Immortals [Αθάνατοι] review

Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, η Ελλάδα βρίσκει συχνά πυκνά το δρόμο της για το Hollywood. Το κακό είναι ότι εκτός των 300, οι υπόλοιπες προσπάθειες, είτε αφορούσαν ιστορικά γεγονότα (Alexander, Troy) είτε μυθολογικά (Clash of the Titans), ήταν από απογοητευτικές έως και ντροπιαστικές. Το Immortals αποτελεί ίσως τη πιο low-profile ταινία του είδους που ελπίζει, χωρίς πολλές πολλές τυμπανοκρουσίες, να επαναλάβει το θρίαμβο των 300 κερδίζοντας το κοινό με την εικαστική του ομορφιά.

Πολλά χρόνια μετά την ήττα των Τιτάνων από τους Θεούς του Ολύμπου στη Τιτανομαχία και την φυλάκιση των πρώτων στα Τάρταρα, ο τιτάνας Υπερίων θέλει να πάρει εκδίκηση. Ψάχνει το πανίσχυρο Τόξο της Ηπείρου που είναι ο μόνος τρόπος για να απελευθερώσει τους Τιτάνες και να καταστρέψει τους Ολύμπιους Θεούς. Το Τόξο βρίσκεται θαμμένο κάπου στη Γη, και σύμφωνά με τους Θεϊκούς νόμους, οι Θεοί δεν έχουν το δικαίωμα να βοηθήσουν άμεσα τους ανθρώπους στη προσπάθεια να σταματήσουν τον Υπερίων, όμως ένας χωρικός, ο Θησέας, γιος του Ποσειδώνα και εκπαιδευμένος από τον Δία, μαζί με την ιέρεια Φαίδρα και τον κλέφτη Σταυρό αναλαμβάνει να σταματήσει τον Υπερίωνα, να σώσει τους ανθρώπους αλλά και τους Θεούς.

Όπως είναι προφανές, σκοπός δεν είναι η αφήγηση μιας συγκεκριμένης ιστορίας, με τους δύο σεναριογράφους, Vlas και Charley Parlapanides, προφανώς ελληνικής καταγωγής, να έχουν κάνει έναν αχταρμά τους μύθους την Τιτανομαχίας, του Θησέα με λίγο από Μινώταυρο. Με απλά λόγια, αν είστε γνώστες και μάλιστα φανατικοί, της ελληνικής μυθολογίας, καλύτερα να μείνετε μακριά. Οι σεναριογράφοι, παρά τον αχταρμά, δημιούργησαν μια υπερβολικά straightforward ιστορία, χωρίς βάθος ούτε πολλά γεγονότα, έστω για το…μπούγιο, με αποτέλεσμα να γεμίζουν το χρόνο με καλογραμμένους μεν, αλλά αδιάφορους θεματικά διαλόγους. Δυστυχώς πολύ μεγάλο μέρος της ταινίας περνάει σχεδόν διαδικαστικά, διηγούμενο μια ιστορία, της οποίας μας ενδιαφέρει μόνο το τέλος για τον απλό λόγο ότι μόνο στο τέλος υπάρχει εξέλιξη. Τέλος κάτι που θα περάσει απαρατήρητο στον υπόλοιπο κόσμο αλλά δείχνει το επίπεδο της παραγωγής είναι η αναφορά των Ελλήνων ως Hellenics και όχι ως Greeks αλλά και μερικοί διάλογοι στα αρχαία Ελληνικά, έστω και αν η προφορά των ηθοποιών τα κάνει λίγο αλαμπουρνέζικα.

Το μεγαλύτερο στοίχημα, όμως, της ταινίας είναι ο σκηνοθέτης. Ο Tarsem Singh είναι ένας καλλιτέχνης, με τις προηγούμενες ταινίες του να είναι πραγματικά έργα τέχνης, οπτικά, αλλά να πάσχουν στη μυθολογία. Ένας πραγματικός μάγος στη χρήση οπτικών και όχι ψηφιακών εφέ, στο παιχνίδι με τα σχήματα και τα χρώματα, γνωστός για το ενδυματολογικό υπερτονισμό αλλά και για τις αλληγορικές του εικόνες, που όμως δεν έχει την εμπειρία μιας τέτοιας παραγωγής. Στο Immortals η υπογραφή του δυστυχώς είναι εμφανής σε ελάχιστα σημεία, έχοντας όμως τη δικαιολογία ότι το υλικό που είχε στα χέρια του δεν ήταν και το πιο ποιοτικό ενώ ταυτόχρονα του έθετε και οπτικούς περιορισμούς. Ξεχάστε τα εξωπραγματικά χρώματα του The Fall, εδώ βασιλεύει το μπεζ της άμμου, το καφέ του βράχου, το γκρι του μάρμαρου και το χρυσό των Θεών. Οι Θεοί έχουν αποτυπωθεί με ένα εντελώς ασυνήθιστο ύφος, ανθρωπόμορφοι και όχι αιθέριοι, με μινιμαλιστικά φουτουριστικά κοστούμια και αποτελούν ίσως το πιο ενδιαφέρον στυλιστικό κομμάτι της ταινίας. Στα κατ’ ουσία σκηνοθετικά καθήκοντα, ο Singh για μια ακόμα φορά πάσχει στη δημιουργία έντασης και της διατήρησης του ενδιαφέροντος του θεατή, κάτι για το οποίο όμως δε μπορεί να κατηγορηθεί άμεσα γιατί αυτό το υλικό είχε στα χέρια του. Απογοήτευση προκάλεσε η υπερβολική χρήση cgi, αντί για τα παραδοσιακά οπτικά εφέ στα οποία μας έχει συνηθίσει με τα αποτελέσματα να είναι σχετικά εντυπωσιακά αλλά τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί.

Ο Tarsem από ανερχόμενος καλλιτέχνης «περίεργων» ταινιών που μάλλον λίγοι γνώριζαν, περνάει στο προσκήνιο ως ένας μέτριος σκηνοθέτης μιας ακόμα μυθολογικής μετριότητας. Το Immortals είναι μια αδιάφορη ταινία, ειδικά για αυτούς που γνωρίζουν τις ικανότητες του σκηνοθέτη, που, ναι μεν, δε θα μας προκαλέσει την αηδία που νοιώσαμε στο Clash αλλά σε καμιά περίπτωση δε καταφέρνει να φτάσει την επικότητα των 300.

Τέλος αξίζει να αναφερθεί ότι η ταινία είναι γυρισμένη δισδιάστατη, με την τρισδιάστατη μετατροπή να γίνεται στο μοντάζ και κατ’ επέκταση, αυτή να είναι κάτω του μετρίου και ουσιαστικά να μη προσφέρει απολύτως τίποτα.

5/10