Η επιτυχημένη σειρά ταινιών «ευφάνταστων τρόπων θανάτου» Final Destination, έφτασε αισίως στο πέμπτο μέρος της, έστω και αν πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να είχε τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια. Αν και φυσικά είμαι από αυτούς που απογοητεύτηκαν οικτρά από τις δύο προηγούμενες ταινίες, δε μπορώ να παραδεχτώ ότι συνεχίζω να είμαι φαν, μιας και το Final Destination 2 ήταν για μένα μία από τις καλύτερες κωμωδίες και ταυτόχρονα μία από τις πιο διασκεδαστικές κινηματογραφικές μου εμπειρίες. Για να δούμε αν τελικά άξιζε να περιμένω κάτι καλύτερο ή θα πρέπει να μπω στη στρατιά αυτών που ζητάνε να σταματήσει επιτέλους η σειρά.
Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή, μια ομάδα νεαρών, στη συγκεκριμένη περίπτωση συναδέλφων σε μια εταιρία, ξεκινάν για ένα ταξίδι «σύσφιξης σχέσεων». Ο Χάρος αυτή τη φορά τους βρίσκει σε μια κρεμαστή γέφυρα. Ο Sam λίγο πριν συμβεί το «κακό» βλέπει τη καταστροφή σε όραμα και προλαβαίνει να σώσει 8 από τους συναδέλφους του. Όμως, όπως είναι γνωστό, δε μπορείς να ξεγελάσεις το Θάνατο, και οι επιζήσαντες, ο ένας μετά τον άλλον σκοτώνονται με τον πιο βίαιο τρόπο.
Final Destination σημαίνει, εντυπωσιακή εναρκτήρια σκηνή καταστροφής και ευφάνταστοι τρόπου θανάτου. Αυτή την ιδανική ισορροπία είχε πετύχει το δεύτερο μέρος, όμως οι επόμενες ταινίες μπέρδεψαν τον «ευφάνταστοι» με τον «γελοίοι» με το αποτέλεσμα να είναι σε πολλές περιπτώσεις τραγικό. Το FD5 μας υπόσχεται πιο σκοτεινό ύφος και εν μέρει τα καταφέρνει. Η σκηνή καταστροφής στη γέφυρα είναι αρκετά εντυπωσιακή και ιδιαίτερα μεγάλη σε διάρκεια. Το πρόβλημα εδώ είναι η κακή χρήση των εφέ, που χρησιμοποιείται εκτεταμένα αντί κάποιου είδους prosthetics που θα είχε πιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Ποτέ ένα τρισδιάστατο cg έντερο ή ένα τρυπημένο από σιδερόβεργες πρόσωπο, δεν μπορεί να είναι τόσο τρομοδιασκεδαστικό όσο ένα «αληθινό» με τις ανάλογες αηδιαστικές προσθήκες.
Όσο για τους επόμενες σκηνές θανάτου, αυτές είναι όντως αρκετά έντονες και με σαδιστικά μεγάλη διάρκεια μέχρι να γίνει το μοιραίο, σε κάποιες περιπτώσεις όμως και εδώ δε λείπουν τα κακοφτιαγμένα εφέ που καταστρέφουν τη γενική εικόνα. Γεγονός είναι πάντως ότι το όλο concept μοιάζει αρκετά πιο καλοδουλεμένο από τις προηγούμενες ταινίες, και η διασκέδαση που τόσο μας έλειψε στο 3 & 4, εδώ επιστρέφει, έστω και σε όχι όσο μεγάλες δόσεις θα θέλαμε.
Όσο για το cast & crew, τρεις είναι οι περιπτώσεις που χρίζουν αναφοράς και δυστυχώς και οι τρεις είναι αρνητικές. Ο σκηνοθέτης Steven Quale σίγουρα δεν είναι διάσημος, αλλά έχει στο βιογραφικό του την άμεση συνεργασία με τον James Cameron στο Avatar ως second unit director κάτι που μας έδινε ελπίδες για ρεαλιστικά ψηφιακά εφέ, ενώ αντίθετα το τελικό αποτέλεσμα ήταν κάκιστο. Η πιο γνωστή ηθοποιός του cast είναι η Emma Bell, με συμμετοχές σε άλλα γνωστά θρίλερ όπως το Frozen και στη σειρά The Walking Dead, αλλά εδώ έμοιαζε να βρισκόταν εντελώς στο κόσμο της, αγαλματάκια ακούνητα αμίλητα, αγέλαστα, με ένα κλαψομ…κο ύφος σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Τέλος η μεγάλη επιστροφή του Tony Todd ως νεκροθάφτης-ιατροδικαστής ήταν δυστυχώς μόνο για τους τίτλους με 3-4 ατάκες συνολικά και αυτές βγαλμένες από σενάριο ερασιτεχνικής ταινίας.
Παρά τα άφθονα αρνητικά που ανέφερα παραπάνω, η λέξη κλειδί των Final Destination είναι η διασκέδαση και στο 5 αυτή η λέξη, προς μεγάλη μας ευχαρίστηση, ξανακάνει την εμφάνισή της έστω και σε μικρές δόσεις, μετά την πλήρη απουσία της στα προηγούμενα δύο. Μπορεί να μη φτάνει το επίπεδο των πρώτων δύο ταινιών αλλά είναι σίγουρα καλύτερο από τις δύο τελευταίες.
5/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου