Ο Paddy Considine είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους και πολυαγαπημένους, από κοινό και κριτικούς, (σχετικά) νέους Βρετανούς ηθοποιούς. Με συμμετοχές σε ταινίες όπως Dead Man's Shoes και In America έχει κερδίσει τους πάντες ενώ έχει περάσει εξίσου επιτυχημένα και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με ρόλους στα The Bourne Ultimatum και Cinderella Man. Αυτή τη φορά όμως αποφασίζει να περάσει για πρώτη φορά αλλά και να μείνει αποκλειστικά πίσω από τη κάμερα, σκηνοθετώντας ένα δικό του σενάριο, με τον «ύποπτο» τίτλο Tyrannosaur.
Ο Joseph είναι ένας μεσήλικας που ζει πνιγμένος από αισθήματα βίας και θυμού. Έχοντας χάσει τη γυναίκα του, μόνη του παρέα είναι το ποτό, κάτι που κάνει τα ξεσπάσματά του ακόμα πιο έντονα. Όμως τα ξεσπάσματά του δεν είναι πάντα αναίτια, και όπως λέει ο ίδιος το μόνο που κάνει είναι να αντιδράει έτσι όπως θα αντιδρούσαν όλοι αλλά δεν τολμάνε. Μετά από ένα τέτοιο ξέσπασμα και στη προσπάθειά του να κρυφτεί μπαίνει στο «φιλανθρωπικό κατάστημα» της Hannah. Παρά τη σχεδόν μανιασμένη συμπεριφορά του, η Hannah προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί του και χωρίς να το θέλει δημιουργεί μια περίεργη φιλία μαζί του. Η Hannah όμως έχει τα δικά της ενδοοικογενειακά προβλήματα βίας και ο Joseph θα είναι το μοναδικό στήριγμά της.
Το Tyrannosaur προφανώς δεν έχει καμία σχέση με δεινόσαυρους, και ο τίτλος, αν και μπορεί να χαρακτηρισθεί παραπλανητικός, έχει την εξήγησή τους, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Στο επίκεντρο της ταινίας μπαίνει η βία, η κάθε είδους βία, αναίτια ή μη, τρομολάγνα, λεκτική, οικογενειακή, εκδικητική αλλά και ταυτόχρονα τραγική. Ο εκτός ελέγχου Joseph, η κακοποίηση της Hannah, ο gangsta γείτονας με το αφηνιασμένο bulldog μέχρι και την τελική εκδίκηση, τα πάντα πλημμυρίζονται από βία, on ή off screen. Αυτός ήταν προφανώς και ο σκοπός του Considine, και τα καταφέρνει άψογα όμως, μια ταινία δε πρέπει να έχει μόνο θέμα αλλά και ιστορία και εδώ to Tyrannosaur πάσχει. Οι χαρακτήρες είναι οι πράξεις τους σύμφωνα με το σκηνοθέτη, αφού δε μπαίνει καν στο κόπο να μας τους συστήσει. Δε γνωρίζουμε παρά ελάχιστα για αυτούς και μοιάζουν υπερβολικά χάρτινοι και ειδικά κατασκευασμένοι για να τονιστεί το συγκεκριμένο θέμα και ελάχιστα ρεαλιστικοί. Ταυτόχρονα η ιστορία ουσιαστικά δεν έχει καμία εξέλιξη. H πρώτη και η τελευταία στιγμή που υπάρχει μια σεναριακή εξέλιξη είναι τη στιγμή που ο Joseph μπαίνει στο κατάστημα της Hannah, με όλη την υπόλοιπη διάρκειά της να αποτελεί παραλειπόμενο αυτής της συνάντησης. Όσο ενδιαφέρον και να είναι το θέμα, σταδιακά, και όσο δεν υπάρχει εξέλιξη, κουράζει όλο και περισσότερο.
Όσο για τη σκηνοθεσία, εδώ ο Considine τα πάει πολύ καλύτερα, καταφέρνοντας να κρατήσει έναν σχετικά ικανοποιητικό ρυθμό, με πανέμορφα πλάνα, επικεντρωμένος μόνο σε στο αντικείμενο που θέλει να δείξει, αγνοώντας επιδεικτικά το περιβάλλον, χωρίς ίχνος έλλειψης εμπειρίας, το τελικό αποτέλεσμα είναι άκρως ικανοποιητικό. Στα ίδια υψηλά επίπεδα είναι και οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών, Peter Mullan και Olivia Colman που όμως δεν τους επιτρέπεται να απογειωθούν λόγω του σεναρίου.
Το Tyrannosaur είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα τεχνικά ταινία, και ενώ κοιτάει από μια πολύ ενδιαφέρουσα σκοπιά το κεντρικό θέμα της βίας, η ουσιαστική απουσία ιστορίας προκαλεί μια τεράστια κοιλιά στη ταινία που όσο περνάει η ώρα, τόσο μεγαλώνει, με αποτέλεσμα να γίνεται περισσότερο κουραστική χάνοντας το ενδιαφέρον της.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου