Ως γνήσιος λάτρης των Χριστουγέννων, δε μπορούσα να χάσω την ευκαιρία να δω τη νέα ταινία της Aardman, δημιουργού εταιρίας των Wallace and Gromit και Chicken Run, με τίτλο Arthur Christmas, έστω και αν η προσχολική συνοδεία μου με ανάγκασε να κατευθυνθώ στην μεταγλωττισμένη έκδοση. Πάμε να δούμε αν βρήκαμε τη ταινία των φετινών Χριστουγέννων…
Ο Arthur είναι, όπως άλλωστε λέει και το τίτλος, ο γιος, ο μικρός γιος του Άη Βασίλη ή πιο σωστά του Santa Clause, όπως έχει τυποποιηθεί σαν φιγούρα τον τελευταίο αιώνα. Στην εκδοχή της ταινία, ο Santa Clause θεωρείται τίτλος και περνάει από γενιά σε γενιά μετά τη συμπλήρωση 70 «αποστολών». Το μοίρασμα των δώρων δε γίνεται πια με το παραδοσιακό έλκηθρο αλλά με ένα υπερσύγχρονο αστρόπλοιο που θυμίζει περισσότερο το Enterprise, τα ξωτικά είναι εκπαιδευμένα και εξειδικευμένα σαν στρατιωτάκια. Υπεύθυνος για όλη αυτή την εξέλιξη είναι ο Steve, ο μεγαλύτερος γιος του Santa που δε βλέπει την ώρα να φορέσει τη κόκκινη στολή και να αναλάβει καθήκοντα. Αντίθετα, ο άγαρμπος και γκαφατζής Arthur αρκείται στην ευχαρίστηση να απαντάει παιδικά γράμματα με τις επιθυμίες του. Είναι παραμονή Χριστουγέννων, όλη η επιχείρηση πηγαίνει ρολόι όμως λίγο πριν το ξημέρωμα ανακαλύπτουν ότι ένα παιδί, κατά λάθος, δε θα πάρει ποτέ το παιχνίδι του. Με τον Steve να αδιαφορεί και τον Santa να νοιάζεται περισσότερο για τη ξεκούρασή του, ο Arthur με τη παρότρυνση και τη βοήθεια του παππού-Clause, παίρνουν το παλιό έλκηθρο και τρέχουν να προλάβουν τη ξημέρωμα για να παραδώσουν το τελευταίο δώρο.
Βασικό προαπαιτούμενο από μια xmas-theme ταινία είναι να σε βάλει στο εορταστικό κλίμα, στο κατάλληλο mood που όσο γλυκανάλατο και αν φαίνεται στους κυνικούς ρεαλιστές, τόσο σημαντικό είναι για τους υπόλοιπους, και η αλήθεια είναι ότι αρχικά το Arthur δε τα καταφέρνει πολύ καλά. Το όλο hi-tech σκηνικό υπό τη διοίκηση ενός στρατόκαυ… προκαλεί μεγαλύτερη δυσφορία απ’ όση θα έπρεπε. Το motto του δημιουργού είναι προφανώς, να μισήσεις τον κακό ώστε να αγαπήσεις τον καλό, όμως σε αυτή τη περίπτωση, ο κακός, δεν είναι κακός αλλά ενοχλητικός και ο χρόνος μέχρι να μπει ο καλός στο κεντρικό πλάνο είναι αρκετός ώστε να σε απογοητεύσει. Ο Arthur όμως είναι ένας, γεμάτος κλισέ μεν, αξιαγάπητος δε, χαρακτήρας. Είναι η προσωποποιημένη αφελής χαζομάρα των Χριστουγέννων που δε μπορείς να μη λατρέψεις.
Όλη η υπόλοιπη διάρκεια της ταινίας είναι ένα αδιάκοπο road movie ή μάλλον air movie, με τους ταξιδιώτες να προσπαθούν να βρουν στα τυφλά το σπίτι του μικρού κοριτσιού που περιμένει το δώρο της πριν ξημερώσει. Αν και προσπαθούν πολύ να συνδυάσουν τη καθαρή κωμωδία με τη χριστουγεννιάτικη περιπέτεια, δε τα καταφέρνουν πάντα. Το μπέρδεμα μεταξύ δύο πόλεων με το ίδιο όνομα σε διαφορετικές χώρες είναι έξυπνο αλλά η πτώση στη μέση της αφρικανικής ερήμου και η μάχη με τα λιοντάρια ήταν πραγματική παραφωνία. Η δράση έχει συνολικά τα καλά της σημεία, έχει τις κοιλιές της όμως παρά τη προσπάθεια δε καταφέρνει να πρωταγωνιστήσει θεματικά. Η ευαισθησία της αποστολής του Arthur για τη παράδοση του τελευταίου δώρου, είναι σίγουρα το πιο δυνατό σημείο, χωρίς όμως να έχει και αρκετό χρόνο on screen.
Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά αξίζει η γραφική απεικόνιση, με την Aardman να έχει αφήσει πίσω της την stop-motion clay animation τεχνική της που την έκανε διάσημη, αλλά παρά τa πλήρως cgi μοντέλα, το τελικό αποτέλεσμα έχει ένα…marshmallow-ey πλαστελινοειδές feeling που πραγματικά θα λατρέψετε.
Το Arthur Christmas είναι η πιο αμερικανοποιημένη παραγωγή της εταιρίας και της φαίνεται. Η gadgetομανία και ο αντιμιλιταρισμός είναι δυο στοιχεία που δεν είχαν καμία θέση στη ταινία. Το χειρότερο όμως είναι ότι όταν τελειώσει, δε θα σας αφήσει καμία γέυση στο στόμα, ούτε καν πικρή. Μια ταινία που απολαμβάνεις, κυρίως οπτικά, όσο διαρκεί αλλά ξεχνάς πολύ γρήγορα.
6/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου