Rise of the Planet of the Apes [Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση] review

Ποιος πίστευε ότι σε ένα καλοκαίρι γεμάτο blockbusters, γεμάτο σούπερ-ήρωες, δράση και φαντασία, τη παράσταση θα έκλεβε…ένας πίθηκος, ο Καίσαρας. Αν και ακόμα δεν έχουμε δει ταινίες όπως το Captain America, και Cowboys & Aliens, το Rise of the Planet of the Apes είναι εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ο μεγάλος νικητής του καλοκαιριού.

Ο Will Rodman εργάζεται πάνω σε ένα φάρμακο που ελπίζουν ότι θα θεραπεύσει το Alzheimer, μια ασθένεια από την οποία πάσχει και ο πατέρας του. Το φάρμακο δοκιμάζεται σε πιθήκους και τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά με τα πρωτεύοντα, όχι μόνο να αναδομούν τα κατεστραμμένα τους κύτταρα αλλά και να αναπτύσσουν υψηλή εγκεφαλική δραστηριότητα. Όταν όμως έρχεται η ώρα της επίδειξης ώστε να προχωρήσει και η δοκιμή σε ανθρώπους, όλα πάνε στραβά. Η έρευνα καταδικάζεται, και τα πειραματόζωα καταδικάζονται σε θάνατο, όλα εκτός του Ceaser, ενός μικρού πιθήκου που γεννήθηκε σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Ο Will δεν είναι έτοιμος να τα παρατήσει, και όχι μόνο χορηγεί το πειραματικό φάρμακο στο πατέρα του αλλά παίρνει και το μικρό σπίτι του. Ο Ceaser αναπτύσσει εξαιρετική νοημοσύνη όμως ένα ατύχημα θα τον οδηγήσει σε ένα καταφύγιο πιθήκων, όπου και βήμα-βήμα θα καταφέρει να δημιουργήσει τον δικό του στρατό.

Πολύ θα ήθελα να αναφερθώ πιο εκτεταμένα στη πλοκή της ταινίας όμως καλύτερα να σας αφήσω να το απολαύσετε μόνοι σας, όμως να ξέρετε ότι αυτό που διαβάσατε παραπάνω δεν είναι παρά ο σκελετός της ζωής του Ceasar και θα δείτε πολλά περισσότερα. Ο Ceasar, ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ταινίας. Η εξέλιξη της ζωής του σχεδόν όπως ενός παιδιού, ενός παιδιού με άγρια ένστικτα. Που προσπαθεί να επικοινωνήσει, που δεν είναι κακό αλλά εκ φύσεως ελεύθερο. Που δεν καταλαβαίνει γιατί τον αφήνει ο «πατέρας» του και που όταν καταλαβαίνει τις ικανότητές του, δείχνει πόσο ικανός και επικίνδυνος μπορεί να γίνει για να αποκτήσει την ελευθερία του. Ο Ceaser δεν είναι απλά ένα ψηφιακό εφέ, αλλά είναι κανονικά γυρισμένο με τον εξαιρετικό ηθοποιό, ειδικό πια στο motion capturing από προηγούμενες ταινίες (Lord of the Rings, King Kong), Andy Serkis να υποδύεται κανονικά έναν πίθηκο. Η ερμηνεία του είναι σχεδόν τρομακτική, ανατριχιαστική και είναι απορίας άξιο αν μια τέτοια ερμηνεία θα μπορέσει να θεωρηθεί «έγκυρη» ώστε να μπει υποψήφιος για το Όσκαρ καλύτερου ανδρικού ρόλου, κάτι που του αξίζει όσο λίγοι φέτος.

Η ταινία ξεκινάει εντελώς τυπικά, με το πειραματικό φάρμακο που δε παίρνει έγκριση και ο επιστήμονας προσπαθεί μόνος του να συνεχίσει κρυφά την έρευνα. Όμως από εκεί και πέρα, ο ρυθμός αργά-αργά αρχίζει να ανεβαίνει έστω και αν δεν υπάρχουν σκηνές δράσης. Η νοητική εξέλιξη του Ceasar, ο τρόπος αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους, προϊδεάζουν το θεατή ότι το Rise of The Apes δεν είναι η ξεπέτα που απλά εκμεταλλεύεται μια τέτοια ιστορική ip. Βέβαια κάπου εκεί, αν και δεν υπάρχει σεναριακή κοιλιά, η ένταση έχει μια ενοχλητική στατικότητα που διαρκεί πολύ και κουράζει. Αρχίζοντας από τη σχέση του Ceasar με τον Will, οι πρώτες ενδείξεις των αγρίων ενστίκτων, η μεταφορά στο καταφύγιο, οι μέρες προσαρμογής και μέχρι να αρχίσει να αντιλαμβάνεται τις δυνάμεις του, δίνουν μια αίσθηση μακριάς εισαγωγής που περιμένεις να τελειώσει αλλά δυστυχώς διαρκεί αρκετά περισσότερο απ’όσο θα ήθελες. Όταν όμως ο Ceasar «ξυπνάει», τότε η ένταση, η σκηνοθεσία, η ερμηνεία του Serkis αλλά και λίγο αργότερα η δράση χτυπάνε κόκκινο με μερικές από τις πιο εντυπωσιακές και άγρια διασκεδαστικές σεκάνς της χρονιάς.

Το Rise of the Apes (δε μπορώ να δεχτώ το «Planet of-», δεν είμαι τόσο ηλίθιος ώστε να χρειάζομαι ένα τίτλο σιδηρόδρομο για να καταλάβω ποια ταινία είναι) είναι σίγουρα η πιο δυνατή περιπέτεια του καλοκαιριού, που με τις πολλές αναφορές σεβασμού στα προηγούμενα (ή επόμενα;) κεφάλαια, μας κάνει να θέλουμε να ξαναδούμε ακόμα και εκείνη τη μετριότητα του Tim Burton αλλά κυρίως να περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο…Planet of the Apes.

7/10