ενός από τα αδέρφια, που του παίρνει τα μυαλά.

Πραγματικότητα ή φαντασία, σουρεαλισμός ή αλληγορία, όλη η ταινία μοιάζει γραμμένη υπό την επήρεια του ίδιου χόρτου που παρακολουθούμε να καπνίζει ο ηθοποιός καθ’όλη τη διάρκεια της. Σχεδόν τίποτα δε βγάζει ιδιαίτερο νόημα, τίποτα δε μοιάζει να έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, σχεδόν τα πάντα στη ταινία θέλουν να υπονοήσουν κάτι άλλο από αυτό που μας δείχνουν. Μπορεί αυτό να γίνεται από επιλογή αλλά αυτό που τελικά καταφέρνει είναι να μας δώσει την αίσθηση ότι οι Ιππείς της Πύλου, γράφτηκαν, σκηνοθετήθηκαν και ερμηνεύτηκαν από τον Καλογερόπουλο, για να τους δει και κυρίως να τους κατανοήσει μόνο ο Καλογερόπουλος. Μπορεί να είχε σκοπό να μοιραστεί την λατρεία του για την Ελλάδα, την ιστορία, τη πολιτική και φυσικά το κινηματογράφο αλλά τελικά αυτό που κάνει είναι να αυτοεπιδεικνύεται, και κακά τα ψέματα, δεν είναι και o Orson Welles. Βέβαια, δε μπορώ να μη παραδεχτώ ότι υπήρχαν κάποιες πραγματικά πολύ ωραία σκηνοθετημένες σκηνές και σε συνδυασμό με τη φωτογραφία του άγριου τοπίου και τα απλά, αλλά όχι απλοϊκά, ψηφιακά εφέ, το οπτικό αποτέλεσμα ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο. Πολλές όμως από τις σκηνές του πραγματικά έχαναν το όριο, η ατελείωτη και απίστευτα κουραστική διαδρομή προς τη Πύλο, η σχεδόν αέναη αναζήτηση της Δημοκρατίας στα βουνά και στα λαγκάδια με τον Τηλέμαχο να βρίζει ασύστολα και χωρίς όριο, σε σημείο να μην εκνευρίζει την ηθική μας αλλά τα νεύρα μας. Υπήρχαν βεβαίως και δύο-τρεις ατάκες που προκαλούσαν το δυνατό γέλιο με βασικό εκφραστή τους τον εκπληκτικό Ηλία Λογοθέτη, αλλά ήταν μόνο σταγόνα στον ωκεανό.

Μου άφησε την εντύπωση ότι ο Νίκος Καλογερόπουλος τραγουδούσε το Because I Got High, όσο έγραφε το σενάριο των Ιππέων. Μια υπερβολικά προσωπική ταινία που θέλει να αποτυπώσει τις μεγάλες αγάπες του δημιουργού στο πανί χωρίς να φανεί νάρκισσος ή εγωιστής αλλά που ποτέ δε μοιάζει να νοιάστηκε αν όλα αυτά ενδιαφέρουν το θεατή.

4/10