Contagion review

Το χαρακτηριστικό της αντιδραστικότητας δεν είναι στοιχείο της προσωπικότητάς μου, όμως όταν κάποιοι καλλιτέχνες γίνονται δέκτες μιας ανεξήγητης ασυλίας, σχεδόν νεκρόφιλης λατρείας από τα μέσα…μου γυρίζει το μάτι. Ο σκηνοθέτης Steven Soderbergh είναι σίγουρα στις πρώτες θέσεις μιας τέτοιας λίστας ευνοημένων, αφού έχει μια ολόκληρή καριέρα βουτηγμένη στη μετριότητα με σχεδόν μοναδική έξαρση ταλέντου, το 2000 με τα Erin Brockovich και Traffic. Από τότε το μόνο μου κάνει είναι να πειραματίζεται (Bubble, The Girlfriend Experience) στου κασίδη το κεφάλι, να αποτυγχάνει με μεγαλεπήβολα σχέδια (Che, The Good German) και ανάμεσα να πλακώνεται στα blockbusters (Ocean's 11-12-13) μπας και βγάλει και κάνα δολάριο. Η νέα του ταινία Contagion έμοιαζε διαφορετική, αφού είχε πάρει το εμπορικό theme της μετάδοσης ενός θανατηφόρου ιού, να το γυρίσει στις ρίζες του αφαιρώντας ζόμπι και διάφορες «μεταλλάξεις», και παράλληλα να το πλημμυρίσει ταλέντο. Δεν ακούγεται και άσχημο…

Η Beth Emhoff (Gwyneth Paltrow) επιστρέφει από ένα επαγγελματικό ταξίδι στο Hong Kong με συμπτώματα που θύμιζαν μια κοινή γρίπη. Μόλις όμως δυο μέρα αργότερα καταρρέει και καταλήγει πριν καν προλάβουν οι γιατροί να καταλάβουν από τι πέθανε. Πριν καν προλάβει να επιστρέψει ο καταρρακωμένος σύζυγος Mitch (Matt Damon) σπίτι του, βρίσκει νεκρό και τον 6χρονο γιο του. Την ίδια σχεδόν στιγμή άλλοι δύο, εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους καταρρέουν με ακριβώς τα ίδια συμπτώματα στο Μακάο. Ο Mitch μπαίνει σε καραντίνα, έστω και αν δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα, και το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών τίθεται σε συναγερμό. Ταυτόχρονα κινητοποιείται και η διεύθυνση εθνικής ασφάλειας, φοβούμενοι ότι πρόκειται για κάποιο βιολογικό όπλο. Ο γιατρός Ellis Cheever (Laurence Fishburne), υπεύθυνος του KEA, η απεσταλμένη του δρ. Erin Mears (Kate Winslet), αλλά και η απεσταλμένη της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας δρ Leonora Orantes (Marion Cotillard), προσπαθούν να εντοπίσουν το σημείο 0, την αρχική πηγή του ιού ώστε να τον «αναγνωρίσουν» και να καταφέρουν να τον αντιμετωπίσουν, την ίδια ώρα που τα θύματα ολοένα και αυξάνονται σχεδόν σε όλο τον κόσμο, ενώ ένας δημοφιλής blogger (Jude Law) κατακρίνει τους υπευθύνους για απόκρυψη της αλήθειας.

Η ταινία ξεκινάει σχεδόν ονειρεμένα, με το θάνατο δηλαδή της Gwyneth Paltrow (κακία!). Με λίγο οικογενειακό δράμα, ένα γρήγορο πέρασμα από όλο το cast για να έχουμε τη πρώτη γνωριμία και την οριακά αυξανόμενη ένταση, το πρώτο μισάωρο είναι σχεδόν αριστουργηματικό. Όμως κακά τα ψέματα, that was the easy part. Η δυσκολία και οι αμφιβολία του κοινού είναι ο τρόπος που θα ανέπτυσσε αυτή την ένταση και το φόβο, και πως θα κρατούσε ένα σταθερά αυξανόμενο ρυθμό. Δυστυχώς από εκείνο το σημείο και μετά, η εξέλιξη θυμίζει περισσότερο ντοκιμαντέρ, παρακολουθώντας κάθε αναμενόμενη πράξη σε μια τέτοια κατάσταση, τα πειράματα των γιατρών, την ανησυχία του κόσμου που στη διάρκεια γίνεται πανικός, την έρευνα για τον ασθενή 0 και το ρυθμό εξέλιξης του ιού, και φυσικά τον ανεξάρτητο blogger που προφανώς αντιπροσωπεύει την δικαιολογημένη δυσπιστία, τις θεωρίες συνομωσίας που αναπτύσσονται στο κόσμο. Όμως όλα τα παραπάνω έχουν απλά από ένα πέρασμα στη ταινία. Δε προλαβαίνεις να δεθείς με κανένα χαρακτήρα, οι ήρωες είναι υπερβολικά φυσιολογικοί άνθρωποι που δε δίνουν την ευκαιρία στο πλήθος ταλαντούχων ηθοποιών να επιδείξουν το ταλέντο τους, με τις σκηνές του καθενός να είναι μετρημένες. Οι μικροπροσωπικές υποϊστορίες του κάθε χαρακτήρα παρουσιάζονται σχεδόν αποσπασματικά, η αρχή, η μέση και το τέλος τους, ξοδεύοντας όλο το χρόνο της ταινίας σε τυπικότητες.

Το tagline της ταινίας είναι «Nothing spreads like fear» αλλά πραγματικά, το μόνο που μπορεί να σου προκαλέσει τρόμο κατά τη διάρκεια προβολής της είναι να αφαιρεθείς και να φανταστείς πόσο εύκολο είναι και πόσο καταστροφικό θα ήταν ένα τέτοιο σενάριο στη πραγματικότητα. Να το φανταστείς, γιατί στην οθόνη δε βλέπουμε αυτό τον φόβο, το πανικό, την ένταση που θα περιμέναμε. Σχεδόν σε κάθε σκηνή οι νεκροί αυξάνονται και ο μόνος τρόπος που βρήκε ο Soderbergh για να το τονίσει είναι να κάνει εκτεταμένα κοντινά σε κάθε αντικείμενο που ακουμπάει το ανθρώπινο χέρι και γίνεται πηγή μόλυνσης. Οι νεκροί έφτασαν τα εκατομμύρια και το μόνο που είδαμε ήταν ένας κενός δρόμος γεμάτος σκουπίδια. Οι newscasters ανακοίνωναν τα νούμερα των εκατομμυρίων νεκρών σαν να έλεγαν για ένα τροχαίο στο περιφερειακό. Και το τελειωτικό χτύπημα έρχεται στο φινάλε…αυτό πραγματικά πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε, σκέτη απογοήτευση.

Το Contagion θα είχε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αποφάσιζε τι ήθελε να είναι. Ντοκιμαντέρ δεν είναι γιατί τα ντοκιμαντέρ δίνουν ενδιαφέροντα τεχνικά στοιχεία, δράμα δεν είναι, γιατί ουσιαστικά δε γνωρίσαμε κανέναν από τους χαρακτήρες για να «θρηνήσουμε» το θάνατό ή το δράμα τους, θρίλερ δεν είναι γιατί του λείπει η ένταση σε σημείο αναισθησίας. Τελικά το Contagion είναι πρώτη του μισή ώρα. Μετά το χάος…

5/10