Όσο έχω απενοχοποιήσει τα sequels-prequels, τόσο φοβάμαι τα remakes και ειδικά αυτά που μόνο σκοπό έχουν την αγγλικοποίηση μιας ξενόγλωσσης ταινίας ώστε να βρει πιο ευρύ κοινό. Το πρωτότυπο Låt den rätte komma in, αν και ήταν μια εξαιρετική ταινία, δε με ενθουσίασε στα επίπεδα του εκθειασμού που έφτασε από τους υπόλοιπους κριτικούς. Όμως πραγματικά πίστευα ότι ένα χολιγουντιανό remake ήταν μια κάκιστη ιδέα μιας και η ταινία καταπιανόταν με θέματα που δε μπορούσαν να «περάσουν» στη πουριτανή Αμερική. Πάμε να δούμε τι ψάρια έπιασε.
Για αυτούς που δεν έτυχε να δουν τη πρωτότυπη ταινία, να αναφέρω εν τάχει ότι πρωταγωνιστής είναι ο Owen, ένα 12χρονο αγόρι, κλεισμένο στο εαυτό του, παγιδευμένο στο άρρωστο διαζύγιο των γονιών του, μόνιμο θύμα των νταήδων συμμαθητών του που μόνη του επαφή με τον κόσμο είναι το τηλεσκόπιο στο δωμάτιό του. Μέχρι που νέοι γείτονες έρχονται στο διπλανό διαμέρισμα, ένας μεσήλικας μαζί με ένα κορίτσι, την Abby. Την ίδια στιγμή, περίεργες δολοφονίες συγκλονίζουν τη πόλη με τα θύματα να βρίσκονται αποστραγγισμένα από το αίμα τους. Μια περίεργη σχέση ξεκινάει μεταξύ των δύο παιδιών, όμως γρήγορα ο Owen θα καταλάβει ότι η Abby είναι ένα αιμοφάγο τέρας, ένας βρικόλακας.
Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι βασισμένο σχεδόν σκηνή-σκηνή πάνω στο πρωτότυπο, παρ’ όλ’ αυτά οι διαφορές μεταξύ τους είναι αρκετές. Βασικός πρωταγωνιστής στη σουηδική έκδοση είναι η σχέση των δύο παιδιών, ο τρόπος που βρίσκουν τα κοινά τους, ο τρόπος επικοινωνίας τους, η αθώα αγάπη αλλά και η πρώιμη άγαρμπη σεξουαλικότητα που υποβόσκει. Σε αυτή τη περίπτωση η γνωριμία των παιδιών, η ανάπτυξη της σχέσης τους γίνεται σχεδόν εκτός οθόνης. Τη σκυτάλη παίρνει το κομμάτι του θρίλερ, με τη πραγματική διαβολική φύση της Abby να μας αποκαλύπτεται σχεδόν από την αρχή και το σκηνοθέτη να απασχολείται περισσότερο με τη σχέση της με τον «προστάτη» της και τη προσπάθειά του να της βρει τροφή.
Οι προεκτάσεις της παραπάνω αλλαγής γίνονται εμφανείς σε όλη τη ταινία. Η Abby δεν είναι το περίεργο και μυστηριώδες κορίτσι στο πρόσωπο του οποίου ο Owen βρίσκει τον ώμο βοηθείας που αναζητά, αλλά τουλάχιστον ο θεατής, γνωρίζει από τη πρώτη στιγμή ότι είναι ένα τέρας κάτι που μειώνει δραματικά το στοιχείο του μυστηρίου αλλά ταυτόχρονα ανεβάζει το ρυθμό της, εξελίσσοντάς την σε αστυνομικό θρίλερ, με τον αστυνόμο που ερευνά τις δολοφονίες να έχει αρκετά πιο βασικό ρόλο.
Στο ρόλο του Owen, ο Kodi Smit-McPhee, γνωστός από το The Road είναι εξαιρετικός με τους ενήλικους συμπρωταγωνιστές του Elias Koteas και Richard Jenkins να είναι εξίσου καλοί. Όμως το πιο γνωστό όνομα του cast, η ταλαντούχα Chloë Moretz είναι ίσως ο πιο αδύναμος κρίκος. Οι προαναφερόμενες αλλαγές του σκηνοθέτη Matt Reeves (Cloverfield) στο ρόλο της είναι σίγουρα καταλυτικές, αλλά συγκριτικά με την Σουηδή συνάδελφό της Lina Leandersson που μας είχε καθηλώσει, η Moretz προσπαθεί λίγο περισσότερο απ’όσο πρέπει.
Το Let Me In είναι, όχι απλά μια πολύ καλή ταινία αλλά και ένα άξιο remake. Οι περισσότερες από τις αλλαγές σίγουρα αφαιρούν μέρος από τη γοητεία του πρωτότυπου, αλλά ταυτόχρονα τη κάνουν αρκετά πιο γρήγορη και καθόλου κουραστική, σε σχέση με την αρκετά πιο αργή σουηδική έκδοση. Αν θα έπρεπε να βάλω τις δυο ταινίες σε ζυγαριά, το Låt den rätte komma in σίγουρα υπερισχύει με πραγματικά αριστουργηματικές σκηνές που χάνουν το βάρος τους στη ταινία του Reeves, όμως ο καλύτερος ρυθμός σε όλη της τη διάρκεια, τη κάνουν αρκετά πιο εύπεπτη, με ότι καλό και κακό αυτό συνεπάγεται.
6,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου