The Next Three Days [Οι Επόμενες Τρεις Μέρες] review

Το 2004, ο Paul Haggis έκανε το μεγάλο μπαμ με το Crash που, αν και δέχτηκε πολλές κριτικές, κατάφερε να σαρώσει και στα Όσκαρ. Από τότε όμως, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος δεν ήταν και ιδιαίτερα πολυάσχολος, τουλάχιστον στα σκηνοθετικά του καθήκοντα με μοναδική του ταινία το, μάλλον αδιάφορο λόγω θέματος, Valley of Elah το 2007. Το The Next Three Days είναι η τελευταία του ταινία με πρωταγωνιστή τον, ιδιαιτέρως αχώνευτο στο ελληνικό κοινό, Russell Crowe.

Το The Next Three Days, αποτελεί remake της γαλλικής ταινίας του 2008, Pour Elle, και έχει ως κεντρικό χαρακτήρα τον John Brennan, έναν καθηγητή που ζει ήρεμα με την οικογένειά του, μέχρι που ξαφνικά βλέπει να συλλαμβάνουν και να φυλακίζουν τη γυναίκα του κατηγορούμενη για φόνο, αφήνοντάς τον μόνο με το μικρό παιδί του. Όταν οι ελπίδες αθώωσης εξαφανίζονται, αποφασίζει ότι θα πάρει το ρίσκο να την βοηθήσει να δραπετεύσει και να φύγουν μαζί από τη χώρα.

Η βασική ιστορία είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη, το απλό ανθρωπάκι που εξαιρετικές περιστάσεις τον κάνουν να παίρνει το νόμο στα χέρια του και να καταφέρνει…τα ακατόρθωτα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά όταν ένας καθηγητάκος γίνεται ξαφνικά criminal mastermind με υπολογισμένη τη παραμικρή λεπτομέρεια και φυσικά άπειρους τόνους τύχης, εκεί ο ρεαλισμός δέχεται μοιραία χτυπήματα. Και πάλι όμως αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας.

Η ταινία ξεκινάει αφήνοντας μεγάλες προσδοκίες, με γρήγορο ρυθμό και έναν ιδιαίτερο ρόλο από τον Liam Neeson που υποδύεται τον μέντορα-Παλαιοκώστα που έχει αποδράσει οχτώ φορές από φυλακές και δίνει οδηγίες στον Crowe. Μεγάλη απογοήτευση ότι ο ρόλος του Neeson είναι ουσιαστικά cameo, έχει μία και μοναδική σκηνή ενώ θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τη παρουσία του ποικιλοτρόπως. Κάπου εκεί αρχίζει ο προγραμματισμός, η οργάνωση της απόδρασης. Ο ρυθμός πέφτει ραγδαία, η ένταση λάμπει δια της απουσίας της και ο θεατής αρχίζει να κοιτάει το ρολόι του. Η ώρα περνάει και δε φαίνεται φως στο τούνελ. Η ώρα για την απόδραση επιτέλους φτάνει αλλά έχουν ήδη περάσει κοντά 90 κουραστικά λεπτά και αν και η ένταση και η δράση ξαναυξάνονται ραγδαία, είναι ήδη πολύ αργά.

Μερικές εντυπωσιακές σκηνές προς στο τέλος, ένα happy end κι από δω παν κι άλλοι…Μια αδιάφορη ταινία που έχουμε ξαναδεί και με ένα αξιόλογο cast που δυστυχώς δε προσφέρει τίποτα.

5/10