Toy Story 3 review

Μεγαλωμένος με Bugs Bunny, Lion King και Ducktales, το Toy Story και η Pixar μπήκε με το έτσι θέλω στη ζωή μου το 1995 και ποτέ δε κατάλαβα προς τι ο τόσο μεγάλος θόρυβος. Τα τότε απίστευτα τρισδιάστατα γραφικά με εντυπωσίασαν σαν τεχνολογία αλλά δε κατάφεραν να με πείσουν ότι προσφέρουν κάτι παραπάνω και ποτέ δε συμπάθησα τη συγκεκριμένη σειρά. Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια αργότερα και αφού είχε ήδη κυκλοφορήσει το Toy Story 3 στις αίθουσες, το οποίο και είχα σνομπάρει επιδεικτικά, αποφάσισα να του ξαναδώσω μια ευκαιρία ξαναβλέποντας τα δύο πρώτα μέρη ώστε μετά να δω και το τρίτο. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το πρώτο μου άρεσε αρκετά, ενώ το δεύτερο αρκετά λιγότερο και αν και ανέβηκε στην υπόληψη μου, παρέμεινε μια σχεδόν αδιάφορη σειρά, ίσως τη χειρότερη της Pixar μαζί με το Up (χωρίς να έχω δει το A Bug's Life).

Μετά τις περιπέτειες που πέρασαν ο Woody, ο Buzz και τα υπόλοιπα παιχνίδια στις δύο προηγούμενες ταινίες, στο Toy Story 3 τα χρόνια έχουν περάσει, ο μικρός Andy έχει γίνει 17, σε λίγο φεύγει στο κολλέγιο και τα έχει ξεχάσει σε ένα μπαούλο. Λίγο πριν φύγει πρέπει να ξεκαθαρίσει το δωμάτιό του αποφασίζοντας τι θα πάρει μαζί του, τι θα βάλει στο πατάρι και τι θα πετάξει. Τα παιχνίδια με διάφορα τεχνάσματα προσπαθούν να θυμίσουν στον Andy τις ώρες παιχνιδιού που πέρασαν μαζί φοβούμενοι ότι θα βρεθούν στα σκουπίδια. Μετά από διάφορες αναποδιές τα παιχνίδια καταλήγουν σε ένα παιδικό σταθμό που αν και αρχικά μοιάζει με παράδεισος, τελικά αποδεικνύεται ότι είναι μια φυλακή με αρχηγό τον αρκόυδο Lotso. Τα παιχνίδια θα προσπαθήσουν να αποδράσουν, να γυρίσουν σπίτι τους αλλά και να βρουν τι θα απογίνουν στο μέλλον αφού ο Andy φεύγει.

Αν και η ταινία ξεκινάει με έναν υπερβολικά αναμενόμενο τρόπο που σε τρομάζει ότι θα δεις πάλι μία από τα ίδια, στη συνέχεια μας δείχνει τα δόντια της. Αν και σε όλη τη διάρκειά της έχει “επικές” σκηνές δράσης, μεγάλες δόσεις χιούμορ, αρκετά ανώτερης ποιότητας από τις προηγούμενες προσπάθειες σωστά μοιρασμένα σε αστεία που απευθύνονται σε μικρές και μεγάλες ηλικίες ώστε να μην αφήσει κανέναν παραπονούμενο, το Toy Story 3 είναι κατά βάθος μία από τις καλύτερες coming-of-age ταινίες που μπορώ να θυμηθώ. Χωρίς να προσπαθεί καθόλου, η σχέση του Andy με τα παιχνίδια του γίνεται για πρώτη φορά πιστευτή. Γεμάτο συναισθήματα, μας πείθει ότι το Toy Story είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία και όχι απλά η ιδέα των παιχνιδιών που ζωντανεύουν και μπλέκουν σε περιπέτειες.

Γέλασα με τη ψυχή μου, συγκινήθηκα, διασκέδασα αλλά κυρίως είδα το Toy Story ως ταινία και όχι σαν ευκαιρία για να βγάλουν χιλιάδες νέα παιχνίδια με τους νέους χαρακτήρες. Οι υπερβολικά πολλές σκηνές απόδρασης/κυνηγητού πρέπει να παραδεχτώ ότι κούρασαν αφού επαναλαμβάνονται με αρκετή φαντασία μεν, αλλά για πολλοστή φορά με τον ίδιο τρόπο μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια και δε προσφέρουν τίποτα στους μεγαλύτερους θεατές, αντίθετα με τις μικρότερες ηλικίες που πιστεύω θα ενθουσιαστούν. Συγγνώμη Toothless (How to Train your Dragon) αλλά μόλις το Toy Story 3 σου έκλεψε το φετινό Όσκαρ…

7,5/10