Θέλοντας και μη, για ακόμα μια φορά, θα αναγκαστώ να γράψω για αυτή τη πληγή που λέγεται Twilight. Στο Twilight λοιπόν, τρεις είναι οι πρωταγωνιστές, με την Kristen Stewart να έχει αναγνωρισμένη καριέρα πολύ πριν από αυτό (και ελπίζουμε να μην της την καταστρέψει), τον Robert Pattinson να είναι μεν άγνωστός αλλά πολύ γρήγορα να παίρνει ρόλους όπου και έδειξε ότι κάτι αξίζει, και έμεινε ο Taylor “Doesn’t-he-own-a-shirt” Lautner. Ο 19χρονος ακόμα, πιτσιρικάς δεν είχε ακόμα κάποια ουσιαστική ευκαιρία να δείξει αν έχει κάποιο ταλέντο. Το μόνο που ήταν γνωστό για αυτόν ήταν οι γνώσεις πολεμικών τεχνών που έχει και το καλογυμνασμένο σώμα του που επιδεικνύει με μανία. Το Abduction είναι η πρώτη του προσπάθεια να αποδείξει ότι μπορεί να γίνει ένας action-star με τους υπεραισιόδοξους να μιλάνε για τον νέο Tom Cruise. Πάμε να δούμε τι ψάρια έπιασε.
Ο Nathan είναι ένα κλασσικό λυκειόπαιδο της νεόπλουτης Αμερικής. Τα έχει όλα, αλλά κάτι στη ζωή του μοιάζει να μη κολλάει. Μέχρι που ανακαλύπτει τη φωτογραφία του σε μια σελίδα με εξαφανισμένα παιδιά και όλη του η ζωή γυρνάει τούμπα. Οι γονείς του δεν είναι γονείς του και σε χρόνο μηδέν βρίσκεται κυνηγημένος από διάφορους, χωρίς να ξέρει ποιον να εμπιστευτεί.
Η ιστορία προφανώς δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια δικαιολογία για να πάρουν φωτιά τα πόδια του Lautner. Αρχικά το παιχνιδάκι, ποιος είναι ο καλός-ποιος είναι ο κακός είναι αρκετά ενδιαφέρον αλλά δεν έχει απολύτως καμία εξέλιξη στη πορεία, σε σημείο στο τέλος να μη μπαίνει καν στο κόπο να σου αποκαλύψει ποιος είναι ποιος! Το σενάριο είναι αναμενόμενα αδιάφορο αλλά το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Μπορεί οι τίτλοι να αναφέρουν τον σκηνοθέτη John Singleton ως υποψήφιο για Όσκαρ, αλλά αυτή την υποψηφιότητα τη πήρε το 1991 και από τότε η καριέρα του έχει βαλτώσει με ταινίες όπως Shaft και 2 Fast 2 Furious με μοναδική ίσως εξαίρεση το Four Brothers του 2005. Δε ξέρω αν κάποιος τον απείλησε για να αναλάβει τη σκηνοθεσία του Abduction αλλά πραγματικά έκανε ότι χειρότερο μπορούσε. Η ταινία ουσιαστικά δεν έχει ρυθμό, είναι κουραστική με σχετικά ελάχιστες σκηνές δράσης που μπορεί να δίνουν μια κάποια ένταση αλλά τις έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές και με πολύ καλύτερο τρόπο. Υπάρχουν σκηνές που πραγματικά γελάει ο πλανήτης και σου έρχεται να πετάξεις τα ποπ-κορν στην οθόνη. Το μόνο που έκανε σε όλη τη διάρκειά της είναι ένα ατελείωτο μακρόσυρτο ζουμ στη φάτσα του Lautner για να ξεχαρμανιάσουν οι πιτσιρίκες.
Φτάσαμε και στη δεύτερη, εξίσου μεγάλη πληγή. Αν ο Lautner είναι ο νέος Tom Cruise εγώ είμαι ο νέος Roger Ebert! Η απουσία οποιουδήποτε ίχνους ερμηνευτικού ταλέντου είναι τόσο κραυγαλέα που περνάει τα όρια του γελοίου και καταντάει τραγικό. Και το γεγονός ότι όλη η ταινία είναι κομμένη και ραμμένη πάνω του, κάνει το γεγονός ακόμα πιο επίπονο. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να του δώσω πριν τον αφορίσω μια και καλή, είναι η ηλικία του αφού στα 16 του χρόνια μπήκε με το στανιό στο επίκεντρο του κινηματογραφικού τοπίου, με ένα ρόλο σχετικά πολύ μικρό και ξαφνικά πρέπει να αποδείξει ότι εκτός από κοιλιακούς έχει και ταλέντο. Του δίνω λίγα χρόνια ακόμη αλλά αν δε στρώσει τον απαυτό του, τον βλέπω να γίνεται μεγάλος action-star, ο διάδοχος του… Michael Dudikoff (ούτε καν του Steven Seagal!). Η ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε από τη συμπρωταγωνίστριά του Lily Collins, που μετά από μια αρκετά καλή εμφάνιση στο The Blind Side, τόσο στο Priest όσο και εδώ, κινείται και φέρεται σαν μια κούκλα βιτρίνας. Ελπίζω να τα πάει καλύτερα στο Snow White του Singh. Τη παράσταση κλέβουν οι Alfred Molina και Sigourney Weaver που πραγματικά είναι το μοναδικό ίχνος ποιότητας του Abduction. Τέλος, κάποιος να απολύσει τον manager του Michael Nyqvist που μετά την εξαιρετική παρουσία του στο πλάι της Noomi Rapace στη τριλογία Millenium, εδώ σε κάθε σκηνή το μόνο που κάνει είναι να βλαστημάει τη μοίρα του.
Πολύ το ανέλυσα και δε του αξίζει. Το Abduction είναι μια κακή ταινία πέρα ως πέρα, έχει ερασιτεχνικό σενάριο, άθλια σκηνοθεσία, τραγικές ερμηνείες και είναι πιθανότατα από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς. Μείνετε μακριά…
3/10
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου