New Year's Eve review

Είμαι λάτρης των Χριστουγέννων. Παρά τα χρόνια μου, ομολογώ ότι κάθε χρόνο τα περιμένω σαν μικρό παιδί, ενώ η θέαση ταινιών όπως Home Alone, National Lampoon’s Christmas Vacation μέχρι Love Actually αποτελούν must. Το New Year’s Eve ήταν προφανές ότι δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες μου, όμως το θέμα του και μόνο θα μπορούσε να σώσει τη κατάσταση;

Το New Year’s Eve είναι ένα κολάζ ιστοριών που τυχαίνει να συμβαίνουν τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μια «κακομοίρογλου» υπάλληλος που παραιτείται και αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της με τη βοήθεια ενός courier, δυο ζευγάρια στην αίθουσα αναμονής του μαιευτηρίου που μαλώνουν για το ποιος θα γεννήσει το πρώτο παιδί της χρονιάς ώστε να πάρει το χρηματικό έπαθλο, ένας ετοιμοθάνατος ασθενής που το μόνο που θέλει είναι να μπορέσει να δει με την κόρη του τη πρωτοχρονιά από τη ταράτσα του νοσοκομείου, τα ερωτικά μπερδέματα μιας σεφ με ένας ροκ σταρ, ένας xmas-hater που κλείνεται στο ασανσέρ με μια γειτόνισσα, μια μάνα που προσπαθεί να απαγορέψει στην έφηβη κόρη της να περάσει την αλλαγή του χρόνου έξω από το σπίτι και τέλος η υπεύθυνη της μεγαλειώδους βραδιάς στη Times Square που βρίσκεται σε πανικό όταν χαλάει η «πτώση της μπάλας» που περιμένουν όλοι.

Οι ιστορίες είναι υπερβολικά πολλές και, όπως είναι προφανές, ιδιαίτερα επιφανειακές. Κανένας ήρωας δε τοποθετείται ως κεντρικός, και ο σκηνοθέτης περνάει με ρυθμό road-runner από τον έναν στον επόμενο. Το κακό όμως είναι ότι οι περισσότερες ιστορίες δεν έχουν και κανένα ενδιαφέρον. Εκτός ίσως από την ιστορία της υπαλλήλου με τον courier (Pfeiffer-Efron) και των δύο εγκλωβισμένων (Kutcher - Michele), οι υπόλοιπες είναι παντελώς αδιάφορες, με χειρότερες αυτή της Hilary Swank και της μπάλας που κόλλησε, και τον έρωτα Katherine Heigl-Jon Bon Jovi.

Αυτό που περίμενα από τη ταινία ήταν να με βάλει στο εορταστικό κλίμα αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να «γδάρει την επιφάνεια». Τα άσχετα κλαψο-ποπ-τράγουδα, οι ιστορίες που θέλουν να συγκινήσουν με το στανιό, τα αποτυχημένα gags και η αδιάφορη στιγμή της αλλαγής του χρόνου είναι σίγουρα οι βασικοί φταίχτες για αυτή τη κατάσταση.

Κράτησα το χειρότερο, όμως για το τέλος. Όλοι μας γνωρίζουμε και μισούμε αυτούς τους μυξιάρικους, γλυκανάλατους λόγους περί αγάπης και νοήματος των Χριστουγέννων που μόλις τελειώνουν, όλοι ξαφνικά γίνονται καλοί άνθρωποι. Ε, αυτή την αηδία, πολλαπλασιάστε την επί 10-15 φορές σε όλη τη διάρκεια της ταινίας από διάφορα στόματα και με διαφορετική διάρκεια! Υπάρχει ειδικά μια σκηνή όπου όλοι ανησυχούν για την μπάλα που κόλλησε στην Times Square, και η Swank δίνει τον πιο γλοιώδη λόγο στην ιστορία και ξαφνικά όλη η πλατεία ζητωκραυγάζει και αγκαλιάζεται! Πάμπλουτος ο εμετουλάκος…

Δε μπορώ να πω ότι περίμενα όμως και πολλά περισσότερα. Λίγες λιγότερες ιστορίες, λίγα λιγότερα λογίδια, και το New Year’s Eve θα μπορούσε να ήταν…λίγο καλύτερο. Καλύτερα ξαναδείτε για ν-οστή φορά το Love Actually και αφήστε τις bastardised αμερικανιές…

4/10