Πρέπει να δηλώσω ότι ποτέ δεν ήμουν μεγάλος θαυμαστής του George Clooney, μάλλον αδιαφορία μου προκαλούσε το όνομά του. Η άποψη μου για το πρόσωπό του έπεσε κατακόρυφα με τις σκηνοθετικές του προσπάθειες και το Confessions of a Dangerous Mind που ήταν από τις πιο βαρετές ταινίες που έχω δει. Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είχα κανένα σκοπό να δω τη νέα του ταινία, The Ides of March, αλλά η απουσία εναλλακτικών και η παρουσία του Ryan Gosling, με έριξε στα νύχια του.
Βρισκόμαστε στο…παρόν, στο πρώτο γύρο των αμερικάνικων προεδρικών εκλογών, κατά τον οποίον, το κάθε κόμμα επιλέγει τον υποψήφιο που θα κατέβει τελικά για τη τελική μάχη της προεδρίας. Αντίπαλοι για τους Δημοκρατικούς είναι ο κυβερνήτης Mike Morris και ο γερουσιαστής Pullman. O Stephen Meyers είναι ένας πανέξυπνος νέος που μαζί με τον Paul Zara, είναι υπεύθυνοι και συμβουλάτορες της καμπάνιας του Morris. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Ohio θα είναι η πολιτεία που θα βγάλει το νικητή, με τους υποψηφίους να τα δίνουν όλα. Το debate των υποψηφίων μπροστά στους φοιτητές του πανεπιστημίου, φαίνεται να βγάζει νικητή τον Morris. Μέχρι που ο Meyers λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από τον Tom Duffy, υπεύθυνο της καμπάνιας του αντιπάλου Pullman, για να συναντηθούν. Ο νεαρός κάνει το λάθος να δεχτεί και από εκεί ξεκινάει ένα σκοτεινό παιχνίδι πολιτικής, μυστικών και εκβιασμών.
Η ιστορία βασίζεται στο θεατρικό έργο του Beau Willimon, «Farragut North» και αν και έχει κάποιο ενδιαφέρον, μας παρουσιάζεται με ιδιαίτερα πολύπλοκο τρόπο ενώ πραγματικά είναι μια χιλιοειπωμένη και σχεδόν τυπική ιστορία πολιτικής βρωμιάς. Το πραγματικό πρόβλημα όμως βρίσκεται αλλού. Όπως και στις προηγούμενές του ταινίες, για μια ακόμη φορά, ο Clooney μας αποδεικνύει ότι δε γνωρίζει την έννοια της λέξης ρυθμός. Υπάρχουν ταινίες, με σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό, άλλες με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και άλλες με ρυθμούς που θυμίζουν καρδιογράφημα πτώματος. Το Ides ανήκει σε μια δικιά του κατηγορία, του δεν έχω καν ίχνος ρυθμού. Μοιάζει σαν παραπεταμένες σκηνές, η μία πίσω από την άλλη, πολλές από αυτές χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης, να συνδέθηκαν απλά σε μία σειρά για να βγαίνει κάποιο νόημα. Η σκηνοθεσία του Clooney είναι πραγματικά τραγική που το μόνο που κάνει σε όλη τη διάρκεια είναι να χρησιμοποιεί παλιομοδίτικα ψευτοτρικ φωτισμού για να δώσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Δυστυχώς παρά τη σχετικά μικρή διάρκεια, δύσκολα θα καταφέρετε να κρατήσετε τα μάτια ανοιχτά.
Το καταστροφικό χεράκι του, έβαλε δυστυχώς και στις ερμηνείες, με τον σκηνοθέτη να έχει δώσει προφανέστατα εντελώς λάθος οδηγίες στους νεαρούς κυρίως ηθοποιούς (Ryan Gosling, Evan Rachel Wood) με το αποτέλεσμα να φτάνει μερικές φορές το όριο της γελοιότητας. Σε πόσες σοβαρές ταινίες έχετε δει ένα πολιτικό να απορεί με γουρλωμένα μάτια, ορθάνοιχτο στόμα και το απλανές βλέμμα να κοιτάει το ντουβάρι! Ευτυχώς τη κατάσταση σώζουν οι βετεράνοι Philip Seymour Hoffman, Paul Giamatti αλλά και ο George Clooney στις ελάχιστες έστω σκηνές που έχει.
Σχεδόν μίσησα τα 100 λεπτά που πέταξα βλέποντας το The Ides of March. Μια τρομερά βαρετή, ανούσια ταινία, με έναν σκηνοθέτη που πρέπει να τον τιμωρήσουν με βίτσα στη παλάμη αν τολμήσει να ξαναγγίξει κινηματογραφική κάμερα.
3,5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου